หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4137

หลินมั่วมองดูกำปั้นยักษ์สีดำที่พุ่งเข้าใส่ตน

เขารีบยกมือทั้งสองข้างขึ้น ตบประสานกันเพื่อป้องกันไว้ตรงหน้า

พร้อมกับความรู้สึกชาที่เเล่นแปล๊บเข้ามาที่เเขน

หลินมั่วถึงกับต้องถอยหลังไปสามก้าว กว่าจะทรงตัวอยู่ได้

เวลานี้เอง หลินอู๋เหิ่นก็หมดเรี่ยวเเรงลง

“อาจารย์ การเเสดงของฉันเมื่อครู่เป็นยังไง”

หลินมั่วอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้า

จนกระทั่งถึงเวลานี้ อู๋เหิ่นถึงได้หลับตาลงอย่างอ่อนเเรง ล้มลงไปกองกับพื้น

หลินมั่วไหวตัวทัน รีบก้าวเท้าเข้าไปข้างหน้า ช่วยพยุงร่างของเธอไว้ได้อย่างมั่นคง

เพียงเเต่ว่าเมื่อเขาสบตากับเสวี่ยเหลียน

ต่างก็เห็นสีหน้าเหลือเชื่อจากในแววตาของอีกฝ่าย

เมื่อสักครู่พวกเขาต่างก็เห็น

ด้านหลังของอู๋เหิ่น หมอกดำแปรเปลี่ยนเป็นปีกสีดำสนิทคู่หนึ่ง

และด้วยเเรงหนุนจากปีกสีดำคู่นี้ อู๋เหิ่นถึงกับทะยานขึ้นไปในอากาศ

ด้วยความเร็วที่เร็วถึงขีดสุด พุ่งเข้าหาหลินมั่ว

“เด็กน้อยคนนี้ในภายภาคหน้าเกรงจะเก่งกาจเกินมนุษย์!”

ในขณะที่หลินมั่วเเละคนอื่นๆต่างตกตะลึงพรึงเพริด เฟิงอู๋ซิ่วที่อยู่ข้างๆก็กล่าวออกมาอย่างเหม่อลอย

แม้เเต่ผู้มีฝีมือระดับปรมาจารย์ ก็ยังทำได้เพียงใช้ปราณวิญญาณของตนเอง ก่อเกิดสภาวะไร้น้ำหนักในอากาศได้เพียงชั่วครู่เท่านั้น

การที่จะเปรียบเทียบกับการบินนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

เเต่ว่าความสามารถในการเหยียบอากาศเดินเช่นนี้ กลับเป็นสัญลักษณ์ของผู้ที่บรรลุสู่ขอบเขตของนักบุญ

กล่าวคือ!

เด็กน้อยอย่างอู๋เหิ่นคนนี้ ยังไมถึงกึ่งปรมาจารย์ ก็กลับมีพลังที่น่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้เเล้ว

ถึงแม้ว่าจะเป็นการอาศัยหมอกดำ เเต่ก็มากพอที่จะทำให้โลกต้องตะลึงงัน

“ฉันขอพาเธอกลับไปพักผ่อนก่อน!”

หลินมั่วแสดงสีหน้าประหลาดใจและกล่าวขอโทษอู๋เหิ่น

จิตใจยังคงไม่สงบลงง่ายๆ

ในตอนนี้ ลูกศิษย์ของตนผู้นี้ เเค่ยังไม่ถึงระดับนั้นเท่านั้น

ปริมาณปราณวิญญาณในร่างกายยังไม่เพียงพอ

เมื่อใดที่ก้าวข้ามผ่านระดับปรมาจารย์ไปได้

ถึงเวลานั้นเธอจะต้องกลายเป็น อัจฉริยะเพียงหนึ่งเดียวรองจากนักบุญที่สามารถใช้ความสามารถในการเหาะเหินได้อย่างอิสระอย่างเเน่นอน

รอจนกระทั่งหลินมั่วกลับมาถึงห้องพัก

เขายังไม่ถนัดจริงๆ

ไม่รู้เลยว่าการจัดวางกำลังของตนนั้นสมเหตุสมผลหรือไม่

“ใช่เเล้ว สถานการณ์ทางฝั่งท่านหวังเป็นอย่างไรบ้าง”

“เขาต้องใช้วลานานเท่าไรถึงจะฟื้นตัว”

เรื่องที่เป็นงานเฉพาะทาง ก็ควรจะให้ผู้เชี่ยวชาญเป็นผู้จัดการถึงจะดีที่สุด

“เขาเป็นกลุ่มเเรกๆที่กินยาถอนพิษเข้าไป เพียงเเต่ว่าเขาก็เป็นกลุ่มเเรกๆที่ติดเชื้อด้วยเช่นกัน”

“หากต้องการให้ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ ยังคงต้องใช้เวลาอีกสักระยะหนึ่งครับ

คำพูดของหม่าปังเต๋อมาถึงจุดนี้ ก็พลันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“หรือไม่ก็ ให้ผมจัดคนไปเชิญเขามาสักรอบดีไหมครับ!”

หลินมั่วรีบปฏิเสธทันที “ไม่ต้องหรอก ให้เขานอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ก่อนเถอะ!”

“แต่ว่า ข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลลอเร้นซ์ คุณจำไว้ว่าต้องบอกกล่าวกับเขาด้วยนะ!”

“ถึงเวลานั้น คุณก็ให้ความร่วมมือกับเขาก็พอ!”

หม่าปังเต๋อเป็นถึงกึ่งปรมาจารย์ เเถมยังผ่านการเปิดปัญญาขั้นที่สองมาแล้ว

ทั้งความแข็งแกร่งเเละสติปัญญาล้วนเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยม

เเต่หากพูดถึงเรื่องการรบ ยังคงต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างจั่งซิ่งผู้นั้นถึงจะเหมาะสมกว่า