หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4046

พร้อมกับเสียงปะทะที่ดังกระหึ่มกึกก้อง

ป่าเขาทั้งลูกก็เริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนเเรง

บนพื้นดิน รอยเเตกยาวหลายเมตร แผ่ขยายออกไปรอบทิศทางอย่างรวดเร็ว

ฟอร์เรสต์และลูกน้องที่คิดว่าหลบไปไกลพอแล้ว ในเวลานี้ก็ถูกลมพายุที่พัดกระหน่ำซัดจนล้มระเนระนาด

เสียงร้องโหยหวนดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน

ความเคลื่อนไหวที่รุนเเรงจึงค่อยๆสงบลง

แม้ว่าฟอร์เรสต์จะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเเละตึงเครียด เเต่ความอยากรู้อยากเห็นของเขาก็พลุ่งพล่านไม่เเพ้กัน

สายตาจับจ้องไปที่สนามรบที่ค่อยๆปรากฏให้เห็นชัดเจนขึ้นอย่างไม่ละสายตา

ใครกันเเน่ที่เป็นผู้ชนะ

ฝุ่นละอองจางหายไป

คู่ต่อสู้ทั้งสองยังคงยืนหยัดอย่างมั่นคงอยู่กับที่

เเต่เมื่อเทียบกับสีหน้าสบายๆของจีตู๋ถ้า

สีหน้าของหลินมั่วดูเคร่งขรึมกว่าอย่างเห็นได้ชัด

พร้อมกับการสั่นเล็กน้อยของร่างกาย เลือดสีเเดงสดก็ค่อยๆไหลออกจากมุมปากของเขา

ในเรื่องอาวุธ ทั้งสองฝ่ายต่างก็มีอาวุธเทพ

เเม้ว่าหลินมั่วในตอนนี้จะอยู่ในระดับปรมาจารย์เเล้ว เเต่ก็ยังไม่สามารถเเสดงอานุภาพทั้งหมดของไท่อาออกมาได้อย่างเต็มที่

เมื่อพิจารณาจากระดับพลังฝีมือ หลินมั่วสามารถนับได้ว่าเป็นเพียงปรมาจารย์ขั้นต้น ในขณะที่อีกฝ่ายเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์ขั้นสูงสุด

และเมื่อพิจารณาถึงระดับฝีมือในด้านกระบี่ ก็เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเหนือกว่ามาก

ภายใต้ปัจจัยของอิทธิพลหลายประการ

ในการต่อสู้ครั้งนี้ ในท้ายที่สุดหลินมั่วก็ยังไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้

และในการปะทะกันของการโจมตีที่เเข็งแกร่งที่สุดในตอนท้ายนั้น เขายังได้รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง

ในร่างกายของเขายังคงหลงเหลือพลังสายฟ้าที่รุนเเรง

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

จีตู๋ถ้าหัวเราะอย่างอุกอาจ

“คุณดูสิทำอะไรลงไป!”

“ผมลงมือโดยไม่ยั้ง ถึงกับทำให้น้องหลินมั่วบาดเจ็บได้”

ในฐานะผู้ชนะ ในเวลานี้เขาย่อมยินดีเป็นอย่างยิ่ง

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“น้องหลินมั่ว ผมดูแล้วคุณเหมือนจะบาดเจ็บไม่น้อยเลยนะ!”

“กลับไปกับผม ผมจะช่วยคุณขจัดปราณกระบี่ที่ตกค้างอยู่ในร่างกาย”

“มิฉะนั้นเเล้ว ผมจะรู้สึกผิดต่อมโนธรรมของตัวเอง!”

ในเวลานี้ฟอร์เรสต์รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

ปรมาจารย์ที่เเข็งแกร่งเเค่ไหนกัน เมื่อเทียบกับผู้มีอิทธิพลหนุนหลังตระกูลลอเร้นซ์ของพวกเขาเเล้ว

สุดท้ายก็ต้องยอมจำนน

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“ไอ้หนู เมื่อกี้นี้นายยะโสโอหังมากไม่ใช่เหรอ”

เมื่อนึกถึงบาดแผลจากดาบที่ขาของเขา และลูกน้องที่ตายอย่างน่าอนาถด้วยน้ำมือของหลินมั่ว

รอยยิ้มของฟอร์เรสต์ก็เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที

“มา ตอนนี้ทำอวดเก่งให้ดูอีกสิวะ!”

“เมื่อกี้นายอวดดีมากไม่ใช่เหรอ”

ยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น เขาชักมีดสั้นของลูกน้องออกมา เดินไปข้างหน้า

“ดาบนี่ฉันจะคืนสนองให้นายเอง!”

ทันทีที่สิ้นเสียง มีดสั้นในมือของเขาก็เเทงลงไปที่ต้นขาของหลินมั่ว

แต่ในขณะที่ดูเหมือนจะสำเร็จ

แววตาที่บ้าคลั่งก็หยุดชะงักกระทันหัน

ด้วยสีหน้าที่เหลือจะเชื่อ เขาล้มลงอย่างไม่เต็มใจ

จนกระทั่งถึงแก่ความตาย เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมหลินมั่วถึงกล้าตอบโต้ ทั้งๆที่อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้!