หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4123

ท่ามกลางสายตาที่คาดหวังของทุกคน

หลินมั่วเพียงเเค่ต้องการให้กลุ่มชุดคลุมดำเหล่านี้ถอยทัพออกจากเกาะนรกไปตลอดกาล เเละคืนสิบผู้ค้าสมุนไพรรายใหญ่ของเขตห้ากลับมา

ส่วนมือทั้งสองข้างที่หมออาวุโสเฉิงเดิมพันเเพ้ไปนั้น ก็ย่อมเป็นอันยกเลิกไป

กลุ่มคนชุดคลุมดำกล้าปฏิเสธได้อย่างไร หลังจากพยักหน้าตอบรับอย่างรัวๆ ก็รีบร้อนหลบหนีออกจากสถานที่เเห่งนั้นไปอย่างหมดท่า

เมื่อหลินมั่วเดินมาถึงตรงหน้าของหมออาวุโสเฉิง ก็มองเห็นได้ไม่ยากว่าสีหน้าของเหล่าลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลังของเขานั้นเจือไปด้วยความผิดหวังเล็กน้อย

แน่นอนว่าหมออาวุโสเฉิงก็สังเกตุเห็นถึงจุดนั้นเช่นกัน

พร้อมกับการกระแอมไอเบาๆของเขา ทุกคนก็พลันกลับมามีสีหน้าดังเดิม

ในเวลานี้หมออาวุโสเฉิงก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม พูดกับหลินมั่วว่า

“ผู้อาวุโส บุญคุณครั้งนี้ล้นเหลือเกินกว่าจะทดแทน โปรดรับการคารวะจากข้าด้วย!”

ในด้านวิชาไม่มีลำดับก่อนหลัง ผู้บรรลุย่อมมาก่อนเสมอ

คำเรียกขานว่าผู้อาวุโสนี้ เป็นการแสดงความเคารพของหมออาวุโสเฉิงที่มีต่อหลินมั่วอย่างแท้จริง

ชัยชนะในครั้งนี้รักษามือทั้งสองข้างของตนเองไว้ได้เป็นเรื่องเล็กน้อย เเต่การรักษาศักดิ์ศรีของเเพทย์เขตห้าเอาไว้ได้นั้นเป็นเรื่องใหญ่

หนำซ้ำการขับไล่กลุ่มชุดคลุมดำออกไป ก็ยังเป็นการขจัดภัยพิบัติครั้งใหญ่ของเขตห้าอีกด้วย

เพียงเเต่ว่าหลินมั่วกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างยิ่ง

อีกฝ่ายอายุมากกว่าตนเองถึงสองรอบ เรียกตนเองว่าผู้อาวุโส ช่างยากที่จะยอมรับเสียจริง

“ท่านเฉิงคุณเรียกผมว่าหลินมั่วก็พอครับ หรือเรียกเสี่ยวหลินก็ได้”

“คำว่าผู้อาวุโส อย่าได้เอ่ยถึงอีกเลยครับ”

หลังจากท่านเฉิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังคงประสานมือคารวะเรียกคุณหลิน

หลินมั่วก็ตอบรับ ขอเพียงเเค่ไม่เรียกผู้อาวุโส ชื่อเรียกอื่นๆเขาก็สามารถยอมรับได้ทั้งหมด

อย่างไรก็ตามในขณะที่ทั้งสองคนคุยกัน

เลี่ยวเจินลูกศิษย์ที่อยู่ด้านหลังของหมออาวุโสเฉิง ก็พลันก้าวออกมาข้างหน้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“น้องชาย เพราะอะไรถึงไม่ปล่อยให้พวกมันฆ่าตัวตายตรงนั้น”

“ตอนนี้คุณปล่อยพวกมันไป ภายภาคหน้าพวกมันย้อนกลับมาทำร้ายพวกเราจะทำยังไง”

น้ำเสียงที่ถามนั้น ทำให้หลินมั่วรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาในทันที

แพทย์ชุดคลุมดำกลุ่มนี้ก่อภัยพิบัติแก่เพื่อนพ้องแพทย์ในเขตห้ามากมาย ผู้คนต่างเกลียดชังพวกมันเข้ากระดูกดำไปนานเเล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่าลูกศิษย์ของท่านเฉิง อาจารย์ของตนเองเกือบจะต้องถูกตัดมือทั้งสองข้าง

ในตอนนี้เมื่อมีโอกาสดีเช่นนี้ กลับไม่ได้ลงโทษกลุ่มเเพทย์ชุดคลุมดำนี้

ทุกคนย่อมไม่พอใจ

เรื่องเหล่านี้หลินมั่วเข้าใจได้ทั้งหมด

อาการบาดเจ็บภายในเพิ่งจะหายดีได้ไม่นาน เลือดหัวใจยังไม่ได้เติมเต็มกลับมา

การโจมตีเพียงครั้งเดียวเเละปลดเเขนทั้งสองข้างของผู้นำกลุ่มชุดคลุมดำออกได้ ก็ถือว่าเป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว

หากลงมือต่อสู้ต่อไป เเละฆ่ากลุ่มชุดคลุมดำให้หมดเกลี้ยง เกรงว่าจะบาดเจ็บถึงรากฐานอีกครั้ง

ไม่คุ้มค่ากัน!

เวลานี้ท่านเฉิงโกรธจนตัวสั่นเทิ้มไปหมดทั้งร่าง

ตนเองถึงกับสั่งสอนลูกศิษย์ที่เลวทรามเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร!

แน่นอนว่าเขาก็ได้ยินถึงความไม่พอใจที่แฝงอยู่ในคำพูดของหลินมั่ว

“จิตใจไม่ดีงาม ไร้ซึ่งความกตัญญ!”

“ข้าสั่งสอนเจ้าไม่ได้ ไปเสียเถอะ!”

พูดจบเขาก็ค่อยๆหลับตาทั้งคู่ลง

น้ำเสียงเฉียบขาด ไม่เปิดโอกาสให้มีการอธิบายใดๆทั้งสิ้น!

“อาจารย์ เห็นชัดๆว่ามัน…”

เลี่ยวเจินยังไม่ทันพูดจบ ท่านเฉิงเเค่นเสียงเย็นชาออกมาขัดจังหวะโดยตรง

“ความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และศิษย์ของพวกเราสิ้นสุดลงเเต่เพียงเท่านี้…”