หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4173

ภายใต้การชี้นำลับๆของปีศาจเฒ่า หนุ่มสาวสิบคนจึงซ่อนตัวอยู่ในเงามืดมาโดยตลอด

แทบจะไม่ได้ติดต่อกับคนภายนอกเลย

นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้คนทั้งสิบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องราวในเขตสามเลย

จึงเกิดภาพเหตุการณ์ตรงหน้าขึ้น

ภายใต้การข่มขู่ของอานุภาพของปรมาจารย์หลินมั่ว

สีหน้าของคนเหล่านั้นบิดเบี้ยวไปหมดแล้ว

ลมหายใจก็ราวกับหยุดชะงักไป

หลังจากที่หลินมั่วเก็บอานุภาพปรมาจารย์กลับ

คนเหล่านั้นก็เหงื่อท่วมตัว เสื้อผ้าด้านหลังก็เปียกชุ่มไปหมด

ราวกับเพิ่งถูกตักขึ้นมาจากน้ำ

“พวกนายกลับไปเถอะ!”

“เก่งเเต่ปากฝีมือไม่เอาไหน ดูถูกคน!”

“ฉันไม่ต้องการความภักดีจากพวกนาย!”

หลินมั่วพูดพลางโบกมือใหญ่ หนุ่มสาวสิบคนก็ถูกผลักกระเด็นออกไปที่ระเบียงโดยตรง

ในขณะเดียวกัน ประตูก็ถูกปิดลงอย่างแรง

ชั่วขณะหนึ่ง หนุ่มสาวหลายคนก็ตื่นตระหนก

“ลูกพี่ พวกเราควรทำยังไงดี”

“ใชแล้ว ถ้าตอนนี้พวกเรากลับไป ปีศาจเฒ่าคงไม่ปล่อยพวกเราไปง่ายๆแน่!”

เด็กหนุ่มที่นำหน้าไม่ได้ตอบ

ในเวลานี้ สายตาของเขามองเหม่อไปยังประตูตรงหน้า

เห็นได้ชัดว่าภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ได้สร้างความตกใจอย่างมากต่อจิตใจของเขา

หลินมั่วคนนี้อายุมากกว่าเขาเเค่สองสามปีเท่านั้น

ทว่ากลับทะลวงไปถึงระดับปรมาจารย์แล้ว

เด็กหนุ่มเชื่อมั่นในพรสวรรค์ของตนเอง แต่เมื่อพิจารณาอย่างยุติธรรมแล้ว หากเขาอายุเท่าหลินมั่ว

การทะลวงไปถึงระดับกึ่งปรมาจารย์ ก็ถือว่าสุดขีดความสามารถแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงระดับปรมาจารย์เลย

มีเพียงการติดตามอัจฉริยะที่ไร้ผู้ใดเทียบเทียมเช่นนี้เท่านั้น ที่ตนเองจะสามารถก้าวหน้าในเส้นทางเเห่งวรยุทธ์ได้ไกลยิ่งขึ้น

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สายตาของเขาก็พลันแน่วแน่ขึ้นมา

คุกเข่าลงบนพื้นทันที

“ลูกพี่ ลูกพี่ นี่พี่ทำอะไร”

เด็กหนุ่มหันไปมองเพื่อนร่วมกลุ่ม

“พวกแกทุกคนก็คุกเข่าลง!”

“ท่านหวัง กำลังคิดอะไรอยู่”

หวังจั่งซิ่งสีหน้าตกใจ เมื่อได้สติก็รีบส่ายหน้า

“ไม่มีอะไรครับ แค่คิดเรื่องแนวหน้า เลยเผลอใจไปหน่อย”

ข้ออ้างที่น่าหัวเราะเช่นนี้ เเม้แต่เด็กยังหลอกไม่ได้ ยิ่งกับหลินมั่วด้วยแล้ว

“ท่านหวัง ตั้งแต่เมื่อไรที่คุณเริ่มโกหกโดยไม่กระพริบตาแล้ว”

หลินมั่วรู้ดีว่าหวังจั่งซิ่งยังคงกังวลใจ กับเรื่องการประลองเมื่อครู่นี้อย่างเเน่นอน

ฝึกฝนมาทั้งชีวิตจนถึงวัยกลางคน กลับถูกรุ่นน้องอัดเสียยับเยิน

เรื่องแบบนี้ใครเจอเข้าก็คงไม่สบายใจ!

เมื่อเห็นว่าเขาก้มหน้าไม่ตอบ หลินมั่วก็ถอนหายใจเบาๆ

“ท่านหวัง พวกเราต้องยอมรับว่า คลื่นลูกหลังย่อมซัดคลื่นลูกหน้าเสมอ!”

“เหมือนกับตัวผม!”

“เมื่อก่อนผมไม่เคยต้องกังวลเรื่องพรสวรรค์เลย จนกระทั่งผมได้พบกับศิษย์อัจฉริยะของผมคนนี้”

“เเต่นี่เเหล่ะคือวิถีแห่งศิลปะการต่อสู้ บางคนเกิดมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ

“คุณลองคิดดูให้ดีเถอะ!”

เขาพูดพลางยกมือขึ้นตบเเขนของหวังจั่งซิ่งเบาๆ

“มีเรื่องหนึ่งที่ผมผลัดวันประกันพรุ่งมาตลอด ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องทำเเล้ว!”