หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4172

“ครั้งนี้เตรียมตัวดีหรือยัง”

อู๋เหิ่นถามด้วยเสียงเย็นชา

เด็กหนุ่มเเม้จะปากแข็ง เเต่ก็ไม่ได้โง่

เขาตระหนักในใจว่า การเคลื่อนไหวของอู๋เหิ่น เเละการโจมตีของเขาก็รวดเร็ว

แม้ว่าเธอจะยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย

แต่เวลานี้ชายหนุ่มได้ละทิ้งความดูถูกเหยียดหยามแล้ว เริ่มจริงจังกับมัน

หลังจากเตรียมตัวเสร็จแล้ว เขาก็พยักหน้าอย่างหนักแน่น

“มาดิ!”

เเต่ว่าในขณะที่คำพูดของเขายังไม่ทันจบ ยังไม่ทันได้เห็นร่างของอู๋เหิ่นชัดเจนด้วยซ้ำ

จมูกก็พลันรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกแทง

“อ๊าก!”

หลังจากร้องด้วยความเจ็บปวด เด็กหนุ่มก็ทรุดลงกึ่งนั่งกึ่งยืน

ท่ามกลางสายตาที่พร่ามัว เขาเห็นเลือดไหลหยดลงมาจากจมูกของตนเองอย่างต่อเนื่อง

พร้อมกับน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาจากดวงตา

เเต่อู๋เหิ่นไม่ได้คิดที่จะหยุด

และต่อยเข้าที่เบ้าตาของเด็กหนุ่มอีกสองหมัดติดต่อกัน

เจ็บซ้ำเจ็บซ้อน เด็กหนุ่มขึ้นกุมศรีษะร้องเสียงดัง

“อย่าต่อยหน้า อย่าต่อยหน้า!”

หลินมั่วกระตุกมุมปาก

ไม่คิดว่าไอ้หนุ่มนี่จะให้ความสำคัญกับหน้าตามากขนาดนี้

“อู๋เหิ่น ทำให้หน้ามันเหมือนหัวหมูให้ฉันดูหน่อย!”

พร้อมๆกับคำพูดนี้ที่ออกมา

กำปั้นเล็กๆที่ดูนุ่มนิ่มแต่หนักหน่วง ก็รัวลงบนแก้มของเด็กหนุ่มราวกับสายฝน

“ยอมแล้ว…ยอมเเล้ว อย่าต่อยอีกเลย!”

จนกระทั่งถึงครั้งนี้ หลินมั่วจึงเอ่ยปากให้อู๋เหิ่นหยุดมือ

“ยอมแล้วเหรอ”

เด็กหนุ่มที่ถูกซ้อมจนหน้าเหมือนหัวหมูพยักหน้าหงึกๆ

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย มองไปยังเพื่อนร่วมกลุ่มอีกหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขา

“พวกนายล่ะ”

เด็กหนุ่มที่เหลืออยู่ ราวกับกระต่ายป่าที่เหลืออยู่ในเวลานี้

เมื่อถูกหลินมั่วถามเช่นนั้น ก็พลันหดตัวเข้าไปชิดมุมกำแพง

สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“พวกเราก็ยอมแล้ว!”

จะไม่ยอมก็ไม่ได้แล้วล่ะ

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาไม่อยากโดนซ้อมจนสาหัสเหมือนลูกพี่

“ยังอยากจะประลองอีกไหม”

แม้แต่ตัวเธอและหลินมั่วเอง เมื่อเทียบกันเรื่องพรสวรรค์เเล้วก็ยากที่จะเทียบเคียงได้

เด็กหนุ่มที่ถูกซ้อมจนหน้าเหมือนหัวหมู เห็นได้ชัดว่าไม่รู้เรื่องนี้

เวลานี้ดูเหมือนเขาจะถูกแทงใจดำ

ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าไม่พอใจ เสี่ยงที่จะถูกซ้อมอีกครั้ง แล้วโต้เเย้ง

“คุณก็อย่าเอาแต่ว่าพวกเราสิ!”

“ตัวคุณเองเล่า?”

“มีดีเท่าไรกัน”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มุมปากของหลินมั่วก็พลันยกขึ้นเล็กน้อย

“แค่ลูกศิษย์ฉันพวกนายยังสู้ไม่ได้ ยังคิดจะเทียบกับฉันอีก!”

เขาพูดพลางทั่วร่างก็สั่นสะท้าน

อานุภาพอันน่าสะพรึงกลัวราวกับคลื่นยักษ์ที่โหมกระหน่ำ พุ่งเข้าใส่พวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

ในชั่วพริบตา สีหน้าของเด็กหนุ่มสาวทั้งสิบคนก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

ภายใต้เเรงกดดันมหาศาล พวกเขาไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะต่อต้าน ล้มลงกับพื้นโดยตรง ขยับเขยื้อนไม่ได้!

“ผู้น้อยด้อยความสามารถ อายุมากกว่าพวกนายแค่สองสามปี!”

“ปัจจุบันอยู่ในระดับปรมาจารย์!”

พูดพลางตาของหลินมั่วก็เป็นประกาย

“ตอนนี้พวกนายยังมีปัญหาอะไรอีกไหม”