หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4068

เวลาล่วงเลยมาจนถึงเที่ยงวัน

ท้องฟ้าที่เคยแจ่มใสกลับมืดครึ้มลงอย่างกะทันหัน

กลุ่มเมฆหนาทึบกดทับลงมาจนรู้สึกหายใจไม่ออก

หลินมั่วยืนรอจนถึงตอนนี้ แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของศิษย์สาว

ไม่ว่าจะเป็นทางฝั่งกุหลาบดำ หรือหม่าปังเต๋อ ต่างก็ไม่มีข่าวคราวของศิษย์เลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกไม่สบายใจในใจของเขาเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นทุกขณะ

“ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย!”

เขา…ผู้ที่ไม่เคยเชื่อในเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาก่อน กลับเอ่ยคำภาวนาเป็นครั้งแรกในชีวิต

และในจังหวะนั้นเอง…

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน!

หม่าปังเต๋อที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีสีหน้าหมองเศร้าและอารมณ์ที่ดำดิ่ง

หัวใจของหลินมั่วบีบรัดแน่นในทันที

ราวกับมีมืออันเย็นเฉียบมาบีบขยำหัวใจจนหายใจไม่ออก

ความรู้สึกหวั่นใจที่ก่อตัวมาตลอดก็พุ่งถึงขีดสุด

“ยังไม่เจอตัวอู่เหิ่นใช่ไหม”

เสียงถามของเขาแผ่วเบา ดวงตาเต็มไปด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ

ขอแค่คำตอบปฏิเสธ… ขอให้พวกเขายังหาไม่เจอ…

แต่ความจริงกลับไม่เป็นเช่นนั้น

กุหลาบดำที่เดินตามเข้ามาพร้อมหม่าปังเต๋อ ทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าเขาอย่างแรง

“คุณหลิน…ฉันขอโทษค่ะ!”

สิ้นเสียง ร่างเธอโน้มศีรษะลงจนหน้าผากกระแทกพื้นอย่างแรง

น้ำตาหยดใหญ่หลั่งไหลลงเปื้อนพื้นไม้ไม่ขาดสาย

หลินมั่วรู้สึกเหมือนร่างกายถูกดูดกลืนพลังชีวิตไปในพริบตา

เขาเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว

ก่อนคว้าขอบโต๊ะข้างกายไว้เพื่อพยุงตัวไม่ให้ล้มลงไป

บนใบหน้า ซีดเผือด มีเพียงรอยยิ้มฝืนๆ ปรากฏขึ้น

“ไม่เป็นไร…ไม่เป็นไรหรอก”

“ยัยเด็กคนนั้นมีพรสวรรค์พิเศษ จะมีใครหาเจอได้ง่ายๆ ได้ยังไง”

“อย่ารู้สึกผิดกันไปเลย”

คำพูดนี้…เอื้อนเอ่ยออกมาเพียงเพื่อปลอบอีกฝ่าย

และในขณะเดียวกัน ก็เพื่อหลอกปลอบใจตัวเอง

ทั้งที่ลึกๆ ในใจ เขารู้แล้วว่าผลลัพธ์เป็นอย่างไร

เพียงแต่…ยังไม่อยากยอมรับ

“คุณหลิน…”

หม่าปังเต๋อขยับปากจะพูด แต่กลับถูกเสียงตวาดของหลินมั่วตัดบท

“ฉันบอกแล้วไง! ถ้าหาไม่เจอก็ต้องหาให้เจอ!”

“ศิษย์ของฉัน มีวาสนา มีพรสวรรค์ล้ำเลิศ ต้องไม่เป็นอะไรแน่!”

เสียงคำรามดังสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ

ดวงตาที่เคยสงบนิ่งยามนี้แดงก่ำ

ใครจะคิด…ว่าเมื่อวาน…จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้พบกัน

“ไม่…ไม่จริง! ศิษย์ของฉันมีวาสนามีพรสวรรค์ ไม่อาจมีอายุสั้นแบบนี้!”

น้ำเสียงสั่นเครือของเขาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

เขาผลักจีตู๋ถ้าออก แล้วก้าวเข้าไปรับร่างศิษย์สาวมาจากหยุน

อุ้มเธอด้วยความอ่อนโยน จากนั้นวางร่างที่เย็นเฉียบลงบนเตียงช้าๆ

ใบหน้านั้นซีดขาวไร้สีเลือด มือเรียวเล็กแข็งทื่อ

“ศิษย์รัก!”

การเรียกในครั้งนี้ ไม่มีคนตอบกลับมาอีกแล้ว

ในช่วงเวลานั้น หลินมั่วตาพร่ามัว มือที่ยกขึ้นไปเบาๆ ปัดผิวหน้าเย็นเฉียบของอู่เหล้า

“ศิษย์รัก…ไม่ต้องกลัวนะ อาจารย์จะช่วยเธอเอง…”

สิ้นเสียงนั้น เข็มเงินจำนวนนับไม่ถ้วนพลันลอยออกมาจากกล่องบนโต๊ะ

พุ่งมาหยุดกลางอากาศอยู่เบื้องหลังของหลินมั่ว

ทว่าเขานั้น ร่างกายยังบอบช้ำจากบาดเจ็บภายใน

แถมก่อนหน้านี้ยังเสียเลือดไปจำนวนมาก

การฝืนใช้อำนาจลมปราณเช่นนี้ เสี่ยงอันตรายอย่างยิ่ง

ฮึก!

เลือดสดๆ พลันพุ่งออกมาจากปากของเขา

เส้นเลือดที่ขมับปูดโปนขึ้นอย่างน่ากลัว

ทั่วร่างสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดราวถูกฉีกกระชากเส้นเอ็น