หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 418

“ไม่ได้!” สวี่ปั้นซย่าปฏิเสธไปทันที

สวี่ตงเสวี่ย “ทำไมจะไม่ได้ พี่ก็รู้ ฉันชอบอาบแดด ฝั่งนี้แสงดีกว่า อาบแดดได้มากกว่า”

“พี่ ห้องข้างๆ ก็ดีนี่ เดี๋ยวฉันช่วยย้ายของพี่ไปแล้วกัน”

สวี่ปั้นซย่าพูดขึ้นด้วยความโกรธพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชา “ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้! สวี่ตงเสวี่ย เธอจะมากเกินไปแล้วนะ! นั่นเป็นห้องของฉันกับหลินมั่ว ทำไมต้องให้เธอด้วย

...อีกอย่าง ใครให้พวกเธอมาอยู่ที่นี่ บ้านเธอไม่มีที่ให้นอนแล้วหรือไง”

สวี่ตงเสวี่ยชะงักไป “พี่ พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง… อยากไล่ฉันออกไปหรือ

พี่อย่าลืมนะ ตอนนั้นหลินมั่วเป็นคนบอกให้พวกเรากลับมาเอง… ตอนนั้นเขาพูดว่าไงนะ พอเขาไปแล้วให้พวกเรากลับมาดูแลพ่อกับแม่!

...อ้อ พอตอนนี้มีบ้านใหม่แล้วก็เลยไม่อยากให้พวกเราอยู่ด้วยแล้วว่างั้น? มีใครเขาได้ดีแล้วถีบหัวส่งเหมือนที่บ้านพี่บ้างไหม”

สวี่ปั้นซย่าโกรธมาก “สวี่ตงเสวี่ย เธออย่าลืมนะ... ครั้งนี้เป็นเพราะเธอที่ทำให้หลินมั่วเกือบจะแพ้การประชุม ตอนนี้ยังมีหน้าจะมาอยู่ที่นี่อีกหรือ”

สวี่ตงเสวี่ยพูดด้วยความโกรธ “พูดถึงเรื่องนี้ฉันโกรธมากนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไปล่วงเกินคุณชายฮั่วเข้า ฉันจะเกือบตายไหม ไม่ว่าจะด้านความรู้สึกหรือด้านเหตุผล พวกพี่ก็ติดค้างฉันทั้งนั้น! ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้”

“หวงเหลียง ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระกับเธอแล้ว ย้ายของของเธอออกไปเลย!”

สวี่ปั้นซย่าโกรธมากจนถึงขีดสุด นี่กะจะแย่งกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้เลยใช่ไหม

หลินมั่วก็โกรธขึ้นมาเช่นกัน แบบนี้จะรังแกกันเกินไปแล้ว!

เขาไม่ได้สนใจว่าจะได้อยู่ห้องไหน แต่เขาจะให้สวี่ปั้นซย่ารับความไม่เป็นธรรมแบบนี้ไม่ได้!

เมื่อเห็นว่าหวงเหลียงจะขึ้นไปชั้นบน หลินมั่วก็เข้าไปขวางเขาไว้ทันที

“หยุดอยู่ตรงนั้น!”

หวงเหลียงชะงักไปครู่หนึ่งและโมโหขึ้นมาทันที เขาชี้ไปที่หลินมั่วพร้อมกับตะโกนด่า “แกพูดกับใครหะ แม่แกสิ แก...”

ไม่รอให้เขาได้พูดจนจบ หลินมั่วก็คว้าคอของเขาและกดลงไปที่โต๊ะ พร้อมกับหยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะและเล็งไปที่คอของเขา

“ถ้านายกล้าพูดถึงแม่ฉันอีกแม้แต่คำเดียว ฉันจะฆ่าแกซะ!”

หลินมั่วพูดเสียงต่ำ

หวงเหลียงตกใจจนนิ่งไป สวี่ตงเสวี่ยก็ชะงักไปเช่นกัน จากนั้นก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความโกรธ “นายแซ่หลิน แกคิดจะทำอะไร...ถ้าแกกล้าแตะสามีของฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันจะ...”

หลินมั่วยื่นมีดไปด้านหน้าด้วยความหงุดหงิด หวงเหลียงรู้สึกแสบขึ้นมาที่คอ จึงรีบพูดขึ้นอย่างรีบร้อน “หุบปาก ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว!”

“...พี่เขยครับ ผะ ผมขอโทษ... ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ...”

สวี่ตงเสวี่ยเห็นสีหน้าป่าเถื่อนของหลินมั่วก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

ตอนนั้นสวี่เจี้ยนกงก็ออกมาจากห้องและเห็นฉากนี้เข้าพอดี เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “หลินมั่ว แกจะทำอะไร”

สวี่ตงเสวี่ยรีบพูดขึ้นทันที “พ่อคะ พะ พ่อรีบไปดูเร็ว เขาจะฆ่าคนแล้ว...”

สวี่เจี้ยนกงโกรธมาก “อะไรนะ... หลินมั่ว แกจะทำตัวต่อต้านหรือ”

หลินมั่วตบโต๊ะ “ร่างกายไม่แข็งแรงก็กลับไปอยู่ที่บ้านซะ! บ้านหลังนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ!”

ฟังฮุ่ยโมโห “หลินมั่ว แกพูดอะไรของแก... บ้านหลังนี้เป็นของพวกฉัน แกมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่ง”

หลินมั่วพูดขัดจังหวะเธออย่างไม่เกรงใจ “บ้านหลังนี้ พวกเหล่าจางซื้อให้ผม... ถ้าแม่ยืนกรานว่าจะทำแบบนี้ ผมจะโทรไปหาเหล่าจางตอนนี้เลย ให้พวกเขาเอาบ้านคืนไปซะ”

ฟังฮุ่ยโกรธมาก “แก...แก...”

สวี่เจี้ยนกงรีบห้ามเธอไว้ “แหม ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น แค่เพราะห้องห้องเดียวทำไมต้องทะเลาะกันขนาดนั้นด้วย...”

“เสวี่ยเอ๋อร์ ลูกไปนอนชั้นล่าง! ...เอาตามนี้แหละ!”

สวี่ตงเสวี่ยกระวนกระวายใจขึ้นมา “พ่อ ทำไมล่ะคะ!”

สวี่เจี้ยนกงพูดด้วยความโกรธ “ไม่มีทำไมอะไรทั้งนั้น...ถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่ก็กลับบ้านไป!”

สวี่ตงเสวี่ยเบะปาก สุดท้ายเธอก็ต้องยอม

ในที่สุดเรื่องก็ตกลงกันแบบนี้

หลินมั่วกับสวี่ปั้นซย่านอนห้องนอนหลักที่ชั้นสอง สวี่ตงเสวี่ยกับหวงเหลียงนอนที่ห้องนอนรองที่ชั้นหนึ่ง

แน่นอนว่าแค่ห้องนอนรองก็ใหญ่กว่าห้องที่สวี่ตงเสวี่ยและหวงเหลียงเคยอยู่มากแล้ว

ห้องนอนรองมีขนาดเกือบสี่สิบตารางเมตร ซึ่งใหญ่กว่าห้องรับแขกที่บ้านเธอเสียอีก