หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4067

เสียงแก้วกระทบกันดังไม่ขาดระหว่างการร่ำสุรา

หม่าปังเต๋อรินเหล้าขาวดีกรีสูงให้ปีศาจเฒ่าดื่มไปหลายแก้ว

จนเมื่อเหล้าขวดแรกหมดลง เขาก็รู้สึกว่าเวลานี้น่าจะเหมาะสมแล้ว

จึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหยั่งเชิง

“ปีศาจเฒ่า…คุณมองสถานการณ์ตอนนี้ของเขตสามไว้ยังไง”

“จะมองยังไงได้ล่ะ ก็แค่นั่งดูไปเรื่อยๆ”

ปีศาจเฒ่าตอบเสียงเรียบพร้อมยกเหล้ารวดเดียวจนหมดแก้ว

เอ่อ…

คำตอบนี้ทำเอาหม่าปังเต๋อถึงกับไปไม่เป็น

ตาแก่ตายยากนี่…เจ้าเล่ห์ชะมัด!

“ปีศาจเฒ่า คุณไม่เคยคิดอยากขยับตำแหน่งขึ้นไปบ้างเลยเหรอ”

“คุณคงไม่คิดจะปล่อยให้สวนสุสานขาวถูกคนดูแคลนไปแบบนี้หรอกใช่มั้ยล่ะ”

คำถามที่บรรดาผู้นำพรรคอื่นล้วนใฝ่ฝันถึงกลับไม่ได้ทำให้ปีศาจเฒ่าสนใจแม้แต่น้อย

“ผมเป็นคนแก่ที่ขาเหยียบโลงไปแล้วข้างหนึ่ง เรื่องหลายเรื่องก็เป็นห่วงไม่ทันแล้วนี่ครับ”

“จะให้ขึ้นไปแย่งชิงกับพวกเด็กๆ น่ะหรือ เอาโอกาสเหล่านั้นให้พวกเขาดีกว่า!”

“จะได้ไม่ต้องถูกใครรังเกียจ!”

อีกแล้ว…

คำตอบที่รอบคอบไร้ช่องโหว่อีกแล้ว!

หม่าปังเต๋อขยับคิ้วขึ้น ก่อนพยักหน้ารับช้าๆ

“ก็จริง! ท่านปีศาจเฒ่าช่างใจกว้างจริงๆ!”

จากนั้นเขาก็เลิกซักถาม

เปลี่ยนเป็นรินเหล้าให้ดื่มต่ออย่างไม่หยุดหย่อน

เมื่อเหล้าขวดที่สองหมดลง หม่าปังเต๋อหน้าแดงก่ำ

คำพูดเริ่มติดขัดลิ้นพันกัน

“ไม่…ไม่ไหวแล้ว!”

“ปีศาจเฒ่า…ช่วงนี้ยุ่งจัด…ร่างกายเลยรับไม่ไหว”

“ไว้…ไว้รอบหน้า…ผมจะมาล้างแค้น!”

พูดจบก็ลุกขึ้นยืนอย่างโซซัดโซเซ

ก่อนจะขอตัวกลับออกไปจากสวนสุสานขาว

ที่เดิม…

ปีศาจเฒ่ามองตามแผ่นหลังอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด

เจ้าหมอนี่…คงไปได้ยินอะไรบางอย่างจากหลินมั่วมา

แต่…น่าจะไม่รู้มากนัก

แค่เหล้าขาวไม่กี่แก้ว จะทำให้ผู้แข็งแกร่งระดับบรมครูเมาได้อย่างไรกัน

ตอนนั้นเอง หม่าปังเต๋อถึงได้ตระหนักถึงความจริงที่น่าตกใจ

ตาเฒ่านี่… เป็นยอดฝีมือระดับปรมาจารย์!

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เขาต้องรีบลาจากออกมาอย่างเร่งร้อนในที่สุด

“ใครจะไปคิดวะ!”

“ตาเฒ่าที่ที่ขาเกือบก้าวลงโลงไปแล้ว ดันเป็นปรมาจารย์ตัวจริงเสียงจริง!”

หลังจากบ่นพึมพำระบายความตกใจเสร็จ หม่าปังเต๋อก็อดรู้สึกกังวลไม่ได้

ตอนนี้ยังไม่อาจแน่ใจได้ว่า ตาปีศาจเฒ่าเป็นมิตรหรือศัตรู

ส่วนหลินมั่ว คนเดียวที่พอจะต้านอำนาจเขาได้ ก็นอนป่วยอยู่บนเตียง

ถ้าจู่ๆ ตาเฒ่านั่นคลั่งขึ้นมา เขตสามนี่คงไม่เหลือซากแน่!

ขณะที่กำลังนั่งกลุ้มใจ เสียงเคาะประตูดังรัวก็ดึงสติของเขากลับมา

“ท่านผู้นำครับ! ท่านผู้นำ!”

“เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ!”

พอได้ยินเสียงรายงาน หม่าปังเต๋อก็สะดุ้งลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ทันที

“ตาเฒ่านั่นบุกมาแล้วเหรอ?”

ลูกน้องชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนรีบส่ายหน้าแล้วรายงานเสียงสั่น

“ไม่…ไม่ใช่ครับ แต่ที่แนวหน้าของเรา จู่ๆ มีคนแปลกหน้าสี่คนปรากฏตัวขึ้น!”