หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 418

“ไม่ได้!” สวี่ปั้นซย่าปฏิเสธไปทันที

สวี่ตงเสวี่ย “ทำไมจะไม่ได้ พี่ก็รู้ ฉันชอบอาบแดด ฝั่งนี้แสงดีกว่า อาบแดดได้มากกว่า”

“พี่ ห้องข้างๆ ก็ดีนี่ เดี๋ยวฉันช่วยย้ายของพี่ไปแล้วกัน”

สวี่ปั้นซย่าพูดขึ้นด้วยความโกรธพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชา “ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้! สวี่ตงเสวี่ย เธอจะมากเกินไปแล้วนะ! นั่นเป็นห้องของฉันกับหลินมั่ว ทำไมต้องให้เธอด้วย

...อีกอย่าง ใครให้พวกเธอมาอยู่ที่นี่ บ้านเธอไม่มีที่ให้นอนแล้วหรือไง”

สวี่ตงเสวี่ยชะงักไป “พี่ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง… อยากไล่ฉันออกไปหรือ

พี่อย่าลืมนะ ตอนนั้นหลินมั่วเป็นคนบอกให้พวกเรากลับมาเอง… ตอนนั้นเขาพูดว่าไงนะ พอเขาไปแล้วให้พวกเรากลับมาดูแลพ่อกับแม่!

...อ้อ พอตอนนี้มีบ้านใหม่แล้วก็เลยไม่อยากให้พวกเราอยู่ด้วยแล้วว่างั้น? มีใครเขาได้ดีแล้วถีบหัวส่งเหมือนที่บ้านพี่บ้างไหม”

สวี่ปั้นซย่าโกรธมาก “สวี่ตงเสวี่ย เธออย่าลืมนะ... ครั้งนี้เป็นเพราะเธอที่ทำให้หลินมั่วเกือบจะแพ้การประชุม ตอนนี้ยังมีหน้าจะมาอยู่ที่นี่อีกหรือ”

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยความโกรธ “พูดถึงเรื่องนี้ฉันโกรธมากนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไปล่วงเกินคุณชายฮั่วเข้า ฉันจะเกือบตายไหม ไม่ว่าจะด้านความรู้สึกหรือด้านเหตุผล พวกพี่ก็ติดค้างฉันทั้งนั้น! ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้”

“หวงเหลียง ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระกับเธอแล้ว ย้ายของของเธอออกไปเลย!”

สวี่ปั้นซย่าโกรธมากจนถึงขีดสุด นี่กะจะแย่งกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้เลยใช่ไหม

หลินมั่วก็โกรธขึ้นมาเช่นกัน แบบนี้จะรังแกกันเกินไปแล้ว!

เขาไม่ได้สนใจว่าจะได้อยู่ห้องไหน แต่เขาจะให้สวี่ปั้นซย่ารับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ไม่ได้!

เมื่อเห็นว่าหวงเหลียงจะขึ้นไปชั้นบน หลินมั่วก็เข้าไปขวางเขาไว้ทันที

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

หวงเหลียงชะงักไปครู่หนึ่งและโมโหขึ้นมาทันที เขาชี้ไปที่หลินมั่วพร้อมกับตะโกนด่า “แกพูดกับใครหะ แม่แกสิ แก...”

ไม่รอให้เขาได้พูดจนจบ หลินมั่วก็คว้าคอของเขาและกดลงไปที่โต๊ะ พร้อมกับหยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะและเล็งไปที่คอของเขา

“ถ้านายกล้าพูดถึงแม่ฉันอีกแม้แต่คำเดียว ฉันจะฆ่าแกซะ!”

หลินมั่วพูดเสียงต่ำ

หวงเหลียงตกใจจนนิ่งไป สวี่ตงเสวี่ยก็ชะงักไปเช่นกัน จากนั้นก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ “นายแซ่หลิน แกคิดจะทำอะไร...ถ้าแกกล้าแตะสามีของฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะ...”

หลินมั่วยื่นมีดไปด้านหน้าด้วยความหงุดหงิด หวงเหลียงรู้สึกแสบขึ้นมาที่คอ จึงรีบพูดขึ้นอย่างรีบร้อน “หุบปาก ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!”

“...พี่เขยครับ ผะ ผมขอโทษ... ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ...”

สวี่ตงเสวี่ยเห็นสีหน้าป่าเถื่อนของหลินมั่วก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

ตอนนั้นสวี่เจี้ยนกงก็ออกมาจากห้องและเห็นฉากนี้เข้าพอดี เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “หลินมั่ว แกจะทำอะไร”

สวี่ตงเสวี่ยรีบพูดขึ้นทันที “พ่อคะ พะ พ่อรีบไปดูเร็ว เขาจะฆ่าคนแล้ว...”

สวี่เจี้ยนกงโกรธมาก “อะไรนะ... หลินมั่ว แกจะทำตัวต่อต้านหรือ”