หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4174

นับตั้งเเต่หลินมั่วเข้าควบคุมเขตสาม

ก็รู้สึกมาโดยตลอดว่า ถึงแม้ว่าเขตสามทั้งเขตจะมีบรรยากาศของการฝึกฝนวรยุทธ์ที่เข้มข้น

เเต่ความสามารถส่วนบุคคลกลับไม่เป็นที่น่าพอใจ

ก่อนหน้านี้เขาเคยวางเเผนที่จะฝึกฝนหัวหน้ากลุ่มอำนาจต่างๆอย่างเข้มงวด

แต่ระหว่างทางก็ถูกขัดขวางด้วยเรื่องราวต่างๆ เช่น ตระกูลลอเร้นซ์ และโรคระบาด

ตอนนี้ในที่สุดก็มีเวลาว่าง แผนการฝึกฝนพิเศษนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องดำเนินการแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลินมั่วจึงกล่าวว่า

“ท่านหวัง หลังจากคุณกลับไปแล้ว จงแจ้งสมาชิกทั้งหมดของกลุ่มอำนาจใหญ่อื่นๆ”

“พรุ่งนี้สิบโมงเช้า ให้ไปรวมตัวกันที่โพเดี้ยมบัญชาการแนวหน้า”

“หากสายต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!”

หลังจากหวังจั่งซิ่งพยักหน้ารับคำ เเละเตรียมจะจากไป

ในขณะที่เขากำลังจะเปิดประตู หลินมั่วก็กำชับเขาอีกประโยคหนึ่งว่า

“บอกคนข้างนอกประตูด้วย อย่ามายืนขวางทางเดิน!”

…

ยามค่ำคืน

ภายใต้การช่วยเหลือจากเสวี่ยเหลียน หลินมั่วเริ่มบำรุงร่างกายอย่างช้าๆ

ผลกระทบจากการสูญเสียเลือดหัวใจค่อยๆลดลง

รอจนกระทั่งหลินมั่วพักฟื้นเสร็จก็เป็นเวลาดึกแล้ว

“ลำบากคุณแล้ว!”

เมื่อพลังในร่างกายเริ่มฟื้นคืนมาอย่างช้าๆ หลินมั่วก็ขอบคุณออกมาโดยไม่รู้ตัว

เสวี่ยเหลียนตอบกลับด้วยการกลอกตาใส่

“คุณไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนแล้วเหรอ”

“พูดจาห่างเหินเช่นนั้น!”

หลินมั่วรู้สึกกระดากอายเล็กน้อย เกาหัวด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน

“ดึกมากแล้ว ถ้าไงคุณพักผ่อนก่อนเถอะ!”

เขาเปลี่ยนเรื่อง

เสวี่ยเหลียนถามกลับประโยคหนึ่ง “คุณละคะ”

หลินมั่วชี้มือไปบนโต๊ะทำงานโดยไม่ลังเล

“ถึงแม้ว่าเขตสามจะให้ความสำคัญกับกำลัง แต่พลังของหัวหน้ากลุ่มอำนาจบางคนอาจจะยังไม่เเข็งแกร่งพอ”

“ผมตั้งใจจะใช้ช่วงเวลานี้ช่วยพวกเขาฝึกฝน!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาของเสวี่ยเหลียนก็เป็นประกาย

“ถ้าไงให้ฉันช่วยคุณดูด้วยไหมคะ”

เติบโตมาในตุนหวงตั้งเเต่เด็ก นอกจากฝึกฝนแล้ว เวลาว่างทั้งหมดของเธอก็หมดไปกับการศึกษาศาตร์ด้านการเเพทย์

หลังจากหลินมั่วมองปราดเดียว แล้วก็เบือนสายตา

ความหยิ่งยโสยังต้องขัดเกลาอีกหน่อย!

เด็กพวกนี้เรื่องพรสวรรค์ก็ถือว่าใช้ได้

อุปนิสัยก็ถือว่าใช้ได้

ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ต่อสู้กับหวังจั่งซิ่งกับอู๋เหิ่น พวกเขาก็ลงมืออย่างมีขอบเขต ไม่มีเจตนาร้ายหรือความมุ่งหมายที่จะฆ่า

ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือทะนงตนมากเกินไป ค่อนข้างไม่เห็นหัวใคร

หากไม่แก้ไขข้อนี้

หลินมั่วคงไม่รับพวกเขาไว้ในสังกัดอย่างแน่นอน

“หลินมั่วคุณยังเหม่ออะไรอยู่คะ”

เสียงเร่งของเสวี่ยเหลียนขัดจังหวะความคิดของเขา

หลังจากหลินมั่วได้สติ ก็เดินไปข้างๆเสวี่ยเหลียน

“ฉันรู้สึกว่า เคล็ดวิชาพวกนี้ของคุณ เหมาะสมกับพวกเขาดี”

“แต่ทักษะการต่อสู้นี่ ดูเหมือนจะแข็งกร้าวเกินไป ด้วยวัยของพวกเขา อาจจะทำให้ร่างกายบาดเจ็บได้”

หลังจากเสวี่ยเหลียนอ่านทบทวนอย่างละเอียดเเล้ว ก็ให้ความเห็นของตนเอง

จุดนี้หลินมั่วไม่ได้พิจารณาถึงตอนที่เขาเขียนทักษะการต่อสู้เหล่านี้

“งั้นผมจะแก้ไขก็แล้วกัน…”