หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4119

จากใจจริงแล้ว

หมออาวุโสเฉิงอยากจะเอ่ยเตือนสักคำ

เพียงเเต่พอนึกถึงพละกำลังของชุดคลุมดำ และท่าทีที่ยอมเเพ้อย่างสิ้นเชิงของหลินมั่ว

ท่านเฉิงก็ทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอย่างเงียบๆ

“คุณพูดมาเถอะ!”

หลินมั่วแสยะยิ้ม “พอที่จะให้ลูกศิษย์สามพันคนของคุณช่วยผมสักอย่างได้ไหม”

เมื่อหมออาวุโสเฉิงได้ยิน ก็คิดว่านี่เป็นคำสั่งเสียสุดท้ายของหลินมั่วเเล้ว

ย่อมไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน

“ไม่มีปัญหา คุณว่ามาเถอะ ขอเพียงแค่พวกเราช่วยเหลือคุณได้ พวกเราจะพยายามอย่างสุดความสามารถ”

“ดีครับ!”

ในใจของหลินมั่วยินดียิ่งนัก

เดิมทีเขาเพียงอยากแค่มาเก็บรวบรวมสมุนไพรที่เขตห้าเท่านั้น

คิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องน่ายินดีนอกเหนือจากความคาดหมายอีกด้วย

เขตสามในตอนนี้กำลังขาดเเคลนเเพทย์อยู่พอดี

หากมีคนอยู่สามพันคนเข้าไปเติมเต็ม

เชื่อว่าอีกไม่นานก็จะสามารถแก้ไขภัยแฝงจากโรคระบาดได้อย่างสิ้นเชิง

ทางฝั่งท่านเฉิง เมื่อเห็นทั้งสองเอาเเต่พูดคุยกัน ในขณะที่ชุดคลุมดำกำลังจะปรุงยาเตาที่สี่สิบสองเสร็จสิ้น

ในใจก็อดไม่ได้ที่จะร้อนรน

“เจ้าหนุ่มน้อย คุณมีอะไรให้ฉันช่วยก็พูดมาเถอะ!”

เขากลัวจริงๆว่าหลินมั่วจะยังไม่ทันได้กล่าวคำสั่งเสียสุดท้ายออกมา ก็จะถูกอีกฝ่ายฆ่าตายเสียเเล้ว

อย่างไรก็ตามหลังจากเขาถามจนจบไป หลินมั่วก็ยังคงโบกมือไปมาอย่างไม่รีบร้อน

“ไม่รีบไม่รีบ รอให้ผมชนะการประลองครั้งนี้ไปก่อน ค่อยมาว่ากันก็ยังไม่สาย!”

หะ?

ท่านเฉิงและเหล่าลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลังของเขา พลันอ้าปากค้าง

มองดูแล้วนี่มันไม่ปกตินะ!

อีกฝ่ายนำหน้าเขาไปถึงสองเตายาแล้ว

ยังจะบอกว่าตัวเองสามารถที่จะชนะ!

คนผู้นี้ถ้าไม่บ้า ก็กำลังฝันกลางวันอยู่กระมัง

หลินมั่วย่อมไม่รู้ความคิดในใจของพวกเขา

ในเวลานี้เขายังวางแผนอยู่ว่าจะจัดสรรแพทย์กว่าสามพันคนเหล่านี้อย่างไร

“หมออาวุโสเฉิง ลูกศิษย์ของคุณเหล่านี้ มีข้อห้ามในการรับประทานอาหารอะไรหรือไม่ครับ”

“เเล้วเรื่องที่พักมีข้อเรียกร้องอะไรเป็นพิเศษไหม”

“ถึงเวลานั้นผมจะได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า!”

ในเวลานี้หมออาวุโสเฉิงร้อนใจแทบคลั่ง

“ไม่มีไม่มีทั้งนั้น กินหมั่นโถวนอนกลางดินกินกลางทรายอะไรก็ได้หมด!”

“คุณรีบพูดมาเถอะ ต้องการให้พวกเราช่วยเหลืออะไรคุณบ้าง”

ท่านเฉิงก็อดสงสัยไม่ได้

เขาไม่รู้จริงๆหรือว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว

อย่างไรก็ตามในเวลาต่อมา

หลินมั่วก็ยังพูดคุยเรื่องลูกศิษย์ของเขาไปเรื่อยเปื่อย

ในบทสนทนา พยายามเน้นย้ำอยู่ตลอดเวลาว่าเรื่องของตนเองนั้นสำคัญเเละเร่งด่วนเพียงใด

แต่ก็ไม่ยอมบอกเสียทีว่าเป็นเรื่องอะไรกันแน่

น่าโมโหเสียจริง!

“น้องชาย หากคุณไม่พูดออกมาจริงๆจะไม่มีโอกาสแล้วนะ”

หมออาวุโสเฉิง ได้ยอมแพ้โดยสิ้นเชิงแล้ว

ในเวลานี้ชุดคลุมดำฝั่งตรงข้ามได้เริ่มปรุงยาเตาชุดสุดท้ายแล้ว

เมื่อเขาปรุงเสร็จ ก็จะเป็นเวลาลงมือ

จนกระทั่งถึงเวลานี้ หลินมั่วจึงค่อยๆยืดตัวขึ้น

“เกือบได้เวลาแล้ว ก็ควรจะจบลงเสียที”

เขาพูดพลางบิดขี้เกียจ ยกแขนขึ้นบิดไปมา เดินอย่างไม่รีบร้อนไปยังเตายาที่อยู่ตรงหน้า

ดูจากท่าทีแล้ว ดูเหมือนว่ากำลังคิดจะลงมือปรุงยาแล้วกระนั้น

ขณะนี้ หมออาวุโสเฉิงเเละลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลังเขา อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก

มาถึงขนาดนี้เเล้ว เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องประลองฝีมือหรือไง