หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4110

เขตห้า

สำนักงานใหญ่หน่วยลาดตระเวน

ในฐานะผู้บริเวณเขตห้า เซียวเหลียงในเวลานี้ไม่ได้มีลักษณะที่สดใสเหมือนแต่ก่อน

ในทางตรงข้าม ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ เมื่อรวมกับผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง กลับดูเหมือนคนตกอับไปเล็กน้อย

เมื่อถือรายงานในมือ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกระวนกระวายและความโกรธ

ก็อกก็อกก็อก!

พร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น เซียวเหลียงตะคอกเสียงออกไปโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากเอกสาร

“ออกไป!”

“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่า อย่าให้ใครมารบกวนฉันไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งนั้น!”

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาตะคอกจบลง ประตูห้องทำงานกลับถูกผลักเปิดเข้ามาโดยตรง

“ท่านผู้บัญชาการเซียว หรือว่ากำลังเผชิญหน้ากับเรื่องกลุ้มใจอะไรอยู่หรือครับ ถึงได้อารมณ์ฉุนเฉียวถึงเพียงนี้!”

น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความขบขันเล็กน้อย

เซียวเหลียงเดิมทีก็หงุดหงิดอยู่แล้ว ในตอนนี้เมื่อได้ยินว่ายังมีคนกล้ามาล้อเล่นกับเขาอีก

ความโกรธในใจก็พลันพุ่งขึ้นสู่สมองโดยตรง

“คุณ…”

ในขณะที่เขากำลังเงยหน้าขึ้นเตรียมที่จะอาละวาด สีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย

จากนั้นบนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่อบอุ่นออกมาทันที

“ผู้มีพระคุณ คุณมาได้ยังไง”

“เชิญนั่งเร็ว เด็กๆ ยกชามา!”

หลินมั่วยกมือขึ้นห้าม “เรื่องน้ำชาอะไรนั่นไม่ต้องหรอก”

“พวกเรามาคุยกันเรื่องกลุ้มใจของท่านผู้บัญชาการเซียวกันก่อนดีไหม”

หลังจากเซียวเหลียงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เรื่องน่าขายหน้าเช่นนี้ จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรน่าพูดถึงหรอก”

ถึงแม้หลินมั่วจะทราบเรื่องมาบ้าง แต่ก็ไม่ละเอียด

“ท่านผู้บัญชาการเซียว พวกเรามาคุยกันก่อนเถอะ เผื่อว่าผมจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง”

หลังจากเซียวเหลียงสบตากับหลินมั่วแวบหนึ่ง

ในใจพลันนึกขึ้นมาได้ถึงเรื่องที่หลินมั่วเคยช่วยเหลือตัวแทนกองกำลังที่บาดเจ็บสาหัสหลายร้อยคนด้วยตัวคนเดียว

ในชั่วขณะหนึ่ง แววตาของเซียวเหลียงก็พลันเป็นประกายสดใสขึ้นมา

“ผู้มีพระคุณ เชิญท่านนั่งลงเร็ว เรื่องเป็นเช่นนี้…”

…

หลังจากที่อธิบายอย่างละเอียดถี่ถ้วน

กึ่งปรมาจารย์ของท้องถิ่น นับรวมกันทั้งหมดแล้วก็มีเพียงแค่สามคนเท่านั้น

เมื่อเทียบกับกลุ่มปรมาจารย์แปลกหน้าเหล่านี้ ย่อมไม่มีความสามารถในการเปรียบเทียบกันได้อย่างแน่นอน

เห็นได้ชัดว่าเซียวเหลียงก็รู้ถึงจุดนี้เช่นกัน

“พวกเราก็จนปัญญาจริงๆ ฝีมือทางการแพทย์ก็สู้พวกเขาไม่ได้ พละกำลังยิ่งไม่ต้องพูดถึง อยู่กันคนละระดับเลย”

“แต่ถ้าหากปล่อยให้พวกเขาวนเวียนอยู่แบบนี้ต่อไป เขตห้าของพวกเราคงต้องพังพินาศอย่างสิ้นเชิงแน่”

อุตสาหกรรมที่ใหญ่ที่สุดของเขตห้าคือสมุนไพร ซึ่งจริงๆแล้วก็คืออุตสาหกรรมแพทย์ที่แตกแขนงมาจากอุตสาหกรรมสมุนไพร

ทั้งสองสิ่งนี้เกื้อหนุนซึ่งกันและกัน

หากแพทย์ในเขตห้าของพวกเขาล้มครืนลงไปทั้งหมด

ตลาดการแพทย์ทั้งหมดจะต้องแตกสลายเป็นเสี่ยงๆอย่างแน่นอน

หลินมั่วย่อมเข้าใจถึงเหตุผลข้อนี้ดี

“อย่างนี้ละกัน เรื่องของเขตห้าของพวกคุณ มอบให้ผมจัดการเองเถอะ!”

“แต่คุณช่วยเตรียมสมุนไพรบางส่วนให้ผมด้วย เมื่อถึงเวลานั้นค่อยขนส่งไปยังแนวชายแดนเขตสามเพื่อชำระบัญชี”

เมื่อได้ยินคำรับประกันของหลินมั่ว

เซียวเหลียงก็พลันยิ้มออกด้วยความดีใจ เพียงแต่เมื่อเขาได้เห็นรายการสมุนไพร สีหน้าก็พลันเศร้าลงในทันที

“ผู้มีพระคุณ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่อยากช่วยเหลือคุณ เพียงแต่สมุนไพรมากมายขนาดนี้ พวกเราเกรงว่าจะรวบรวมให้ทันเวลาได้ยากจริงๆ…”