หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4108

ท่ามกลางป่าเขา

หลังจากเสวี่ยเหลียนแนะนำตัวเองเสร็จ ก็เลือกที่จะลงมือโดยตรง

เวลานี้ปีศาจเฒ่าจำต้องยอมจำนน จึงเลือกที่จะรับมือ

แต่ว่า ในระหว่างที่ทั้งสองฝ่ายปะทะกัน เขาเอาแต่หลบหลีกเสียส่วนใหญ่ ไม่ได้มีท่าทีที่จะตอบโต้เลยแม้แต่น้อย

ในสถานการณ์ที่ไม่แน่ใจว่าโดยรอบจะมีปรมาจารย์ซุ่มซ่อนอยู่อีกกี่คน เขาจึงยังไม่คิดที่จะเปิดเผยพละกำลังของตนเอง

อย่างไรก็ตามความคิดของเขาก็เป็นเพียงความหวังลมๆแล้งๆ

ทว่าหลินมั่วไม่มีทางที่จะให้โอกาสนี้แก่เขาได้ย่างแน่นอน

“เสวี่ยเหลียนไม่ต้องออมมือ ท่านผู้อาวุโสปีศาจเฒ่าก้าวเข้าสู่ระดับปรมาจารย์มาหลายสิบปีแล้ว คุณไม่ต้องกังวลว่าจะทำร้ายเขา”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ปีศาจเฒ่าถึงกับเกือบกระอักเลือดออกมา

ไอ้เวรตะไล!

ข้าแค่อยากจะซ่อนพละกำลังเท่านั้น!

ในขณะที่เขากำลังแอบด่าทออยู่ในใจ การโจมตีของเสวี่ยเหลียนก็มาถึงตรงหน้าของเขาแล้ว

หนำซ้ำไม่ว่าจะเป็นความเร็วในการลงมือ หรือพละกำลัง ล้วนแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมหลายส่วน

ถึงขั้นที่หลายต่อหลายครั้ง เขาเกือบจะถูกเสวี่ยเหลียนโจมตีเข้าอย่างจัง

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์พัฒนามาถึงขั้นนี้แล้ว

ปีศาจเฒ่าก็ไม่กล้าที่จะซ่อนฝีมืออีกต่อไป ออร่าที่เคยสงบนิ่งรอบกาย พลันพลุ่งพล่านขึ้นราวกับกระแสน้ำในทันที

เมื่อเป็นเช่นนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของเสวี่ยเหลียนอีกครั้ง เขาก็เริ่มรับมือได้อย่างคล่องแคล่วขึ้น

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้ปีศาจเฒ่ารู้สึกหงุดหงิดใจเป็นพิเศษก็คือ

ถึงแม้ว่าเขาจะทุ่มกำลังอย่างเต็มที่ ก็ยังไม่กล้าที่จะลงมือตอบโต้

อีกฝ่ายมีสถานะอะไร!

นักปราญ์หญิงแห่งตุนหวง แก้วตาดวงใจแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ตุนหวง

หากตนเองทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ

ด้วยนิสัยใจคอของเซวียนหมิงจื่อ รับรองว่าเขาจะต้องนำพายอดฝีมือจากพุทธศาสนาและลัทธิเต๋าบุกมาสังหารถึงเกาะนรกอย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้

ปีศาจเฒ่าก็พลันรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

เดิมทีเขาเพียงแค่อยากจะฉวยโอกาสในช่วงที่พละกำลังของหลินมั่วถดถอยลง แล้วจับกุมตัวเขาไว้

เพื่อสิ่งนั้น ต่อให้ต้องเปิดเผยตัวตน ก็ถือว่าคุ้มค่าแล้ว

ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า พยายามจะขโมยไก่สุดท้ายไม่ได้อะไรเลย!

ไม่เพียงแต่จะเปิดเผยตัวตนแล้ว แม้แต่ชายเสื้อของหลินมั่วก็ยังไม่ได้สัมผัส

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังเสียสมาธิ

นี่มันวิชาฝ่ามืออะไรกัน

ด้วยความสงสัยเช่นนี้ เขาจึงมองเสวี่ยเหลียนแวบหนึ่ง ในแววตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

ในขณะเดียวกันเฟิงอู๋ซิ่วที่คอยคุ้มกันอยู่ข้างๆกลับมองออกถึงเบาะแสบางอย่าง

แม้ว่าเสวี่ยเหลียนจะซ่อนเร้นได้ดี ความเร็วในการลงมือก็รวดเร็วราวสายฟ้าฟาด

แต่แสงสีขาวเมื่อครู่นี้ ก็ยังคงทำให้เฟิงอู๋ซิ่วจับต้องได้ถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคย

นั่นคือบัวขาวขั้นแปด!

ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงชั่วขณะสั้นๆ แต่ออร่าที่แผ่ออกมาเพียงเล็กน้อยนั้น กลับทำให้เฟิงอู๋ซิ่วอดใจสั่นไม่ได้

การโจมตีที่ดูเหมือนธรรมดาๆนี้ กลับมีอันตรายถึงชีวิตแฝงอยู่

“สมแล้วที่เป็น สุดยอดวัตถุศักดิ์สิทธิ์แห่งตุนหวงในตำนาน”

ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาด้วยความชื่นชม

จึงหันกลับไปมองปีศาจเฒ่า

เมื่อปะทะกับการโจมตีของเสวี่ยเหลียนที่มาพร้อมกับบัวขาวขั้นแปดอย่างจัง

ในเวลานี้ เขาได้รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรงแล้ว

เพียงแต่ต้องฝืนทนเอาไว้เพราะสถานการณ์เฉพาะหน้าเท่านั้น

“สมแล้วที่เป็นนักปราชญ์หญิงแห่งตุนหวง ผู้อาวุโสขอคารวะ…”