หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4150

เมื่อได้รับข้อมูลที่ต้องการแล้ว หลินมั่วก็กล่าวขอบคุณอีกครั้ง

สีหน้าของจีตู๋ถ้าตอนนี้ยิ่งดูเบิกบานขึ้นกว่าเดิม

“น้องหลินมั่ว พวกเราไม่จำเป็นต้องมาขอบคุณกันให้มากความหรอกน่า ก็แค่ช่วยเหลือกันตามสมควรเท่านั้นเอง!”

พูดจบ เขาก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาในทันที

“อีกอย่าง ผมเองก็มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอร้องคุณเหมือนกัน”

เอาแล้ว!

พอได้ยินคำนี้ หลินมั่วก็รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังจะเสนอเงื่อนไขของตัวเองแล้ว

ก่อนจะมา เขาก็เตรียมใจไว้แล้วว่าบนโลกนี้ไม่มีอาหารมื้อไหนฟรี

ตั้งแต่ที่จีตู๋ถ้ายื่นมือเข้าช่วยเหลือหลังจากอู่เหิ่นบาดเจ็บปางตาย

ก็เป็นที่แน่ชัดว่าอีกฝ่ายต้องการบางอย่าง

แทบไม่ต้องเดาให้มากความก็รู้ได้เลยว่าเป้าหมายของเขาต้องเกี่ยวข้องกับอู่เหิ่นแน่นอน

คิดได้เช่นนี้ หลินมั่วก็พยักหน้าเล็กน้อย

“เชิญท่านรองผู้นำพูดมาเลยครับ ตราบใดที่ไม่ขัดต่อหลักคุณธรรม ผมย่อมเต็มใจทำให้”

นี่ก็ถือเป็นการเปิดทางถอยให้ตัวเองเช่นกัน

และก็เป็นไปตามคาด

พอหลินมั่วพูดจบ สายตาของจี๋ตู๋ทัวก็หันไปจับจ้องที่อู่เหิ่นทันที

“เรื่องที่ผมจะขอไม่ยากเลย”

“ขอแค่ให้ศิษย์ของคุณมีชื่ออยู่ในองค์กรเจ็ดบาปก็พอ”

“แค่เป็น ‘ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์’ ก็พอแล้ว!”

สิ่งที่เขาทำทั้งหมดก็เพื่อเป้าหมายนี้

เพื่อให้เกิดความผูกพันบางอย่างระหว่างอู่เหิ่นกับองค์กรเจ็ดบาป

จีตู๋ถ้าจะต้องใช้ทุกวิถีทาง จนกระทั่งวันนี้จึงได้เปิดเงื่อนไขออกมา

แม้ว่าหลินมั่วจะทำใจไว้แล้ว แต่พอได้ยินเข้าจริง ๆ ก็ยังอดรู้สึกขัดใจไม่ได้

โดยพื้นฐานแล้ว เขาไม่ต้องการมีความเกี่ยวข้องกับองค์กรเจ็ดบาปมากนัก

แต่สถานการณ์ตอนนี้ ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่เขาควบคุมอีกต่อไปแล้ว

ความจริงก็คือ หากวันนั้นจีตู๋ถ้าไม่ยื่นมือเข้าช่วย อู่เหิ่นคงไม่มีโอกาสรอดมาได้

ต่อให้ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณนี้แค่ไหน แต่ก็คงปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี

“ผมขอคิดทบทวนเรื่องนี้อีกสักหน่อยเถอะครับ!”

หลินมั่วตอบกลับไป

หืม

“อาจารย์ อู่เหิ่นรู้ว่าท่านยังเห็นฉันเป็นเด็กอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้ ฉันอยากเป็นคนเลือกเองสักครั้ง!”

หลินมั่วมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของเธอ

คำพูดที่จะใช้ทัดทานทั้งหมดพลันหายไปในลำคอ

ในชั่วขณะนั้น อู่เหิ่นราวกับเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อยขึ้นมา

หลินมั่วจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ

“เจ้าเด็กโง่ เธอก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี!”

ว่าแล้ว เขาก็ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอ

“เธอคิดดีแล้วหรอ หากเธอรับตำแหน่งนี้ไป นับจากนี้เธออาจต้องเผชิญกับการลอบสังหารและศัตรูอีกมากมายนะ บางทีอาจเป็นจอมยุทธ์ระดับปรมาจารย์ หรือบางทีอาจเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งกว่านั้นเสียอีก!”

สิ้นคำพูด อู่เหิ่นพยักหน้ารับหนักแน่น

“อาจารย์ ฉันตัดสินใจแล้วค่ะ!”

“ตกลง!” หลินมั่วหัวเราะเสียงดัง

“อู่เหิ่นของเราเติบโตขึ้นแล้ว รู้จักตัดสินใจเองได้แล้วสินะ!”

“อาจารย์จะสนับสนุนเธอเอง!”

นับตั้งแต่วันที่พวกเขารู้จักกันจนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่อู่เหิ่นได้เลือกเส้นทางของตัวเอง