หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4195

หลินมั่วเห็นท่าทีของเสวี่ยเหลียนเริ่มเต็มไปด้วยความโกรธ จึงรีบร้อนแก้ตัว

“จริง ๆ แล้วผม…”

ยังไม่ทันที่เขาจะอธิบายอะไรได้มากกว่านั้น

เสวี่ยเหลียนที่เดิมทีโกรธจนหน้าตึง กลับเงยหน้าขึ้นแล้วถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“มีคนจะมาสังหารคุณใช่มั้ย”

ในตอนนี้เอง น้ำเสียงของเธอก็อ่อนลงทันที แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ก็ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”

หลินมั่วตอบอย่างซื่อตรง

เขาเองก็ไม่ได้คาดคิดว่าเสวี่ยเหลียนจะมองออกได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้

และเมื่อถูกจับได้ตรง ๆ เขาก็ไม่คิดจะปิดบังอีกต่อไป

“ผมว่าคุณควรกลับไปก่อนเถอะนะเสวี่ยเหลียน เกาะนรกนี่เริ่มวุ่นวายมากขึ้นทุกที หากคุณอยู่ต่อ ผมเกรงว่าคุณจะตกอยู่ในอันตราย”

เสวี่ยเหลียนยิ้มบางๆ แล้วปัดปอยผมข้างแก้มอย่างแผ่วเบา

“ฉันเป็นถึงนักปราชญ์หญิงแห่งตุนหวงนะ จะมีใครกล้าทำอะไรฉัน”

เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ

แต่หลินมั่วยิ่งได้ฟัง กลับยิ่งขมวดคิ้วแน่น

“หากเป็นสถานการณ์ปกติแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าหรอก แต่ที่นี่คือเกาะนรกที่มีกะโหลกคริสตัลอยู่!”

“เพื่อของล้ำค่าขนาดนั้น ต่อให้เป็นนักบุญหรือนักปราชญ์ ก็ไม่มีใครเกรงใจอีกแล้วล่ะ”

คำพูดนี้ไม่ใช่การข่มเกินจริง

เขานึกถึงบรรดาจอมยุทธ์ระดับสูงที่ซุ่มอยู่ในเกาะนี้มานานยี่สิบปี แค่เพียงเพื่อจะได้ครอบครองมัน งั้นจะยังมีเรื่องอะไรที่พวกมันไม่กล้าทำกันล่ะ

ในส่วนนี้ เสวี่ยเหลียนนกลับไม่ได้โต้แย้งอะไรเลย และเธอก็ไม่ได้แสดงความกังวลใด ๆ ออกมาด้วย

“งั้นหมายความว่าคุณคิดว่าฉันอ่อนแอและจะเป็นตัวถ่วงของคุณล่ะสิ”

คำพูดนี้ทำให้หลินมั่วถึงกับพูดไม่ออกทันที

พยักหน้าก็ไม่ได้ ส่ายหน้าก็ไม่ดี

ในใจได้แต่บ่นว่านี่ไปเรียนมุกจากปีศาจเฒ่ากับเฟิงอู๋ซิ่วมาตอนไหนวะ

เขานิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยด้วยเสียงที่นุ่มนวลกว่าเดิม

สายลมพัดผ่านเบา ๆ

ใบไม้ไหวตามแรงลม เกิดเสียงเสียดสีกันแผ่วเบา

ไม่มีใครกล้าสบตากัน

จนกระทั่งเสียงใส ๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งดังขึ้นอย่างสดใส

“พี่เสวี่ยเหลียน! หนูว่าหนูเรียนวิชาตัวเบาได้แล้วนะ!”

อู่เหิ่นวิ่งเข้ามาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วกระโดดเข้ากอดเสวี่ยเหลียนทันที

ดังนั้น เสวี่ยเหลียนจึงถือโอกาสใช้จังหวะนี้หลีกหนีบรรยากาศกระอักกระอ่วนเมื่อครู่

“จริงเหรอ งั้นทำให้พี่ดูหน่อย พี่อยากเห็นมากเลยว่าฝึกได้แค่ไหนแล้ว!”

หลินมั่วที่ยังยืนนิ่งอยู่ มองตามทั้งสองคนจากด้านหลัง

จากนั้นก็หันหลัง ค่อย ๆ เดินกลับไปยังที่ที่เหล่าศิษย์รวมตัวอยู่

ก่อนที่เขาจะก้าวออกไปจากตรงนั้น เขาก็แอบปรายตามองไปด้านหลังเพียงเล็กน้อย

จากนั้นก็กดซ่อนบางสิ่งบางอย่างที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในใจ…