หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4169

ปีศาจเฒ่ารู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งในร่างกาย

สีหน้าที่เเต่เดิมซีดเซียวเล็กน้อย ค่อยๆกลับมามีเลือดฝาด

หลังจากอาเจียนเลือดเสียๆออกมา เขาก็รู้สึกสบายตัวไปทั้งร่าง

“ขอบคุณคุณหลินมากครับที่มอบยาให้!”

หลินมั่วกลับโบกมืออย่างไม่ใส่ใจนัก

“คนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้ก็ได้ครับ”

คำว่าคนกันเองสามคำนี้ เขาเน้นเสียงเป็นพิเศษ

ปีศาจเฒ่าย่อมเข้าใจความหมายโดยนัยนั้นดี พยักหน้ารัวๆ

“ผู้อาวุโส ในเมื่ออาการบาดเจ็บภายในหายดีแล้ว ก็พักผ่อนให้เต็มที่เถอะครับ!”

“ผมไม่รบกวนแล้ว!”

เมื่อเห็นว่าจุดประสงค์ของการมาครั้งนี้สำเร็จแล้ว หลินมั่วก็ไม่ได้คิดที่จะอยู่ที่นี่ต่อ

ปีศาจเฒ่าพยายามรั้งเขาไว้หลายครั้งแต่ไม่เป็นผล จึงส่งหลินมั่วออกจากที่ตั้งของสุสานขาว

ปีศาจเฒ่ามองตามแผ่นหลังนั้น ความคิดในใจก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าการติดตามอัจฉริยะหนุ่มที่มีพรสวรรค์และสติปัญญาเหนือล้ำ เก่งกาจทั้งการแพทย์และวรยุทธ์เช่นนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร

ทั้งยังถูกวางแผนเล่นงาน และต่อมาก็ถูกเสวี่ยเหลียนทำร้ายสาหัส

ปีศาจเฒ่ารู้ยิ่งสึกว่าตัวเองแก่ชราลงไปทุกที

“ท้ายที่สุดแล้ว โลกใบนี้ก็ยังคงเป็นของคนหนุ่มคนสาว!”

หลังจากถอนหายใจออกมา เขาก็หยิบขลุ่ยจากเอว

พร้อมกับเสียงขลุ่ยที่แผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินดังขึ้น

ร่างหลายร่างก็พลันปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขาในทันที

“คารวะท่านปีศาจเฒ่า!”

ปีศาจเฒ่ามองไปยังเด็กหนุ่มสิบคนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหลินมั่วตรงหน้า สีหน้าดูหม่นหมองเล็กน้อยแล้วโบกมือ

“นำสิ่งนี้ไปมอบให้หลินมั่ว”

“จากนี้เป็นต้นไป หลินมั่วจะเป็นท่านปีศาจเฒ่าของพวกคุณ ทุกสิ่งทุกอย่างให้ฟังคำสั่งเขา!”

เด็กหนุ่มกลุ่มนี้คือกลุ่มอำนาจที่เขาแอบฝึกฝนมาหลายปี

เดิมทีปีศาจเฒ่ายังรู้สึกภาคภูมิใจเล็กน้อยกับกลุ่มเด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์เช่นนี้

โดยเฉพาะผู้ที่มีพรสวรรค์มากที่สุด ได้เข้าใกล้ขอบเขตของกึ่งปรมาจารย์แล้ว

แต่คนเหล่านี้ เมื่อเทียบกับหลินมั่วเเละเสวี่ยเหลียนนักปราชญ์หญิงแห่งตุนหวงแล้ว กลับดูด้อยค่าไปอย่างสิ้นเชิง

ในตอนนี้ เขาได้สวามิภักดิ์ต่อหลินมั่วแล้ว

กลุ่มเด็กหนุ่มเหล่านี้ เก็บไว้ก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป

หวังจั่งซิ่งเบิกตากว้างทั้งคู่ทันที

“ไอ้แก่ที่ขาข้างหนึ่งก้าวลงโลงไปแล้วนั่นน่ะหรือเป็นปรมาจารย์”

พูดพลางในหัวของเขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงร่างของปีศาจเฒ่าที่เดินโซเซ

รูปร่างแบบนั้น ลมพัดแรงหน่อยก็คงปลิวไปแล้วมั๊ง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงยิ่งไม่เชื่อเข้าไปอีก

“คุณหลิน คุณล้อเล่นใช่ไหมครับ!”

“คุณคิดอย่างไร! ผมมีเวลาว่างขนาดนั้นเลยหรือ!”

หลินมั่วอธิบาย

“ไอ้เเก่นี่ ท่าทางอ่อนแอเหมือนลมพัดก็ปลิวได้ทุกวัน ล้วนเเต่เป็นการปลอมตัว”

“ครั้งหน้าถ้าเจอหน้ากัน คุณต้องควบคุมปากตัวเองให้ดี!”

“ระวังปากจะพาซวย!”

เมื่อเห็นท่าทีจริงจังของหลินมั่วเช่นนี้

หวังจั่งซิ่งจึงยอมรับความจริงที่ว่าปีศาจเฒ่าเป็นปรมาจารย์

แต่ถึงกระนั้นก็ดี การมีปรมาจารย์เพิ่มมาอีกหนึ่งคน ก็ทำให้พลังที่ซ่อนเร้นของเขตสามแข็งแกร่งขึ้นอีกหนึ่งส่วน

แผนการในภายหลังก็จะสามารถจัดเตรียมได้ง่ายขึ้น…