หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4097

“ดอกจินเฉียนสองเหรียญ ผักตบชวาหนึ่งเหรียญ…”

ภายใต้การบัญชาการอย่างเป็นระบบระเบียบของหลินมั่ว เสวี่ยเหลียนได้ใส่สมุนไพรนาๆชนิดลงไปในหม้อยาที่อยู่ตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง

เมื่อเปลวไฟสีแดงฉานพวยพุ่งขึ้น สิ่งสกปรกก็ถูกหลอมละลายไปในพริบตา

สมุนไพรเต็มหม้อค่อยๆแปรสภาพกลายเป็นของเหลว

หลังจากสั่งการเสวี่ยเหลียนเสร็จ หลินมั่วก็หันไปมองเฟิงอู๋ซิ่วอีกครั้ง

สถานการณ์คับขัน หลินมั่วจึงวางอคติลงชั่วคราว ยอมให้ชายชราผู้นี้เข้าร่วมด้วย

“ท่านผู้อาวุโส คุณปรุงยาตามตำรับเมื่อครู่นี้ ลดส่วนผสมลงหนึ่งในสิบ เปิดเตา!”

เมื่อสิ้นเสียง เฟิงอู๋ซิ่วก็ลงมือในทันที

ถึงแม้อายุจะมากกว่าหลินมั่วหลายรอบ

แต่ในด้านวิชาแพทย์ ทั้งสองฝ่ายก็ไม่มีอะไรที่พอจะเทียบกันได้เลย

โรคระบาดลึกลับชนิดนั้น เขาเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยศึกษามาก่อน

แต่ผลลัพธ์กลับทำให้ตนเองงุนงงสับสนไปหมด

โรคระบาดชนิดนี้ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่เคยพบเห็นมาก่อน แม้แต่ต้นตอของโรคก็ยังหาไม่เจอ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการลงมือรักษา

แต่เมื่อมองย้อนกลับมาที่หลินมั่วและเสวี่ยเหลียน ฝีมือทางการแพทย์ของทั้งสองคนก็พลันโดดเด่นขึ้นมาในทันที

หนุ่มสาวคู่นี้ปรึกษาหารือศึกษากันเพียงแค่ช่วงบ่าย

ก็สามารถคาดการณ์ได้ถึงสภาพของโรคระบาดที่ไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนนี้ได้อย่างรวดเร็ว

และยังเริ่มปรุงยาเม็ดที่มีฤทธิ์เฉพาะเจาะจง

แต่ว่าตลอดกระบวนการ เฟิงอู๋ซิ่วกลับฟังไม่เข้าใจเลยสักนิด

ในใจลึกๆรู้สึกว่าเป็นนักเรียนประถมคนหนึ่ง ที่กำลังฟังการประชุมวิชาการของระดับมหาวิทยาลัยอยู่เลย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ การกระทำในมือของเฟิงอู๋ซิ่วก็อดไม่ได้ที่จะเร่งความเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย

ความรู้ความสามารถในด้านวิถีแพทย์ ถูกคนรุ่นหลังสองคนทิ้งห่างไปไกลเสียแล้ว

หากระดับการปรุงยานี้ยังตามไม่ทันอีก เขาก็คงจะไม่มีหน้าไปพบปะผู้คนจริงๆ

เมื่อเตายาทั้งสองเริ่มทำงานพร้อมกัน

หลินมั่วก็เริ่มงานของตนเองเช่นกัน

หยิบน้ำยาที่ปรุงสำเร็จไว้ก่อนหน้านี้มา เขาใช้ปลายเข็มแตะลงไปเบาๆ

จากนั้นก็ใช้ปลายเข็มไปแตะลงบนเลือดของต้นไม้ที่เป็นแหล่งกำเนิดโรค

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จสิ้น หลินมั่วก็ลงมือใช้วิชาสัมผัสทั้งหกทะลุเทวะทันที ตั้งใจสังเกตุการเปลี่ยนแปลงของเลือดอย่างละเอียด

ผ่านไปเป็นนาน

ภายในห้องพลันมีเสียงถอนหายใจดังขึ้น

หลังจากเสวี่ยเหลียนและเฟิงอู๋ซิ่วปรุงยาเสร็จ

หลินมั่วก็เริ่มต้นการทดลองอีกครั้ง

แต่ผลลัพธ์ก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

ยังล้มเหลวอยู่!

“ไม่มีหนทางแล้วหรือคะ” เสวี่ยเหลียนถามด้วยสีหน้าอ่อนล้า

การปรุงยาอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานาน ก็เป็นการสูญเสียพลังงานอย่างมากสำหรับเธอเช่นกัน

หลินมั่วส่ายหน้าด้วยความผิดหวัง

“กลไกการออกฤทธิ์ของยาเห็นชัดๆว่าสามารถควบคุมโรคระบาดชนิดนี้ได้!”

“แต่พอทดลองจริง ผลลัพธ์กลับไม่เป็นที่น่าพอใจเอาเสียเลย”

“รู้สึกเหมือนกับว่าขาดปัจจัยสำคัญไปอย่าง!”

คลำต่อมาหลายต่อหลายครั้ง หลินมั่วรู้สึกอยู่ในใจลึกๆว่าสมุนไพรเหล่านั้นขาดอะไรบางอย่างไป

แต่ไม่ว่าเขาจะตรวจสอบอย่างไร ก็ยังไม่พบสิ่งใด

ราวกับงมเข็มในมหาสมุทร

เห็นอยู่ชัดๆตรงหน้า แต่กลับไม่มีหนทางที่จะทำให้สำเร็จได้เลย

ความรู้สึกเช่นนี้ ดูเหมือนว่าจะทำให้ผู้คนเป็นบ้าได้อย่างง่ายดาย ช่างทรมานเสียจริง…