หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4069

ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บหนัก แต่ฝืนใช้เข็มในการรักษาต่อไป

ร่างกายที่อ่อนแอของหลินมั่วตอนนี้ยิ่งกลายเป็นเศษซาก

หลังจากที่หลินมั่วพ่นเลือดออกมาอีกครั้ง เข็มเงินก็ฝังเข้าไปที่หน้าอกของอู่เหิ่น

หลังจากที่ปิดเลือดใกล้ๆ รอยแผลของศิษย์แล้ว หลินมั่วจึงค่อยๆ ดึงดาบแปดทิศออกมาอย่างระมัดระวัง

รอยแผลที่น่ากลัวเปิดเผยออกมาในทันที

หัวใจที่เคยเต้นอย่างมีชีวิตชีวา ตอนนี้ไม่เต้นแล้ว

กลายเป็นเย็นชาไร้ชีวิตชีวา

แต่ถึงตอนนี้ หลินมั่วก็ยังไม่เชื่อว่าศิษย์ของเขาตายไปแล้ว

“ตื่นขึ้นมาซะ!”

หลินมั่วตะโกนออกมาด้วยความโกรธ หลังจากนั้น เขาก็หยิบเข็มเงินทั้งเก้าแห่งตู๋กูขึ้นมาอีกครั้ง และใช้เทคนิคเข็มแห่งโชคชะตาทำการรักษา

เขาทำการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยความไร้พลัง

แต่ว่าในขณะที่เขากำลังสูญเสียพลังวิญญาณ เขาก็เริ่มเห็นสภาพร่างกายตัวเองเสื่อมถอยลงไป

จากผมสีดำที่เคยเงางาม ตอนนี้เริ่มมีเส้นผมขาวแทรกมา

เลือดยังคงไหลออกจากปากของเขา

ข้างๆ เขา กุหลาบดำมองดูพฤติกรรมที่เหมือนการฆ่าตัวตายของเขา ทำให้หัวใจของเธอเจ็บปวดอย่างประหลาด

ในขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปขัดขวาง เสียงของจีตู๋ถ้าดังขึ้นจากข้างหลัง

“สถานการณ์ของเขาตอนนี้ เธอห้ามไม่ไหวหรอก”

“ปล่อยให้หลินมั่วของเราทำการต่อสู้ครั้งสุดท้ายเพื่อศิษย์ของเขาเถอะ”

ทุกคนในที่นั้นต่างรู้ดีว่า เมื่อคนตาย ไฟในโคมก็จะดับลง

การพยายามให้เขาฟื้นคืนชีวิตเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

จีตู๋ถ้าถอนหายใจและขมวดคิ้วถาม

“หลินมั่วทำไมถึงอ่อนแอขนาดนี้กัน”

ตามปกติแล้ว หลังจากที่ทั้งสองคนต่อสู้กัน ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บ

แต่เขาก็ให้พี่น้องซิงหยุนช่วยขจัดพลังฟ้าผ่าในร่างหลินมั่วแล้ว

บาดแผลภายในที่เหลือไม่น่าจะร้ายแรงขนาดนี้

ในขณะที่เขาคิดสงสัยนี้ จีตู๋ถ้าค่อยๆ หรี่ตาลงและสังเกตอย่างละเอียด

และในที่สุดเขาก็พบว่า ความอ่อนแอของหลินมั่วไม่ใช่แค่เรื่องร่างกายเท่านั้น

พลังวิญญาณของเขาก็ขาดหายไป

นี่เป็นสัญญาณของการใช้พลังชีวิตจากต้นกำเนิด

เมื่อมองไปที่กุหลาบดำที่ยังแทบจะตายอยู่เมื่อไม่กี่วันก่อน

ในใจจีตู๋ถ้าจึงมีความเข้าใจขึ้นมา

โง่จริงๆ!

หลินมั่วกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

ตอนนี้เขารู้สึกถึงเส้นเลือดในร่างกายที่หลายจุดแตกหัก

แม้กระทั่งบางจุดที่อ่อนแอก็ได้ขาดสะบั้นไปแล้ว

แต่ตอนนี้เขาไม่มีความคิดที่จะใส่ใจในเรื่องเหล่านั้น

ทุกๆ การหายใจ ร่างกายของเขาก็เจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทง

“ช่วยฉันลุกขึ้นที!”

หลินมั่วพูดด้วยสีหน้าอิดโรย เสียงของเขาอ่อนแรงลง

ภายใต้การช่วยเหลือจากทั้งสองคน เขาก็พยายามลุกขึ้นไปที่ขอบเตียง

เมื่อมองไปที่ร่างเย็นชาของอู่เหิ่น หลินมั่วก็ไม่สามารถยับยั้งความเศร้าได้

“เป็นเพราะอาจารย์ไม่ได้ดูแลดีเอง”

“ถ้ามีชาติหน้า อาจารย์จะชดใช้หนี้ในชาตินี้”

พูดจบ เขาก็ยื่นมือที่สั่นเทาไปเบาๆ ลูบที่ดวงตาของอู่เหิ่น และปิดเปลือกตาให้เธอ

ในขณะนั้น หลินมั่วยอมรับความจริงที่โหดร้ายนี้แล้ว

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะดึงมือออก

เขาก็เห็นรอยแผลที่หน้าอกของอู่เหิ่นเกิดการผิดปกติขึ้น