หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 417

สวี่เจี้ยนกงพูดจบก็เดินขึ้นไปชั้นบนด้วยท่าทางโมโห

สวี่ตงเสวี่ยเหลือบไปมองหลินมั่วและพูดเยาะเย้ย “ได้ยินหรือยัง...

...พี่ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องในบ้านหลังนี้!...

...บริษัทนี้ต้องให้หวงเหลียงเป็นคนดูแลเท่านั้น!...

...อยากแย่งของของครอบครัวฉัน หลินมั่ว พี่ล้มเลิกความคิดนั้นไปเถอะ!”

พูดจบ สวี่ตงเสวี่ยก็เดินออกไปด้วยท่าทางหยิ่งผยอง

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนตัวสั่น “แม่คะ ทำไม ทำไมพ่อถึงพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ล่ะคะ...

...ไม่ได้การแล้ว ฉันต้องไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง!”

ฟังฮุ่ยเหลือบไปมองเธอด้วยสายตาหงุดหงิด “จะคุยอะไรอีก...

...แกอยากให้พ่อแกโมโหจนตายไปเลยหรือไง...

...พ่อแกพูดผิดตรงไหน...

...พ่อแกเป็นหัวหน้าครอบครัว เรื่องในครอบครัวก็ควรจะให้เขาเป็นคนตัดสินใจไม่ใช่หรือไง...

...ปั้นซย่า ทำไมแกกลายเป็นแบบนี้ไปได้...

...ทำไมต้องไปต่อต้านพ่อแกด้วย...

...ต้องให้พ่อแกโกรธจนเป็นอะไรขึ้นมา แกถึงจะพอใจใช่ไหม”

สวี่ปั้นซย่า “แม่คะ ฉันไปทำอะไรให้เขาโกรธล่ะคะ

...ที่ฉันพูดก็เป็นความจริงทั้งนั้น!”

ฟังฮุ่ยพูดขึ้นด้วยความโมโห “ความจริงคือ ตอนนี้แกร่วมมือกับหลินมั่วอยากจะไล่ฉันกับพ่อแกออกจากบ้านไป!...

...ปั้นซย่า ฉันจะบอกแกไว้นะ ถ้าฉันกับพ่อแกยังไม่ตาย แกก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเรื่องอะไรในบ้านนี้ทั้งนั้น!”

ฟังฮุ่ยพูดจบก็เดินขึ้นไปชั้นบนด้วยความโมโห

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนตาแดงก่ำ เธอกัดฟันและพูดขึ้น “ฉันไม่สน เรื่องนี้มันไม่ถูกต้อง!”

หลินมั่วดึงสวี่ปั้นซย่าไว้และพูดเสียงเบา “พอแล้ว ไม่ต้องโกรธแล้ว...

...เขาอยากได้บริษัทก็เอาให้เขาไปเถอะ...

...ถึงอย่างไรผมก็ไม่อยากไปดูแลบริษัทอะไรนั่นหรอก”

สวี่ปั้นซย่าร้อนใจขึ้นมา “หลินมั่ว คุณ...ทำไมคุณไม่คิดถึงตัวเองบ้างล่ะคะ...

...พวกเขาบอกว่าคุณเป็นคนไม่ได้เรื่อง ไม่มีความสามารถ...