หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4171

ภายในห้อง

ภายใต้เสียงร้องตะโกนอย่างต่อเนื่องของเด็กหนุ่มหลายคน

หลินมั่วก็เอ่ยปากในที่สุด

“อยากจะประลองกับฉันก็ไม่ว่า!”

“เพียงแต่ว่า พวกนายต้องเอาชนะศิษย์ของฉันให้ได้เสียก่อน!”

เด็กหนุ่มตรงหน้ายังคงมีท่าทางหยิ่งยโสไม่เปลี่ยน

“งั้นอย่าเสียเวลาเลย!”

“รีบเรียกศิษย์ของคุณออกมาเร็วเข้า เวลาของทุกคนมีค่ามาก!”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา หลินมั่วก็เรียกอู๋เหิ่นเบาๆ

เด็กหนุ่มสิบคนมองไปยังเด็กหญิงตัวเล็กๆที่อายุไม่ถึงสิบขวบตรงหน้า ก็หัวเราะกันจนท้องคัดท้องแข็ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“คุณล้อเล่นเหรอครับ”

“เด็กตัวแค่นี้ ฉันใช้นิ้วจิ้มเเค่นิ้วเดียวก็ร้องไห้แล้ว!”

หลินมั่วส่ายหน้าให้กับความหยิ่งยโสของเด็กหนุ่ม

“นายลองดูได้!”

“แต่ต้องตกลงกันก่อน ใครแพ้ห้ามเบี้ยว!”

สีหน้าของเด็กหนุ่มมืดลงเล็กน้อย เต็มไปด้วยความดูถูก

“ขอแค่คุณอย่าเบี้ยวก็เเล้วกัน!”

เขาพูดพลางมองอู๋เหิ่นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“มาดิ ในเมื่ออาจารย์ของแกไม่หวงแหนแก!”

“ฉันได้แต่ทำให้เเกต้องร้องไห้เสียเเล้ว!”

อู๋เหิ่นจ้องมองกลับด้วยสายตาเย็นชาต่อการยั่วยุของเด็กหนุ่ม เธอไม่ได้ตอบโต้ใดๆเพียงเเค่หันไปมองอาจารย์ของตน

“ไปเถอะ ลงมือเบาๆหน่อยนะ!” หลินมั่วพูดกำชับ

อู๋เหิ่นรอจนแทบไม่ไหวแล้ว

หลังจากได้รับคำสั่งจากอาจารย์แล้ว ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เริ่มใช้เงาปีศาจทันที

ในเวลานี้เด็กหนุ่มยังไม่ตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ ยังคงไม่วายเยาะเย้ย

“วางใจเถอะ ฉันยังไม่ใจร้ายขนาดนั้น ลงมือไม่หนักขนาดนั้นหรอก”

เขาคิดว่าคำพูดของหลินมั่วนั้นพูดกับเขา

เมื่อเด็กหนุ่มมองไปยังอู๋เหิ่นอีกครั้ง

ก็เห็นว่าเธอยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับเขยื้อน

แต่ในวินาทีต่อมา ดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็พลันหดเล็ดลง ราวกับว่าเห็นผีในเวลากลางวันเเสกๆ

ในสายตาของเขา ร่างของอู๋เหิ่นพลันสลายหายไป

ราวกับดอกแดนดิไลออนที่ลมพัดกระจัดกระจาย หายวับไปจากที่เดิมในชั่วพริบตา

“ลูกพี่ ระวัง!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเด็กหนุ่มก็แดงก่ำ

“เมื่อกี้เธอเป็นฝ่ายลงมือโจมตีก่อน!”

“อ้อ?” หลินมั่วเลิกคิ้ว

“งั้นนายก็คิดจะเบี้ยวสินะ?”

พูดคำนี้ออกมา สีหน้าของเด็กหนุ่มก็แดงก่ำยิ่งกว่าเดิม

“คุณพูดเหลวไหล ฉันยังไม่ได้แพ้!”

“เก่งจริงก็มาอีกครั้งสิ!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เสวี่ยเหลียนที่อยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า

ด้วยพลังในปัจจุบันของอู๋เหิ่น หากระเบิดพลังออกมาเต็มที่

ปรมาจารย์ระดับกลางหลายคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ

แต่เด็กหนุ่มคนนี้ยังฝึกไม่ถึงปรมาจารย์ระดับกลาง กลับกล้าท้าทายถึงเพียงนี้

ท้ายที่สุดแล้วก็ยังไม่เคยถูกสังคมสั่งสอนอย่างหนักหน่วง!

เมื่อหลินมั่วเห็นว่าเขายังคงดื้อดึงเช่นนี้ มุมปากอดไม่ได้ที่จะยกขึ้นเล็กน้อย

“อู๋เหิ่น ซัดมันเลย!”

“ค่ะ อาจารย์!”

หลังจากอู๋เหิ่นตอบรับ ก็ค่อยๆเดินไปข้างหน้า