หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4093

สำหรับเสียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างไม่ทันตั้งตัวของหลินมั่ว

เสวี่ยเหลียนถึงกับชะงักไป

เธอเตือนให้หลินมั่วใช้เรื่องที่อยู่ในใจของอู๋เหิ่นไปกระตุ้น

คาดไม่ถึงว่าหลินมั่วจะกลับร้องขอความช่วยเหลือจากศิษย์ของตนเองโดยตรง

สิ่งที่ทำให้เสวี่ยเหลียนตกใจมากที่สุดก็คือ หลังจากที่หลินมั่วตะโกนเสียงดังออกมาเช่นนั้น จิตสำนึกของหลินอู๋เหิ่นก็กลับมีการตอบสนองขึ้นมาจริงๆ

“เร็ว! ฉวยโอกาสตอนนี้” หลินมั่วไม่ได้ดีใจ รีบเร่งเร้า

เดิมทีเขาเพียงเเค่ลองเสี่ยงดูเท่านั้น

หลินมั่วจำได้อย่างแม่นยำว่าศิษย์รักของตนเองเคยพูดไว้ว่า

ต่อไปภายภาคหน้าจะต้องปกป้องเขาให้ได้

คาดไม่ถึงว่าสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นเพียงแค่คำพูดไร้เดียงสาของเด็ก กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ในใจของศิษย์ไปแล้ว

เลี้ยงไม่เสียข้าวสุกจริงๆ!

หลินมั่วคิดอย่างปลื้มปิติ ในมือก็เริ่มลงมือกระทำการ

เมื่อยกมือ เข็มสีดำทมิฬก็พลันลอยขึ้นกลางอากาศ จัดเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

เข็มตู๋กูทั้งเก้า!

เฟิงอู๋ซิ่วเมื่อมองเข็มสีดำที่อยู่ตรงหน้า ก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้

สุดยอดวัตถุแห่งวิถีแพทย์อีกชิ้นแล้ว

วัสดุทำจากเหล็กลึกลับที่มาจากนอกโลก ผลิตขึ้นโดยช่างฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศจีน

สิ่งนี้ เมื่อมองไปทั่วทั้งโลกก็มีอยู่เพียงชุดเดียวเท่านั้น

เมื่อมองดูเสวี่ยเหลียนอีกครั้ง เฟิงอู๋ซิ่วจู่ๆก็รู้สึก อิจฉาในใจขึ้นมาทันที!

ชีวิตของตนเองผ่านมามากมายขนาดนี้ ก้าวเข้าสู่วิถีเเพทย์ ก็เป็นเวลานานถึงหกเจ็ดสิบปีแล้ว

ทว่าในมือกลับไม่มีสิ่งของดีๆที่พอจะนำออกมาอวดชาวโลกได้เลยสักชิ้น

ส่วนสองคนตรงหน้านี้ เพิ่งจะอายุยี่สิบต้นๆเท่านั้น

คนหนึ่งมีบัวขาวภพที่แปด อีกคนมีเข็มตู๋กูเก้าเล่ม!

น่าสงสัย!

ในขณะที่เฟิงอู๋ซิ่วรู้สึกหดหู่ใจอย่างเต็มเปี่ยม รูม่านตาก็พลันหดเล็กลงโดยไม่รู้ตัว

แย่แล้ว!

เขาถึงกับได้เห็นกับตาตัวเอง สุดยอดเคล็ดวิชาการฝังเข็มสิบอันดับแรกที่สาบสูญไปนานแล้ว เคล็ดวิชาเข็มเทพนิรมิตร!

นี่ยังเป็นมนุษย์อยู่ไหม

เรื่องดีๆทั้งหมดในใต้หล้า ให้ไอ้หนูนี่ครอบครองไปคนเดียวหมดเลยหรือไง

หลินมั่วไม่ได้สังเกตุเห็นถึงบรรยากาศความอิจฉาที่อบอวลอย่างเข้มข้นภายในห้อง

เวลานี้เขากำลังตั้งสมาธิกับการถือเข็มในมือ

เมื่อบัวขาวเปล่งแสงออกมาอีกครั้ง เข็มในมือของเขาก็พลันปักลงอย่างรวดเร็ว

ในชั่วพริบตา

ไม่เพียงแต่พลังชีวิตทั่วร่างของหลินอู๋เหิ่นจะฟื้นฟูขึ้นมาอย่างรวดเร็วเท่านั้น

คลื่นพลังเหนือจิตสำนึกก็ยังเริ่มที่จะแผ่ซ่านออกมาอย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น

“อาจารย์ดึงเธอกลับมาจากประตูผีแล้ว”

“อย่าคิดเหลวไหล พักผ่อนมากๆ!”

หลินอู๋เหิ่นสัมผัสได้ถึงฝ่ามืออุ่นๆที่ทาบอยู่บนหน้าผาก

แววตาของเธอก็ค่อยๆสงบลง

“ยังสามารถได้เห็นอาจารย์อีก ดีจริงๆเลย!”

หลังจากหลินอู๋เหิ่นพูดประโยคนี้จบลงอย่างอ่อนแรง ดวงตาทั้งคู่ก็ค่อยๆปิดลงอีกครั้ง

ครั้งนี้ หลินมั่วไม่ได้กังวลอีกต่อไป

ร่างของหลินอู๋เหิ่นวนเวียนอยู่ะหว่างความเป็นความตายรอบหนึ่ง

เวลานี้ร่างกายของหลินอู๋เหิ่นอ่อนแออย่างถึงที่สุด

ขอเพียงแค่ค่อยๆพักฟื้นสักระยะ ก็สามารถฟื้นตัวได้อีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าศิษย์ปลอดภัยดี

จิตใจที่เคยกังวลของหลินมั่ว ก็พลันวางลงในที่สุด

“เสวี่ยเหลียนขอบคุณ!”

“ถ้าไม่ได้คุณ คราวนี้ผมก็ไม่รู้จริงๆว่าจะทำอย่างไร”

เสวี่ยเหลียนเมื่อถูกเขาจ้องมองด้วยสายตาที่ร้อนแรงเช่นนั้น แก้มก็อดแดงขึ้นมาไม่ได้

“มีอะไรให้น่าเกรงใจกันล่ะ ระหว่างเพื่อนฝูงก็ควรจะช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”

เธอพูดพลางก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว