หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4185

หลินมั่วมองดูเฟิงอู๋ซิ่วเดินตรงมาหาตนด้วยสีหน้ากระตือรือล้น ก็รู้สึกปวดศรีษะขึ้นมาทันที

ก่อนหน้านี้เขาจงใจพาชายชราคนนี้กลับไปเยี่ยมเยียนจีตู๋ถ้าเพื่อกำจัดเขาไป

ไม่คิดว่าเฟิงอู๋ซิ่วจะเหมือนกับพลาสเตอร์ปิดแผลที่เหนียวหนึบ ติดหนึบอยู่กับเขาโดยตรง

“ท่านผู้เฒ่าเฟิง สำนักงานใหญ่องค์กรเจ็ดบาป ไม่มีคุณคอยดูแลจะไหวเหรอ”

“ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็ คุณออกมาหลายวันเเล้วไม่ใช่เหรอ!”

หลินมั่วใช้น้ำเสียงที่เป็นการเตือน เพื่อเเสดงความไม่พอใจของตนเอง

เพียงเเต่ว่าท้ายที่สุดเขาก็ประเมินความหน้าด้านของเฟิงอู๋ซิ่วต่ำเกินไป

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร!”

“เรื่องเล็กน้อยขององค์กรเจ็ดบาป ลูกศิษย์ของผมจัดการได้สบายมาก”

“คนแก่อย่างผมสิกลับต้องอยู่ในนั้นมาทั้งชีวิต ยังไม่เคยออกมาพักผ่อนหย่อนใจเลย!”

เมื่อหลินมั่วได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกถึงลางร้ายในทันที

ดูท่าไอ้เเก่นี่คงไม่มีเเผนที่จะกลับไปในเร็ววันนี้

เเละดูจากท่าทางของเขาเเล้ว ตั้งใจจะเกาะติดเขาไปตลอด

ปวดหัวจี๊ด!

ในเวลานี้ปีศาจเฒ่าก็ได้สติกลับมาเช่นกัน

เมื่อครู่ความสนใจของเขาอยู่ที่การบรรลุของหลินมั่ว

ตอนนี้ทุกอย่างสงบลงเเล้ว ปีศาจเฒ่าก็จำเฟิงอู๋ซิ่วได้ในที่สุด

“คุณคือท่านผู้เฒ่าเฟิงเทพโอสถขององค์กรเจ็ดบาปใช่ไหม”

นี่ถือเป็นเสาหลักคนหนึ่งขององค์กรเจ็ดบาปเลยทีเดียว

และยังเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งองค์กรเจ็ดบาปอีกด้วย

ในยุคสมัยของปีศาจเฒ่า

“ท่านผู้เฒ่าคุณถือเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากยิ่งในยุคของเรา ผู้ที่เก่งกาจทั้งด้านการเเพทย์และวรยุทธ์”

“ชื่อเสียงของคุณเคยโด่งดังไปทั่วโลก”

เมื่อเฟิงอู๋ซิ่วได้รับการยกย่องเช่นนี้ บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจทันที

เพียงเเต่ว่าปากก็ยังคงถ่อมตนตอบกลับไปว่า

“ล้วนเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว!”

“อีกอย่าง ต่อหน้าหมอเทวดาหลิน ผมจะกล้าเรียกตัวเองว่าเก่งทั้งด้านการเเพทย์และวรยุทธ์ได้อย่างไร”

“น่าอับอายเสียจริง!”

เขาพูดพลางลูบเคราอย่างมีความสุข

ท่าทางที่เต็มไปด้วยความสุขนั้น ไม่มีวี่แววของความอับอายเเม้เเต่น้อย

“แต่คุณสิ สายตาเฉียบแหลม!”

“ได้ติดตามอัจฉริยะไร้ผู้ใดเทียมทานเช่นหมอเทวดาหลิน ไม่เเน่ว่าอนาคตอาจจะมีโอกาสได้สัมผัสกับขอบเขตนั้นก็เป็นได้!”

ปีศาจเฒ่าโบกมือรัวๆ

“แก่แล้ว แก่เเล้ว!”

“เทียบท่านผู้เฒ่าเฟิงไม่ได้ ผมเเค่มีพรสวรรค์เท่ากับท่านผู้เฒ่าสักครึ่ง ก็พอใจแล้ว”

ลำคอก็เเห้งผากราวกับถูกไฟไหม้

ส่วนเหงื่อนั้นไม่ต้องพูดถึง

ในเวลานี้หม่าปังเต๋อเหมือนคนที่เพิ่งถูกช้อนขึ้นมาจากน้ำ

“เห้ย…ลานประลองนี่ เกิอะไรขึ้น!”

หลังจากหอบอยู่พักหนึ่ง

หม่าปังเต๋อก็สังเกตุเห็นซากปรักหักพังใต้เท้า ซึ่งก็คือลานประลองที่พวกเขาเคยสร้างไว้ก่อนหน้านี้

หางตาของหลินมั่วกระตุก

“นี่เวลาไหนเล้ว ยังมีแก่ใจมาสนใจเรื่องพวกนี้!”

“รีบฝึก!”

“อ้อ!”

หลังจากหม่าปังเต๋อตอบรับคำหนึ่ง จากนั้นก็นึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

รีบนั่งลงกับพื้นหลับตาฝึกฝนเคล็ดวิชา

ไม่นาน

คนที่เหลือก็กลับมาในสภาพกึ่งเดินกึ่งคลาน

เพียงเเต่ว่าสภาพของพวกเขาดูไม่ได้ยิ่งกว่าเดิม

อธิบดีชิวและกุหลาบดำ ในฐานะปรมาจารย์ระดับกลางเพียงสองคนในกลุ่ม

ในเวลานี้กำลังลากเท้าหัวหน้ากลุ่มอำนาจอีกสองคนมาทีละก้าวอย่างยากลำบาก…