หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4196

ถึงเวลาบ่ายอีกครั้ง

รอให้พวกเจ้าอำนาจฟื้นตัวขึ้นมา พระอาทิตย์ก็ใกล้จะตกดินแล้ว

เมื่อรับรู้ถึงปราณเทพยดาที่เพิ่มขึ้นในร่างกาย

ผู้คนต่างมีสีหน้าที่ดีใจทันที

“สมแล้วที่เป็นคุณหลิน เมื่อจบการฝึกพิเศษนี้ ฉันรู้สึกว่าอีกไม่นานฉันก็จะบรรลุแล้ว!”

“คิดไม่ถึงจริงๆ ฉันที่อายุปูนนี้แล้วยังสามารถที่จะเลื่อนขั้นได้อีก!”

ภายใต้คำตื่นตระหนก

ทุกคนต่างลืมความเจ็บปวดของการเดินทางไกลไปสิ้น

มีเพียงหูเฉวียนที่อยู่ข้างๆ ที่มองดูพวกเขาอย่างอิจฉา

“เมื่อไหร่ฉันจะบรรลุบรมครูสักที!”

ไม่ต้องให้คนอื่นมาพูด

ตัวหูเฉวียนเองรู้ตัวดี

หลังจากจบการฝึกพิเศษของเมื่อวานนี้แล้ว ตนเองไม่ได้เลื่อนขั้นอะไรเลยแม้แต่น้อย

แต่กลับรู้สึกเหนื่อยอย่างมาก

โดยเฉพาะตอนนี้ ตนเองอายุเกินยี่สิบ มันผ่านช่วงเวลาที่เหมาะแก่การฝึกฝนไปแล้ว เขารู้สึกท้อแท้ขึ้นมาทันที

แต่แล้วในขณะนั้น มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“ไม่ทราบว่าคุณใช่หูเฉวียนที่เป็นเจ้าสำนักหูหรือเปล่า”

หูเฉวียนหันหลังกลับไป

ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือเหล่าวัยรุ่นอายุสิบหกสิบเจ็ดปี

“ไม่ทราบว่าพวกคุณคือใคร”

เมื่อได้ยินแบบนี้ มู่อีรีบแจ้งชื่อตนเองและเพื่อนๆ

หลังจากผ่านการฝึกฝนเมื่อวานแล้ว ตอนนี้เขารู้สึกว่าตนนั้นมีการพัฒนาขึ้นมาก

แม้ว่าเขามองแวบเดียวก็รู้ว่าหูเฉวียนนั้นไม่มีความสามารถอะไรเลย

แต่ก็พยายามเก็บความดูถูกไว้ในใจและพูดอย่างเคารพว่า

“ท่านหลินมั่วให้พวกเราพี่น้องสิบคนฝึกฝนกับคุณตั้งแต่นี้เป็นต้นไป!”

หูเฉวียนเองก็มีสีหน้างุนงง

“ฝึกฝนกับฉันเหรอ”

เขารู้ตัวดีว่าตนเองนั้นมีความสามารถขนาดไหน

พวกวัยรุ่นที่อยู่ตรงหน้านี้ แม้อายุจะน้อยกว่าตนสี่ห้าปี แต่พลังยุทธ์กลับอยู่เหนือกว่าตนเองอย่างมาก

ให้ตนเองพาวัยรุ่นอัจฉริยะพวกนี้ฝึกฝน นี่มันอะไรกัน

แม้เขาจะมีข้อสงสัยมากมาย แต่เมื่อคิดว่าเป็นการจัดการของหลินมั่ว

หูเฉวียนเองก็ไม่คิดฟุ้งซ่านต่อไป ได้แต่ตอบรับอย่างไม่มีทางเลือก

เมื่อมองไปที่พวกเจ้าอำนาจที่กำลังคึกคักกันอยู่ไม่ไกลออกไป

เขาก็นั่งขัดสมาธิกับพื้น จากนั้นก็ฝึกฝนต่อไป

พวกของมู่อีต่างสบตากันแล้วพยักหน้า จากนั้นก็นั่งลงกับพื้นตามๆ กัน

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ

สิ่งที่พวกเราจะต้องรับมือนั้นเป็นความทุกข์ทรมาน

ตอนที่พวกเจ้าอำนาจจะจากไป ต่างพากันมองมาทางหูเฉวียน

พวกเขารู้สึกสงสัยอยากรู้

แต่ร่างกายนั้นอ่อนเพลียและขาทั้งสองข้างปวดเมื่อยอย่างมาก

จึงได้บอกลาแล้วต่างพากันจากไป

เมื่อมาถึงเวลายามค่ำ

ในที่สุดมู่อีก็อดทนกับเสียงแมลงที่อยู่รอบๆ ไม่ไหว

แต่แล้วหลังจากที่เขาลืมตาขึ้น กลับเห็นหูเฉวียนยังคงนั่งขัดสมาธิอยู่กับที่อย่างนิ่งๆ

ในหน้าที่สงบนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น