หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4136

เสวี่ยเหลียนก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกับเฟิงอู๋ซิ่ว

ไม่น่าเเปลกใจที่หลินมั่วกล่าวว่า เด็กสาวคนนี้จะก้าวข้ามพวกเขาไปในอนาคต

ในเวลานี้ เสวี่ยเหลียนได้ประจักษ์ด้วยตาตนเองเเล้ว

หนำซ้ำที่ทำให้เธอประหลาดใจมากที่สุดก็คือ

วิธีการของอู๋เหิ่นนั้นช่างเเปลกประหลาดถึงขีดสุด

ความสามารถในการใช้หมอกดำรวมตัวกันเป็นวัตถุจริงเช่นนี้ เสวี่ยเหลียนก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

อย่างไรก็ตามในขณะที่ผู้ที่ยืนดูอยู่ต่างรู้สึกตกตะลึงพรึงเพริด หลินมั่วกลับขมวดคิ้ว

“อายุยังน้อยๆเรียนรู้สิ่งใดไม่เรียน ไปเรียนการซ่อนเร้นความสามารถจากอาจารย์ทำไม”

“อย่ากั๊กพลังเอาไว้อีก จงลงมืออย่างเต็มกำลัง!”

“ไม่อย่างงั้นอาจารย์จะโกรธเเล้วนะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้

เฟิงอู๋ซิ่วก็เบิกตากว้างในทันที

อะไรนะ

การโจมตีเมื่อครู่นี้ของหลินอู๋เหิ่นกลับยังกั๊กฝีมือไว้อย่างนั้นหรือ

จริงหรือเท็จ?

ในขณะที่เขากำลังตกใจและสงสัย

หลินอู๋เหิ่นก็เเลบลิ้นออกมาอย่างซุกซน

“ศิษย์กลัวอาจารย์จะเจ็บตัวนี่!”

เมื่อหลินมั่วได้ยินคำพูดนี้ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

นี่ตนเองถูกลูกศิษย์ของตนเองดูเเคลนเสียแล้วหรือนี่

“หากเธอยังซุกซนอีก อาจารย์จะส่งเธอไปที่ต้าฉวีเเล้วนะ”

“ถึงเวลานั้น ก็จะไม่พาเธอไปด้วย!”

คำพูดนี้ราวกับเหยียบโดนหางของหลินอู๋เหิ่นเข้าอย่างจัง

เมือนึกถึงการที่จะไม่ได้อยู่เคียงข้างหลินมั่ว ในใจของเธอก็พลันร้อนรนขึ้นมาทันที

“อาจารย์ งั้นอาจารย์ระวังตัวด้วยนะคะ!”

หลินมั่วพยักหน้า “ได้ ถ้าวันนี้หากเธอแสดงไม่เป็นที่น่าพอใจของฉัน”

“ฉันจะติดต่อเรือ แล้วส่งเธอไปทันที”

เพื่อกระตุ้นให้อู๋เหิ่นใช้พลังอย่างเต็มที่ เขาก็กล่าวเร่งเร้าอีกครั้ง

เพียงเเต่ว่าในเวลานี้หลินอู๋เหิ่นไม่ได้ตอบกลับมาอีกต่อไป

ประกายซุกซนในดวงตาได้เลือนหายไปแล้ว

สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือความจริงจังและความเคร่งขรึมอย่างมาก

ข้างใต้เท้าหญ้าสีเขียวเอนล้มไปรอบทิศ

อู๋เหิ่นเริ่มเปิดฉากโจมตีโดยตรง

ยังคงเป็นกระบวนท่าเดิม

เพียงเเต่ว่าในครั้งนี้ หลินมั่วพลันหมุนตัวกลับ

เมื่อได้ยินคำนี้

หลินอู๋เหิ่นก็ค่อยๆหลับตาทั้งคู่ลง

รอจนกระทั่งเธอเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง ลูกตาสีขาวใสเเต่เดิมที ในเวลานี้กลับมีสีเเดงเลือดฝาดจางๆเคลือบคลุมอยู่

ในเวลาเดียวกัน กรงเล็บที่เเหลมคมในมือของหลินมั่วก็พลันเเปรเปลี่ยนเป็นหมอกดำ หลุดพ้นจากการควบคุมของเขา

ระยะห่างของทั้งสองฝ่ายถูกขยายออก

กรงเล็บแหลมคมในมือของหลินอู๋เหิ่นได้หายไปแล้ว กลับคืนสู่สภาพหมอกดำเเต่เดิม

เพียงเเต่ว่า ในหมอกดำนั้นพลันปรากฏเข็มสีดำนับไม่ถ้วนรวมตัวกันอยู่อย่างหนาเเน่น

“นี่ไม่ใช่ท่าเซวียนเจินโซ่วของฉันนี่!”

หลินมั่วพึมพำกับตัวเองประโยคหนึ่ง

วินาทีต่อมา เข็มสีดำเรืองเเสงนับพันเล่มก็พุ่งออกไป ด้วยความเร็วที่เร็วกว่ากระสุนเสียอีก

หลินมั่วไม่มีเวลาที่จะรู้สึกสงสัย จึงกระโดดถอยหลัง

ใช้มือข้างเดียวยันพื้น หลบหลีกเข็มเล็กๆจำนวนมหาศาลได้อย่างคล่องแคล่ว

และในขณะที่เขากำลังยืนทรงตัวได้มั่นคง หลินอู๋เหิ่นก็มาถึงตรงหน้าเขาเเล้ว

“อะไรกัน”

หลินมั่วพูดด้วยความตกใจ

เวลานี้เขาอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง

ไม่ใช่เพียงเเค่เพราะความเร็วที่เหนือกว่าสามัญสำนึกของหลินอู๋เหิ่น