หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4109

หลังจากเสวี่ยเหลียนเอาชนะปีศาจเฒ่าได้อย่างง่ายดาย สายตาก็เปลี่ยนไปจับจ้องที่เฟิงอู๋ซิ่ว

“ท่านผู้อาวุโส ในเมื่อบรรยากาศมันพาไปถึงขนาดนี้เเล้ว หรือท่านจะช่วยชี้เเนะฉันสักหน่อย”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา

สีหน้าของเฟิงอู๋ซิ่วก็เปลี่ยนไปทันที

ครู่หนึ่งต่อมา เขาก็เอามือกุมปาก อีกมือหนึ่งประคองเอว แล้วไออย่างรุนแรง

“ช่วงนี้พักผ่อนไม่เพียงพอ เหมือนว่าจะไม่สบายเสียแล้ว”

“คราวหน้า คราวหน้าแน่นอน”

เขาเชี่ยวชาญวิถีแพทย์ และพละกำลังในด้านศิลปะการต่อสู้ก็เป็นถึงปรมาจารย์ระดับผู้เชี่ยวชาญ

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเสวี่ยเหลียน เขากลับไม่มีความคิดที่จะลงมือต่อสู้แม้แต่น้อย

สถานะของคนอื่น วางไว้ตรงนั้น

ใครจะกล้าลงมือทำจริง

หนำซ้ำต่อให้ชนะไป คนภายนอกก็คงพูดเพียงว่าตนเองรังแกเด็ก

ถ้าแพ้ยิ่งน่าอนาถกว่าเดิม ชื่อเสียงที่สั่งสมมาทั้งชีวิตก็จะป่นปี้

ก็เหมือนกับปีศาจเฒ่าที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้

อายุเกือบร้อยปีแล้ว กลับสู้เด็กสาวอายุยี่สิบกว่าปีไม่ได้

การฝึกฝนมาหลายสิบปีทั้งหมดคงจะฝึกกับหมาไปเสียหมดแล้ว

เมื่อเสวี่ยเหลียนเห็นท่าทีปฏิเสธของเฟิงอู๋ซิ่ว ก็ไม่ได้เซ้าซี้ขอร้องต่อ

เหตุผลที่เธอเอ่ยปากออกไป ก็แค่ต้องการเชือดไก่ให้ลิงดู

กดดันทั้งสองคนนี้

เพื่อที่จะไม่ต้องสร้างปัญหาให้หลินมั่ว!

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านผู้อาวุโสก็พักผ่อนให้สบายเถิด!”

“รอจนกว่าร่างกายของท่านผู้อาวุโสฟื้นตัวแล้ว ค่อยมาชี้เเนะฉันก็ยังไม่สาย”

คนแก่คนหนุ่มสาว ก็สื่อสารกันอย่างรู้ใจเช่นนี้

ส่วนปีศาจเฒ่าที่อยู่ข้างๆกลับโกรธจนมุมปากกระตุก

ร่วมมือกันเล่นงาน เล่นงานฉันคนเดียวให้เสียชื่อเสียงงั้นสิ!

หนำซ้ำยังบังคับให้ตนเองต้องเปิดเผยตัวตนอีกด้วย

เพียงแต่ ในฐานะผู้แพ้เขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะแสดงความไม่พอใจใดๆได้อีกต่อไป

การลอบโจมตีหลินมั่วในครั้งนี้ นับว่าแพ้จนไม่เหลืออะไรเลย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ปีศาจเฒ่าก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป

หลังจากแสร้งทำเป็นทักทายด้วยความสุภาพแล้ว เขาก็รีบร้อนหลบหนีไปจากสถานที่แห่งนี้ มุ่งหน้าไปยังเขตสาม

เสวี่ยเหลียนมองตามแผ่นหลังที่รีบร้อนจากไปนั้น ดวงตาที่อ่อนโยนก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เกิดเรื่องของปีศาจเฒ่าขึ้น ยิ่งทำให้เสวี่ยเหลียนรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

“หลินมั่ว หากไม่ไหวจริงๆ ให้ฉันไปแทนคุณเถอะ!”

“ตอนนี้พละกำลังของคุณยังไม่ฟื้นฟู เกาะนรกสำหรับคุณมันอันตรายเกินไป”

ข้อเสนอเช่นนี้ ในท้ายที่สุดก็ยังคงถูกหลินมั่วปฏิเสธ

“คุณไม่คุ้นเคยกับสถานที่เเละผู้คนในเขตห้า ไปถึงคุณก็หาทางไปไม่ถูก”

เขาพูดพลางบิดคอไปมา

“คุณวางใจเถอะ คนที่สามารถฆ่าคนอย่างผมหลินมั่ว ยังไม่เกิดหรอกน่า!”

“เชอะ ขี้โม้อีกแล้ว!”

เสวี่ยเหลียนกรอกตามองบนอย่างเคืองๆ

หลินมั่วหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ข้ามผ่านหัวข้อสนทนานี้ไป

“เช่นนั้นผมขอออกเดินทางก่อนก็แล้วกัน ทางฝั่งเขตสามนี้ก็ฝากคุณดูแลด้วย!”

เขาพูดพลางก้าวเท้าออกเดินทางอีกครั้ง

เมื่อทั้งสองฝ่ายเว้นระยะห่างกันพอสมควรเเล้ว หลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับไปมองแวบหนึ่ง

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร เขาพบว่าเสวี่ยเหลียนเปลี่ยนไป

เด็กสาวที่เคยเงียบสงบเเต่ก่อน กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ก็มีโทสะได้เช่นกัน ถึงขั้นมีจิตสังหาร…