หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4175

รุ่งเช้า

แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นสาดส่องเข้ามาในห้อง

ภายใต้เสียงพูดคุยที่เบาบาง

อู่เหิ่นก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

เมื่อหันไปมอง ก็เห็นว่าข้างโต๊ะทำงาน ทั้งสองคนยังคงพูดคุยเรื่องเคล็ดวิชาและทักษะการต่อสู้กันอย่างกระปรี้กระเปร่า

หลังจากการปรับปรุงแก้ไขตลอดทั้งคืน

ทักษะการต่อสู้ที่หลินมั่วเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ แทบจะถูกแก้ไขใหม่ทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบ

ไม่ใช่ว่ามีปัญหาอะไร เพียงเเต่ว่าหลังจากการพูดคุยกันของทั้งสองคน

ได้แบ่งประเภททักษะการต่อสู้ทั้งหมด เพื่อให้เข้ากับสไตล์การต่อสู้ของหัวหน้ากลุ่มอำนาจต่างๆมากยิ่งขึ้น

จนกระทั่งสังเกตุเห็นว่าอู๋เหิ่นตื่นแล้ว เสวี่ยเหลียนจึงค่อยหยุดพูด

“เอาล่ะ เท่านี้ก็เกือบเสร็จแล้ว!”

เธอทิ้งหลินมั่วไว้ เเล้วเดินตรงไปยังข้างเตียง อุ้มอู๋เหิ่นเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน

“พวกเราเสียงดังจนเธอตื่นหรือเปล่าจ๊ะ”

เสวี่ยเหลียนก้มลงถาม พร้อมกับเอื้อมมือไปลูบศรีษะเล็กๆของอู๋เหิ่น

สีหน้าเอ็นดูอย่างยิ่ง

อู๋เหิ่นส่ายหน้า เเล้วชี้มือไปยังหน้าต่าง

“พระอาทิตย์ขึ้นสูงขนาดนี้เเล้ว!”

“อู๋เหิ่นหิวเเล้ว!”

เสวี่ยเหลียนยิ้มอย่างเอ็นดู ข่วนจมูกเล็กๆของเธอเบาๆ แล้วพาเธอออกจากห้องไป

“ไป พี่สาวจะพาหนูไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปรับประทานอาหารเช้ากัน!”

“อื่อ!”

หลังจากอู๋เหิ่นตอบรับแล้ว ก็เอามือโอบรอบคอของเสวี่ยเหลียนทันที

พร้อมกับศรีษะเล็กๆที่ซบอยู่บนไหล่ของเธอ

ฉากนั้นอบอุ่นอย่างยิ่ง

ราวกับเป็นคู่แม่ลูกที่สนิทสนมกันอย่างแนบแน่น

หลินมั่วมองดูทั้งสองคน มุมปากอดไม่ได้ที่จะคลี่ยิ้ม

เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าศิษย์ของตนจะติดเสวี่ยเหลียนขนาดนี้

นับตั้งเเต่รู้จักกันตอนถึงตอนนี้ ถึงแม้อู๋เหิ่นจะค่อยๆฟื้นฟูอารมณ์และความรู้สึกจนกลับมาเป็นปกติแล้ว

แต่เธอก็ไม่เคยพูดคุยกับใครนอกจากตนเอง

ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่เธอเกาะติดคนอื่นเหมือนลูกแมวน้อยขี้เซา

“หรือว่าเสวี่ยเหลียนมีเสน่ห์เป็นพิเศษ”

หลินมั่วถามตัวเองในใจ

แต่ไม่นานเขาก็เลิกคิดมาก แล้วหันไปสนใจทักษะการต่อสู้ในหนังสือแทน

…

แสงแดดยามบ่ายส่องตรง

“วันนี้เรียกทุกคนมารวมตัวกันอย่างกระทันหัน มีเรื่องสำคัญสองเรื่อง!”

“เรื่องเเรกก็คือ!”

หลังจากหลินมั่วลากเสียงยาว สายตาก็หันไปมองที่ตัวของปีศาจเฒ่า

“ถ้าไงผู้อาวุโสมาพูดเองเลยไหมครับ”

ปีศาจเฒ่าพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเดินไปข้างหน้าทุกคน

“ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ผู้น้อยปีศาจเฒ่า!”

เอิ่มมม…

เมื่อพูดคำนี้ออกมา คนที่อยู่ในนั้นหลายคนก็มองหน้ากันเลิกลั่ก

ไอ้เเก่นี่เป็นอัลไซเมอร์หรือเปล่า

ถึงแม้ปกติจะไม่ค่อยได้พูดคุยกัน แต่ใครๆก็รู้ฐานะของเขา

เวลานี้ มีเพียงหม่าปังเต๋อและหวังจั่งซิ่งที่รู้เรื่องราวเบื้องหลังเท่านั้นที่มีสีหน้าผิดปกติเล็กน้อย

ไอ้เเก่คนนี้ในที่สุดก็จะเปิดเผยพลังที่แท้จริงของตนเองแล้ว

ในขณะที่ทุกคนกำลังสงสัย

ปีศาจเฒ่ากระแอมไอเล็กน้อย

“ก่อนหน้านี้ด้วยเหตุผลบางประการ จึงได้ปิดบังเรื่องบางอย่างจากทุกคนมาโดยตลอด”

“แท้จริงแล้วผู้น้อยก็เป็นปรมาจารย์คนหนึ่งเช่นกัน…”

เมื่อสิ้นเสียง อานุภาพอันน่าสะพรึงกลัวรอบตัวเขาก็พลันพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า