หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4170

หลินมั่วเปิดเผยข้อมูลที่ทราบเกือบทั้งหมด

จุดประสงค์ก็เพื่อให้หวังจั่งซิ่งเตรียมพร้อมสำหรับการจัดการในภายหลัง

รอจนกระทั่งตระกูลลอเร้นซ์จัดการทุกอย่างเรียบร้อย

เขตสองก็จะเกิดสงครามขึ้นอีกครั้ง

เรื่องนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกัน เสวี่ยเหลียนก็จูงมืออู๋เหิ่นกลับมาที่ห้องหลังจากไปเล่น

เพียงแต่ว่าครั้งนี้ มีร่างเงาของคนหนุ่มสาวหลายร่างตามหลังมาด้วย

“คนเหล่านี้คือ?”

เสวี่ยเหลียนหลีกทางให้ แล้วพูดอธิบาย

“เมื่อครู่ตอนที่ฉันพาอู๋เหิ่นออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ก็เจอพวกเขา”

“ดูเหมือนจะมาหาคุณ!”

หลินมั่วชะงักไปเล็กน้อย

เมื่อกวาดสายตามองคนเหล่านั้นอีกครั้ง เขาก็มั่นใจได้เลยว่าเขาไม่รู้จักคนเหล่านี้

“พวกนายมาหาฉันเหรอ

เด็กหนุ่มที่นำหน้าจ้องมองด้วยความไม่พอใจ

“คุณคือหลินมั่ว?”

“ท่านปีศาจเฒ่าของพวกเรา ให้พวกเรามาช่วยคุณ!”

เขาพูดพลางโยนสิ่งของในมือลงบนโต๊ะตรงหน้า

ในแววตาที่เย่อหยิ่งนั้น ไม่มีเงาของหลินมั่วเลยเเม้เเต่น้อย

“บังอาจ!”

หวังจั่งซิ่งอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ท่าทางหยิ่งยโสไม่เห็นหัวใครเช่นนี้ จะมีท่าทีเหมือนมาสวามิภักดิ์ได้อย่างไร

“กล้าไม่เคารพคุณหลิน ใครให้ความกล้าพวกแก!”

อย่างไรก็ตามหลังจากเขาตำหนิเสร็จ

เด็กหนุ่มที่นำหน้าเพียงเเค่เหลือบมองเขาอย่างไม่ใส่ใจ เเล้วก็เยาะเย้ย

“แก่ขนาดนี้แล้ว ยังทะลวงไปถึงระดับกึ่งปรมาจารย์ไม่ได้”

“ยังกล้ามาส่งเสียงดังต่อหน้าฉันอีก! ช่างน่าขันเสียจริง!”

หวังจั่งซิ่งสีหน้าขรึมลง “ไอ้หนู ทะนงตัวจริง!”

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ตัวเขาที่เป็นถึงหัวหน้าแก็ง จะถูกเด็กเมื่อวานซืนเยาะเย้ย

หลังจากตำหนิเสียงดัง เขาก็ง้างมือเตรียมจะสั่งสอนไอ้หนูที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้

เพียงแต่ว่า ในขณะที่เขายื่นมือออกไปเตรียมจะกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย

เด็กหนุ่มก็หลบไปด้านข้างในทันที พร้อมกับหลบฝ่ามือของหวังจั่งซิ่ง

“มีของดีนี่!”

หลินมั่วพูดพลางค่อยๆ หรี่ตาลง

เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินคำพูดนี้ คางก็ยิ่งเชิดสูงขึ้นไปอีก

“ฉันไม่ได้มีเเค่ของดี”

“คุณอยากจะมาลองดูบ้างไหม”

แม้เขาจะไม่รู้ว่าเหตุใดปีศาจเฒ่าต้องการให้เขาสวามิภักดิ์ต่อชายหนุ่มที่รุ่นราวคราวเดียวกับตนตรงหน้า

เเต่ในใจเขาไม่เต็มใจเป็นอย่างยิ่ง

เขาเชื่อมั่นว่าภายใต้การดูแลของปีศาจเฒ่า เขาจะสามารถเรียนรู้สิ่งต่างๆได้มากกว่า!

การสวามิภักดิ์ต่อผู้อื่น ไม่ใช่การทำลายอนาคตของตนเองเปล่าๆหรอกหรือ

เมื่อพูดคำนี้ออกมา เพื่อนร่วมกลุ่มที่อยู่ข้างหลังเขาก็พลันส่งเสียงเชียร์ขึ้นมาทันที

“ใช่แล้ว ทำไมคุณไม่ลองประลองฝีมือกับลูกพี่ของพวกเราดูล่ะ

“ในเมื่ออยากให้พวกเราสวามิภักดิ์ ก็ต้องแสดงฝีมือออกมาให้เห็นหน่อย!”

หลินมั่วเห็นท่าทางหยิ่งยโสของพวกเขาเช่นนี้

ก็อดส่ายหน้าในใจไม่ได้

พรสวรรค์ก็ใช้ได้ แต่ทะนงตนมากเกินไป

ถึงเขาจะเต็มใจรับไว้เป็นพวก ก็ต้องขัดเกลาเสียก่อน