หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4140

แม้ว่าความคิดจะดูไม่เป็นความจริงอยู่บ้าง

แต่หลินมั่วในครั้งนี้ อดสงสัยไม่ได้จริงๆว่า จิตวิญญาณของลูกศิษย์ของตนเองผู้นี้จะถูกคนดัดแปลงแก้ไขอะไรหรือเปล่า

หลังจากผ่านการทดสอบด้วยเข็มเงินแห่งตู๋กูทั้งเก้าไปแล้ว

นอกจากอู๋เหิ่นจะใช้ปราณวิญญาณมากเกินไป จนเป็นเหตุให้ร่างกายอ่อนเพลียเเล้ว ก็ไม่ได้มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันอื่นใดเกิดขึ้น

เช่นนั้นหลินมั่วก็ทำได้เพียงเเค่สรุปทุกสิ่งทุกอย่างว่าเป็นเพราะพรสวรรค์อันล้ำเลิศ

คนบางคน ก็เป็นผู้ที่ถูกเลือกสรรจากสวรรค์จริงๆ

หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะยอมรับในจุดนี้!

หลังจากสอบถามรายละเอียดอย่างถี่ถ้วน

และยืนยันซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลินมั่วก็ไม่ได้ว่าอะไรที่อู๋เหิ่นจะไปครุ่นคิดค้นคว้าท่าไม้ตายใหม่ๆของหมอกดำอีก

“ในตอนนี้พลังฝีมือของเธอก็สามารถบดขยี้กึ่งปรมาจารย์ทั่วไปได้อย่างราบคาบเเล้ว!”

“จึงไม่จำเป็นต้องไปยึดติดกับการทะลวงขีดจำกัดพลังฝีมืออีกต่อไป”

หลินมั่วอดทนสั่งสอน

“สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ก็คือ การหล่อหลอมปราณวิญญาณภายในร่างกายของเธอ”

“เสริมสร้างรากฐานฝีมือในปัจจุบันของเธอให้มั่นคง”

ถึงเเม้หลินมั่วอายุยังน้อย เเต่ความเข้าใจของเขาในด้านศิลปะการต่อสู้ ก็ได้ก้าวข้ามผ่านปรมาจารย์ทั่วไปไปแล้ว

ด้านหนึ่งก็เป็นเพราะตัวเขามีพรสวรรค์เป็นเลิศเเต่เดิมที

อีกด้านหนึ่ง ก็เป็นเพราะระดับปรมาจารย์ในปัจจุบันของเขาล้วนหล่อหลอมมาจากวิกฤติเฉียดตายมานับครั้งไม่ถ้วน

ไม่เพียงเเต่รากฐานจะมั่นคง พลังฝีมือก็ยังเเข็งแกร่งยิ่ง

อู๋เหิ่นยอมเชื่อฟังคำพูดของเขาอย่างว่าง่าย

“อาจารย์ ฉันเข้าใจเเล้วค่ะ!”

หลินมั่วมองดูท่าทางว่านอนสอนง่ายของเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

ในขณะที่อาจารย์และศิษย์ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน

ชั้นล่างพลันมีเสียงอึกทึกครึกโครมดังสนั่น

“ผมต้องการพบคุณหลิน!”

“พวกเราต้องการพบคุณหลิน!”

ท่ามกลางเหล่าสำนักดาบ ในเวลานี้เหล่าเเพทย์จากเขตห้าจำนวนหลายสิบคนต่างตะโกนร้องเสียงดัง

หลังจากหลินมั่วมาที่เกิดเหตุ เมื่อเห็นจางหงอวิ้นกระวนกระวายใจถึงเพียงนี้ ในใจก็อดยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ได้!

“พวกคุณเป็นอะไรไป”

“หรือว่ามีใครกลั่นเเกล้งพวกคุณอย่างนั้นหรือ”

“ใช่!” จางหงอวิ้นตอบด้วยความขุ่นเคือง

หลินมั่วกล่าวว่า “เกิดอะไรขึ้น พวกคุณลองเล่ามาให้ฟังหน่อย!”

วินาทีต่อมา จางหงอวิ้นก็หน้าเเดงก่ำ พูดอย่างร้อนรนว่า

“คุณหลิน คนเเซ่หม่านั่น ให้พวกเรานอนกลางดิน กินเเต่หมั่นโถว!”

หลินมั่วจึงค่อยๆอธิบาย

“แนวหน้าในตอนนี้ยังคงอยู่ในสถานะที่ถูกตัดขาดจากเเนวหลัง วัสดุอุปกรณ์เเละสิ่งของที่จำเป็นต่างๆใกล้จะหมดลงแล้ว”

“ส่วนเรื่องที่พักอาศัย พูดจริงๆเลยนะ พวกเรามีเต๊นท์ว่างมากมาย”

“เเต่ไม่มากก็น้อยก็เคยมีคนตายเพราะโรคระบาดนี้ในเต๊นท์เหล่านั้น”

“หากพวกคุณสามารถรับได้ ผมก็สามารถสั่งให้คนไปจัดเตรียมให้”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา ทุกคนก็ส่ายหน้าเป็นระวิง

เต๊นท์ที่เคยมีคนตายไปแล้วจะให้เข้าไปอยู่ได้ยังไง

“หากไม่ได้จริงๆ พวกคุณลองดูทางฝั่งผมเป็นอย่างไร”

“เบียดเสียดกันหน่อย ก็สามารถพักอาศัยได้ห้าหกสิบคนไม่มีปัญหา!”

เมื่อเห็นหลินมั่วยอมสละบ้านของตนเอง

จางหงอวิ้นเเละคนอื่นๆ รีบปฏิเสธ

“คุณหลิน ช่างเถอะ พวกเราทนลำบากไปสักพักคงไม่เป็นไร”

เมื่อเห็นว่าไม่มีหนทางที่จะปรับปรุงเรื่องอาหารการกินและที่พัก

ก็ทำได้เพียงแค่จากไปด้วยความผิดหวัง

อดทนไปสักพักก็คงผ่านพ้นไปได้

สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ก็คือ หลินมั่วที่อยู่ข้างหลัง ในเวลานี้มุมปากกลับพลันเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา