หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4096

มาถึงส่วนที่ลึกที่สุดของส่วนพื้นที่กักกันพิเศษ

เวลานี้หลินมั่วได้พบกับหวังจั่งซิ่งที่อาการหนักใกล้สิ้นลม

ในเวลานี้ถึงแม้ว่าสติสัมปชัญญะของเขายังคงแจ่มใสอยู่บ้าง แต่สีหน้ากลับอ่อนแรงอย่างถึงที่สุด

“คุณหลิน…แค็กแค็ก!”

เพียงแค่ทักทายคำหนึ่ง มุมปากของเขาก็ไอออกมาเป็นเลือดสดๆ

“ท่านหวังนอนลงดีๆ อย่าขยับ!”

หลินมั่วก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปข้างหน้า หยิบเข็มเงินออกมาหลายเล่ม แล้วแทงลงบนทรวงอกของหวังจั่งซิ่งโดยตรง

ผ่านไปสักพัก หวังจั่งซิ่งจึงหยุดสั่นเทิ้ม สีหน้าก็ดูดีขึ้นเล็กน้อย

“เห้อ ไม่ได้รู้สึกสบายตัวแบบนี้มานานแล้ว!” เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าผ่อนคลาย

“สมแล้วที่เป็นคุณหลิน ทักษะการแพทย์ของคุณสุดยอดจริงๆ”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำชมของเขา หลินมั่วกลับไม่ได้แสดงท่าทีตอบสนองอะไรมากนัก

มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่า สภาพร่างกายของหวังจั่งซิ่งที่ดูเหมือนจะฟื้นตัวในตอนนี้ เป็นแค่ชั่วคราวเท่านั้น

การรักษาโรคติดต่อลึกลับชนิดนี้ จำเป็นต้องกินยาเม็ดพิเศษที่มีฤทธิ์เฉพาะเจาะจง เพื่อที่จะรักษาให้หายขาด

“เดี๋ยวไปด้วยกันกับผม ตราบใดที่คุณอยู่ข้างกายผม ผมสามารถควบคุมอาการโรคติดต่อบ้าๆนี่ให้คุณได้!”

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับข้อเสนอแนะของหลินมั่ว หวังจั่งซิ่งกลับปฏิเสธอย่างหนักแน่น

“ช่างเถอะ!”

“ผมขออยู่ที่นี่ดีกว่า!”

พูดจบเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง ดูเหมือนจะหวงแหนความรู้สึกที่ได้หายใจอย่างคล่องปอดในตอนนี้เป็นพิเศษ

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของหม่าปังเต๋อก็ดำคล้ำไป

“ท่านหวัง สมองของนายเอ๋อไปแล้ว”

“สภาพผีปอดบวมเช่นนี้ นายยังจะหลงใหลได้ปลื้มมันอยู่อีกเหรอ”

เมื่อโดนกระตุ้น หวังจั่งซิ่งก็พลันมีโทสะขึ้นมา

“ไอ้ลูกหมาเอ้ย จะไปรู้อะไร!”

“สภาพค่ายพักของพวกเราตอนนี้ นายตาบอดมองไม่เห็นหรือยังไง”

“ฉันนั่งบัญชาการเองอยู่แท้ๆ ผู้คนยังแตกตื่นอลหม่าน!”

“ถ้าฉันจากไป ใครจะสามารถควบคุมพวกเขาได้”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา หม่าปังเต๋อก็พลันเงียบเสียงลงในทันที

ในฐานะที่เป็นหัวหน้ากลุ่มอำนาจเหมือนกัน เขาเข้าใจความคิดของหวังจั่งซิ่งดีที่สุด

เมื่อเผชิญหน้ากับความเป็นความตาย เรื่องการบริหารจัดการผู้คนมากมายไม่ว่าจะเป็นผู้นำลัทธิหรือหัวหน้าแก็ง ล้วนเป็นเรื่องยากลำบาก

การที่แก็งจั๋วชิงไม่เกิดเหตุจราจลขึ้น นับว่าเป็นความสามารถอันยิ่งใหญ่ของหวังจั่งซิ่งแล้ว

พูดถึงตรงนี้ แววตาของเขาก็อดแดงก่ำขึ้นมาไม่ได้

แก็งจั๋วชิงหากเกิดจราจลขึ้น

ย่อมต้องเผชิญกับการปราบปรามด้วยกำลังทหารอย่างเหี้ยมโหด ถึงเวลานั้นพวกคนที่รู้ว่าเกิดความวุ่นวายขึ้น จะมีจุดจบที่ดีได้อย่างไร

นี่คือหนทางรอดที่หวังจั่งซิ่งเหลือไว้ให้ลูกน้องของตนเอง

“วางใจเถอะ คุณไม่ตายหรอก รอผม!”

หลินมั่วกัดฟันกรอดพลางตอบกลับ

จากนั้นก็ประสานมือคารวะ แสดงความเคารพ แล้วโค้งตัวคำนับหวังจั่งซิ่ง

“ไปเถอะไปเถอะ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นบาปกรรมที่พวกเราแก็งจั๋วชิงก่อขึ้นเอง!”

หวังจั่งซิ่งโบกมือ

“คุณหลิน ทั้งหมดต้องพึ่งพาอาศัยคุณแล้ว!

พูดพลางเขาก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยอมจำนน

เขายังไม่ได้โค่นล้มตระกูลลอเร้นซ์เลยนะ!

หลังจากหลินมั่วพยักหน้ารับ ก็ไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย รีบพาคนอื่นๆออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

ยังเดินไปได้ไม่ไกลเท่าไร เสียงไออย่างรุนแรงก็ดังมาจากด้านหลัง