หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4027

“เหล่าหวัง ตอนนี้สภาพของนายไม่เหมาะที่จะออกไปข้างนอกแล้ว”

หลินมั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เรื่องข้างนอก เดี๋ยวฉันกับพี่หม่าจะจัดการเอง”

“ส่วนฐานที่มั่นของแก็งจั๋วชิง นายดูแลเองก็แล้วกัน”

“ถ้าไม่จำเป็น ก็อย่าไปสัมผัสกับคนจากภายนอกเด็ดขาด”

พูดจบ หลินมั่วไม่รอให้หวังจั่งซิ่งตอบ เขารีบพาหม่าปังเต๋อออกไปทันที

ระหว่างทาง หม่าปังเต๋อที่เต็มไปด้วยความกังวลก็เอ่ยถามขึ้นมา

“คุณหลิน โรคติดต่อแบบนี้ คุณมีวิธีรักษาหรือเปล่า”

หากเป็นเพียงไข้หวัดธรรมดาก็คงไม่เป็นปัญหา

แต่โรคระบาดที่กำลังแพร่กระจายอยู่นี้เป็นโรคที่สามารถคร่าชีวิตคนได้

หากไม่สามารถควบคุมได้ ไม่ใช่แค่แนวหน้าของพวกเขาที่จะได้รับผลกระทบ

แม้แต่พื้นที่เขตสาม หรือกระทั่งทั้งเกาะมรณะ อาจต้องเผชิญกับหายนะครั้งใหญ่

และหากเชื้อโรคหลุดรอดออกไปจากเกาะนรก มีโอกาสสูงที่มันจะแพร่กระจายไปทั่วทั้งโลก

หลินมั่วได้แต่ส่ายหัวอย่างจนปัญญา

“เชื้อก่อโรคของโรคติดต่อชนิดนี้ ผมเองก็ยังไม่มีข้อมูลอะไรเลย”

“หากจะพัฒนาแนวทางรักษาหรือยาต้าน ต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่”

เมื่อได้ยินคำตอบนี้ หัวใจของหม่าปังเต๋อเหมือนถูกบีบแน่น ความหวังที่มีริบหรี่ลงในพริบตา

กระบวนการพัฒนาแนวทางรักษาไม่รู้ต้องใช้เวลานานแค่ไหน และระหว่างนั้นจะมีคนต้องตายอีกเท่าไหร่ก็ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้

พอคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็กัดฟันแน่นจนเกิดเสียงกรอด

“พวกมันไม่กลัวเลยหรือไง ว่าคนของตัวเองก็อาจจะตายในโรคระบาดนี้เหมือนกัน”

เรื่องแบบนี้ไม่มีทางควบคุมได้เลยแม้แต่น้อย

หากคนของลอว์เรนซ์เองติดเชื้อไปด้วย ก็ย่อมหนีความตายไม่พ้นเช่นกัน

“ในเมื่อพวกมันกล้าใช้วิธีนี้ ก็แปลว่าพวกมันต้องมีวิธีรับมืออยู่แล้ว”

หลังจากหลินมั่วพูดจบ หม่าปังเต๋อถึงกับดวงตาสว่างวาบ

“งั้นเราสามารถหาทางจากลอว์เรนซ์เพื่อแก้ไขเรื่องนี้ได้หรือเปล่า”

แต่หลินมั่วกลับส่ายหน้าทันที

“ตอนนี้ยังทำไม่ได้”

“ตระกูลลอว์เรนซ์ไม่มีทางมีเชื้อโรคนี้อยู่ในมือเองแน่นอน”

“ต้องมีใครบางคนจากนอกเกาะเป็นคนให้พวกมันมา”

วิธีบุกไปหาลอว์เรนซ์เพื่อเค้นวิธีรักษานั้น หลินมั่วเองก็เคยคิดไว้แล้ว

แต่สิ่งที่น่ากังวลที่สุดก็คือ ถ้าเชื้อโรคนี้มาจากองค์กรเจ็ดบาป

เพราะสถานการณ์ตอนนี้เข้าขั้นวิกฤตสุดขีด จะให้เกิดความผิดพลาดแม้แต่เล็กน้อยก็ไม่ได้

หลังจากพูดคุยกันจบ ทั้งสองก็แยกกันปฏิบัติการทันที

หม่าปังเต๋อรีบเรียกผู้นำกองกำลังแนวหน้าหลายคนมารวมตัว

เขาอธิบายสถานการณ์โดยสรุปให้ทุกคนฟังอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ได้ยินข่าว แต่ละคนต่างตกตะลึง และสีหน้าหวาดหวั่น

พวกเขาเริ่มถอยห่างจากกันโดยอัตโนมัติ ไม่กล้าอยู่ใกล้กันมากเกินไป

“พวกนายเลิกคิดมากกันได้แล้ว”

“ตอนนี้ทั้งแนวหน้าเต็มไปด้วยโรคระบาดนี้”

“ต่อให้พวกนายอยากหลบ ก็คงหนีไม่พ้นอยู่ดี”

หม่าปังเต๋อไม่ได้พูดเพื่อขู่ให้หวาดกลัว

เพราะในตอนนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่ามีคนติดเชื้อไปมากเท่าไหร่แล้ว

อาการที่เห็นได้ชัดที่สุดของโรคระบาดนี้ก็คือ การไออย่างรุนแรง

ในช่วงแรกของการติดเชื้อ จะไม่แสดงอาการใด ๆ เลย

และสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ มันสามารถแพร่กระจายผ่านทางอากาศ

แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พวกเขามารวมตัวกันเมื่อครู่ พวกเขาก็คงติดเชื้อไปแล้วตั้งแต่นั้น