หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4095

เฟิงอู๋ซิ่วต้องการที่จะติดตามหลินมั่วและเสวี่ยเหลียนอย่างสุดตัว

จริงๆแล้วเขาก็ต้องการที่จะเรียนรู้จากพวกเขาอย่างจริงใจ เพื่อขยายขอบเขตความรู้ความเข้าใจในวิถีทางการแพทย์ขอตนเอง

แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุดก็ยังคงเป็น เพื่อที่จะทำความเข้าใจทั้งสองคนให้ดียิ่งขึ้น เพื่อที่จะดึงพวกเขามาร่วมองค์กรเจ็ดบาปให้ได้

หากได้สามปีศาจมารผู้ยิ่งใหญ่นี่เข้าร่วม

องค์กรเจ็ดบาปในอนาคตจะต้องทะยานขึ้นอย่างแน่นอน

หากทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี บางทีอาจจะถึงขั้นปีนป่ายขึ้นไปเป็นสุดยอดอำนาจระดับโลกได้เลยทีเดียว

หลินมั่วไม่ได้ล่วงรู้ถึงความคิดของเฟิงอู๋ซิ่ว

การตอบตกลงให้ชายชราผู้นี้ติดตามมา ก็เป็นเพียงแค่การชดใช้บุญคุณส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง

ในขณะที่จิตใจของคนทั้งสามกำลังคิดใคร่ครวญกันไปต่างๆนาๆ

หม่าปังเต๋อที่อยู่นอกบ้านก็ร้อนใจจนตาทั้งคู่แดงก่ำไปหมด

ในระหว่างที่เดินวนไปวนมา เขาก็จ้องมองมาทางนี้อย่างไม่วางตา

พื้นดินบริเวณนั้นถูกฝีเท้าของเขาเหยียบย่ำจนเกิดเป็นร่องรอยที่เห็นได้ชัดเจน

ศรีษะด้านบนถูกเขาเกาจนล้านไปหย่อมใหญ่

“ผู้นำลัทธิ สถานการณ์ทางฝั่งนั้นจะไม่ไหวแล้วครับ!”

“ไม่ไหวจริงๆ ผมไปเรียกคุณหลินนะ พวกเราทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว!”

เมื่อเผชิญหน้ากับการเร่งเร้าของลูกน้อง หม่าปังเต๋อตาแดงก่ำ แล้วเตะคนผู้นั้นล้มคว่ำลงในทันที

“ไอ้เวรตะไล ข้าไม่รู้หรือไง”

“เร่งเร่งเร่งอยู่นั่นแหล่ะ เร่งแม่แกสิ!”

“ถ้าอู๋เหิ่นเป็นอะไรไป แกรับผิดชอบไหวไหม”

ถึงแม้ในใจจะร้อนรนเป็นไฟ แต่หลินมัวก็ได้สั่งการอย่างเด็ดขาดแล้ว ห้ามให้ผู้ใดรบกวน

และหม่าปังเต๋อก็รู้ดีว่า ในเวลานี้เป็นช่วงเวลาสำคัญของการรักษาหลินอู๋เหิ่น

ในตอนนี้ก็ทำได้พียงแค่ภาวนาให้หลินมั่วช่วยชีวิตอู๋เหิ่นกลับมามีชีวิตอีกโดยเร็วที่สุด

นักดาบที่ถูกเตะจนล้มคะมำ ลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ก้น พูดด้วยสีหน้าที่หนักแน่น

“ยังไงก็ต้องตายอยู่ดี ผมไปเคาะประตูนะ!

“เคาะกะผีดิ!”

หม่าปังเต๋อจ้องด้วยสายตาอำมหิต คว้าคอเสื้อด้านหลังของลูกน้องไว้

“ถ้าแกกล้าไป ฉันจะฆ่าแกให้ตายตอนนี้เลย!”

เวลานี้ดวงตาเขาแดงฉาน!

ในขณะที่เขากำลังโกรธจัด จู่ๆก็ปรากฏร่างขึ้นสามร่างเดินออกมาจากภายในห้อง

หลังจากหลินมั่วได้ยินเสียงดังข้างล่าง จึงได้พาเสวี่ยเหลียนเดินลงมา

หม่าปังเต๋อยิ้มขมขื่นพลางส่ายหน้า แล้วถอนหายใจยาว

“คุณหลิน คุณคงยังไม่ทราบ”

“ที่ตั้งของแก็งจั๋วชิง ได้หลุดพ้นจากการควบคุมไปแล้ว”

“ทุกคนรวมถึงหวังจั่งซิ่ง ล้วนติดเชื้อไปหมดแล้วครับ”

หลินมั่วเองก็คาดไม่ถึงว่า ในช่วงหลายวันที่ตัวเองสงบไป

การแพร่ระบาดของโรคติดต่อ จะรวดเร็วขนาดนี้

“พาผมไป ดูคนเหล่านั้นหน่อยเถอะ!”

สถานการณ์พัฒนามาถึงขั้นนี้แล้ว การกักตัวไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว

เมื่อคณะมาถึง เขตพื้นที่กักกันพิเศษแห่งหนึ่ง

จิตใจของหลินมั่วก็พลันจมดิ่งลงสู่เหวลึกอีกครั้ง

ในสายตาปรากฏภาพผู้คนนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ไร้ซึ่งลมหายใจ

ภายใต้โรคระบาดนี้ กรณีการเสียชีวิตได้ปรากฏขึ้นแล้ว

หลังจากสำรวจไปทั่วบริเวณ สภาพของสมาชิกพรรคจั๋วชิงที่ยังคงหายใจอยู่ในเต๊นท์ก็ไม่สู้ดีนัก

ผู้คนมากมายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ในเวลานี้ใกล้จะหมดลมหายใจ

เพียงแต่เพราะอาการไอ ร่างกายจึงกระตุกเกร็งไม่หยุด สีหน้าทรมานอย่างแสนสาหัส