หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 412

สวี่ปั้นซย่าทำตัวไม่ถูก “เหลาหู่ มันไม่เหมือนกันนี่คะ...

...วิลล่านี้เหล่าจางกับคนอื่นๆ สิบกว่าคนร่วมกันซื้อให้พวกเรา...

...คุณ คุณคนเดียวให้ของมีค่ามากมายขนาดนี้ นี่มันมากเกินไปแล้วนะคะ!”

เหลาหู่หัวเราะออกมาเสียงดัง “ประธานสวี่ครับ จะพูดแบบนั้นไม่ได้นะครับ...

...เงินลงทุนของพวกเหล่าจางสิบกว่าคนรวมกันได้สองร้อยล้าน...

...ผมคนเดียวลงทุนไปร้อยกว่าล้าน...

...ถ้าพูดถึงเรื่องกำไรละก็ แค่ผมคนเดียวก็เกือบจะเท่าพวกเขาสิบกว่าคนรวมกันแล้วครับ”

สวี่ปั้นซย่าพูดไม่ออก จึงมองไปที่หลินมั่วอย่างจนปัญญา

หลินมั่วยิ้มออกมาเล็กน้อย “เอาละ เหลาหู่ คุณก็ไม่ต้องพูดอะไรเกรงใจแบบนั้นแล้ว...

...หลังจากนี้ก็ไม่ต้องใช้เงินสิ้นเปลืองแล้ว พวกเราคนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องลำบากกับเรื่องพวกนี้หรอก...

...พวกเราเป็นคนกันเอง ไม่เหมือนกับคนอื่น เข้าใจไหม”

เหลาหู่พยักหน้าอย่างต่อเนื่องด้วยความดีใจ “เข้าใจ เข้าใจครับ!”

สวี่ปั้นซย่าทำอะไรไม่ถูกเลย เธออยากให้หลินมั่วปฏิเสธนาฬิกาสองเรือนนั้นไป

คิดไม่ถึงว่าหลินมั่วจะรับไว้ซะงั้น

ยังบอกให้เหลาหู่ไม่ต้องเกรงใจอีก

ควรจะเป็นเราสองคนที่ต้องเกรงใจไม่ใช่หรือ

เธอไม่รู้เลยว่าเหลาหู่ดีใจจนแทบจะตัวสั่นอยู่แล้ว

คนกันเอง ที่หลินมั่วพูดออกมาถึงจะเป็นปัจจัยหลัก!

เหลาหู่วางซองเอกสารสองซองไว้ที่นั่นและขอตัวกลับไปก่อน

หลังจากที่หลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่าเพิ่งจะกลับเข้าไปในบ้านได้ไม่นาน สวี่เจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยก็มาถึงแล้ว

“ว้าว ลานบ้านของที่นี่กว้างพอให้จอดรถได้เป็นว่าเล่นเลย”

สวี่เจี้ยนกงพูดไปพลางหัวเราะชอบใจ

ฟังฮุ่ยดูจะชอบใจมากกว่า “แน่นอนสิ!...

...เมื่อกี้ฉันถามเจ้าหน้าที่มาแล้ว วิลล่าหลังนี้เป็นหลังที่แพงที่สุดของที่นี่...

...ลานบ้านกว้างหลายร้อยตารางเมตรเลยนะ ด้านในยังมีโรงจอดรถอีกสองหลัง...

...จอดรถได้ไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ...

...คุณดูสระว่ายน้ำฝั่งนั้นสิ สวยมากเลย”