หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4107

หลินมั่วยืนพิงลำต้นไม้ มองดูปีศาจเฒ่าตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่มีความหมายแฝง

เขาคาดการณ์ไม่ผิด ในตอนนี้ตนเองสูญเสียเลือดหัวใจ พละกำลังถดถอยลงกว่าเดิมมาก

โอกาสทองเช่นนี้ ปีศาจเฒ่าผู้นี้ไม่มีทางปล่อยผ่านไปอย่างแน่นอน

“ท่านผู้อาวุโส กำลังตามหาผมอยู่ใช่ไหม”

สายตาของปีศาจเฒ่าพลันแข็งกร้าว แต่ไม่ช้าก็กลับคืนสู่สภาพปกติ

จากนั้นบนใบหน้าก็พลันปรากฏรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์

“คุณหลิน ร่างกายคุณไม่แข็งแรงมิใช่หรือ?

“เมื่อทราบว่าคุณจะออกเดินทาง ผมก็คิดที่จะมาส่งคุณเสียหน่อย”

“ท้ายที่สุดแล้วตอนนี้เกาะนรกไม่ค่อยสงบสุขเสียด้วยสิ!”

เมื่อสิ้นเสียง กิ่งก้านของต้นไม้ในป่าก็พลันแกว่งไกวขึ้น

ท่ามกลางสายลมที่แผ่วลม แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกเล็กน้อย

หลินมั่วยกคิ้วขึ้นพลางยิ้ม “ไม่แข็งแรงก็ไม่ถึงขนาดนั้น!”

“ประลองฝีมือกันสักหน่อยไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าแต่เดิมของปีศาจเฒ่าที่มีรอยยิ้ม ก็พลันมืดครึ้มลงในทันที

ก่อนหน้านี้ เขาก็เคยถูกหลินมั่วใช้คำพูดประโยคนี้หลอกล่อมาแล้ว

ด้วยความกลัวหน้าพะวงหลัง ทำให้ไม่ได้ลงมือ พลาดโอกาสทองไปครั้งหนึ่งอย่างเสียเปล่า

ครั้งนี้ เขาไม่มีทางที่จะหลงกลซ้ำสองอย่างแน่นอน

“ดีเลย ผมดูจากสีหน้าของคุณหลินที่เปล่งปลั่ง สุขภาพพลานามัยก็แข็งแรงดี จะไม่แข็งแรงได้อย่างไรกัน!”

“วันนี้โอกาสดีเช่นนี้ ผมขออยู่เป็นเพื่อนประลองกับคุณหลินก็แล้วกัน”

เขาพูดพลางค่อยๆหรี่ตาลง ท่าทีเก็บซ่อนพลังอำนาจเอาไว้

เมื่อมองจากภายนอก ก็ยังคงเป็นเพียงชายชราที่ไม่โดดเด่นอะไร

แต่พลังปราณในร่างกายกลับกำลังพลุ่งพล่านอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อหลินมั่วเห็นท่าทีเช่นนี้ ก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะจับกุมตัวเขาให้ได้ในการลงมือเพียงครั้งเดียว

แน่นอนว่านี่ก็เป็นสิ่งที่หลินมั่วคาดการณ์ไว้อยู่แล้ว

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครรู้ว่ามีสายตากี่คู่กำลังจับจ้องทุกการกระทำของตนเองอยู่โดยรอบ

อย่างไรก็ตามขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังเตรียมที่จะลงมือ หลินมั่วก็พลันถอยหลังไปสองสามก้าว

ปีศาจเฒ่าเมื่อเห็นเช่นนั้น ก็ถามด้วยความเยาะเย้ย

“เป็นอะไรไป คุณหลินขี้ขลาดตาขาวเสียแล้วหรือ”

มาถึงก้าวนี้เเล้ว เขาก็ตัดสินใจอย่างเด็กขาด ว่าการพูดคุยประลองฝีมืออะไรนั่นก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างเท่านั้นเอง

จุดประสงค์ของเขานั้นชัดเจน ต้องการที่จะจับกุมตัวของหลินมั่วให้ได้โดยเร็วที่สุด

จากนั้นก็หลบหนีออกจากสถานที่แห่งนี้

ขอเพียงแค่สามารถสอบถามข่าวกระโหลกคริสตัลออกมาได้ เขาก็จะนำหน้าคนอื่นไปหนึ่งก้าว

เมื่อคิดถึงจุดนี้ สีหน้าของเขาก็เเปรเปลี่ยนไปอีกครั้ง

“คุณหลินกล่าวเกินไปแล้ว สหายทั้งสองท่านของคุณนี้ พละกำลังสูงส่ง”

“ผมชราภาพมากแล้ว ย่อมไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ได้ ผมยอมแพ้!”

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะชื่นชมในความสามารถในการเปลี่ยนสีหน้าของปีศาจเฒ่า

“ท่านผู้อาวุโสพูดเล่นแล้ว ด้วยความสามารถของคุณ การรับมือกับพวกเขาทั้งสองคน ย่อมเป็นเรื่องง่ายดายราวกับพลิกฝ่ามือไม่ใช่เหรอ”

“ผมเชื่อมั่นในตัวคุณ!”

ปีศาจเฒ่า “???”

เชื่อมั่นในตัวทวดแกสิ!

ถ้าข้ามีความสามารถแบบนั้น ป่านนี้ฆ่าแกไปนานแล้ว!

ในขณะที่เขาด่าทอในใจอย่างไม่หยุดหย่อน เสวี่ยเหลียนก็ได้ลงมือไปก่อนเเล้ว

“เสวี่ยเหลียน นักปราชญ์หญิงแห่งตุนหวง ขอท่านผู้อาวุโสโปรดชี้เเนะ!”

เมื่อหลินมั่วได้ยินเสียงอันก้องกังวานของเสวี่ยเหลียน ก็อดยิ้มขมขื่นพลางส่ายหน้าไม่ได้

เห็นได้ชัดว่าการแนะนำตัวเองในครั้งนี้ ไม่ได้มีไว้เพียงเเค่ให้ปีศาจเฒ่าได้ยินเท่านั้น

แต่ส่วนใหญ่ต้องการที่จะบอกให้ปรมาจารย์ที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเหล่านั้นได้รับรู้ด้วย

หลินมั่ว ฉันนักปราชญ์แห่งตุนหวงคุ้มครองอยู่!