หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4138

หลังจากหลินมั่วพูดกำชับเสร็จ หม่าปังเต๋อกำลังจะจากไป ทว่ากลับถูกเรียกให้หยุด

“เดี๋ยวก่อน คุณไปสุสานขาวก่อน”

หม่าปังเต๋อแสดงสีหน้าสงสัย

“ไปที่นั่นทำไมครับ”

“นับตั้งเเต่ครั้งล่าสุดที่ดื่มสุรากับเขา หลังจากนั้น ไอ้เเก่ปีศาจเฒ่าผู้นั้นก็เอาเเต่หลบหน้าผู้คนโดยสิ้นเชิง”

“ไม่ยอมพบปะผู้คนภายนอกเลย!”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย

เขาย่อมรู้ดีว่า ไอ้เเก่คนนี้ ที่เป็นเช่นนี้ ก็เป็นเพราะการมาของจีตู๋ถ้า ถึงได้ไม่กล้าออกจากบ้าน

เรียกได้ว่าถูกขู่จนขี้ขลาด

“คราวนี้คุณลองไปอีกครั้ง!”

“บอกว่าผมต้องการขอยืมคนจากสุสานขาวของพวกเขามาใช้งาน!”

ยังไม่ทันที่หม่าปังเต๋อจะทันได้ถาม

หลินมั่วก็กล่าวอย่างมั่นใจ

“ไม่ต้องกังวล คุณเเค่บอกเขาว่า ผมเป็นคนขอยืม”

“เเละบอกเขาว่า นับจากนี้ไป สุสานขาวให้อยู่ภายใต้การบัญชาของคุณ”

หลินมั่วไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ปีศาจเฒ่าจะปฏิเสธหรือไม่

ขอเพียงเเค่เขากล้าพูดคำว่าไม่ สุสานขาวทั้งสุสานและปีศาจเฒ่าก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ในเขตสามอีกต่อไป

ก่อนหน้านี้ไอ้เเก่คนนี้ยังเคยคิดจะจับตัวเขาไปตอนกลางทางเสียด้วยซ้ำ

หากหลินมั่วไม่ได้คำนึงถึงว่า การเก็บปีศาจเฒ่าผู้นี้ไว้ยังมีประโยชน์บางอย่าง ป่านนี้คงลงมือฆ่าไปนานแล้ว

การเรียกเก็บสุสานขาวในตอนนี้ ก็เป็นเพียงเเค่การทวงคืนดอกเบี้ยเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง

เมื่อเห็นสีหน้าของหลินมั่วจริงจังเช่นนี้ หม่าปังเต๋อก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

หลังจากออกจากที่นี่ ก็รีบไปยังสุสานขาว

“ลูกพี่ของพวกนายล่ะ”

ทันทีที่หม่าปังเต๋อก้าวเท้าเข้าไปในประตู ก็ถามอย่างตรงไปตรงมา

ลูกน้องส่ายหน้า ยังคงเป็นคำตอบเดิมก่อนหน้านี้

“ท่านเจ้าสวนสุขภาพร่างกายไม่สู้ดี ช่วงนี้คงไม่สะดวกพบเเขกครับ”

“ผู้นำลัทธิหม่า หรือว่าคุณจะมาใหม่คราวหน้า”

หากเป็นเมื่อก่อน หม่าปังเต๋อได้ยินคำตอบเช่นนี้คงเลยตามเลย

หันหลังเดินจากไป!

แต่ว่าวันนี้เขามาพร้อมกับภารกิจของหลินมั่ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หม่าปังเต๋อก็ยกเท้าขึ้นกระทืบอย่างเเรงในทันที

“ไปตายสะไอ้หอก!”

“ทุกครั้ง ก็ทำเเบบขอไปทีเเบบนี้กับฉัน!”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

ไอ้แก่คนนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันที่เริ่มหวาดกลัวหลินมั่วถึงขนาดนี้

แน่นอนว่ายิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งดี ประหยัดแรงที่เขาต้องเสียคำพูดไปมากโข

“น้ำชาอะไรนั่นไม่ต้องแล้ว!”

“คุณหลินสั่งมาว่า ให้สุสานขาวของคุณ อยู่ภายใต้การบัญชาของฉันตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป!”

พูดจบ หม่าปังเต๋ออดรู้สึกประหม่าขึ้นมาไม่ได้

หากไอ้เเก่นี่เกิดโมโหขึ้นมา

กึ่งปรมาจารย์อย่างเขา ไม่ใช่คู่ต่อกรของเขาอย่างแน่นอน

และในขณะที่เขากำลังกังวลใจอยู่นั้น

ปีศาจเฒ่ากลับตอบตกลงโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“ในเมื่อเป็นการจัดการของคุณหลิน เช่นนั้นย่อมไม่มีปัญหา”

เขารีบพูดพลางหยิบป้ายไม้สีเเดงแผ่นหนึ่งออกมาในทันที

“นี่คือป้ายบัญชาสุสานขาวของพวกเรา!”

“เห็นป้ายนี้ก็เหมือนเห็นตัวฉัน สามารถบัญชาสมาชิกทั้งหมดของสุสานขาวได้ตามใจประสงค์”

“ไม่มีผู้ใดกล้าฝ่าฝืน!”

เมื่อสิ้นเสียงพูด

หม่าปังเต๋อยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีป้ายไม้ชิ้นหนึ่งมาอยู่ในมือเสียเเล้ว