หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4197

พระอาทิตย์ค่อยๆ สว่างขึ้น

มีเสียงโอดครวญที่แสนเจ็บปวดดังมาจากด้านหน้าของซากปรักหักพังลานประลอง

“รีบมาพยุงฉันที ฉันลุกไม่ไหว!”

“ฉันด้วย ขาฉันชาไปหมดแล้ว!”

“ขาทั้งสองข้างของฉันไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว!”

“โอ๊ย ช้าๆ หน่อย เจ็บๆๆ!”

เสียงโวยวายที่ดังขึ้นทำให้หูเฉวียนออกจากโหมดฝึก

เมื่อเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของพวกมู่อีแล้ว เขาก็เป็นห่วง

“พวกคุณไหวไหม!”

“ให้ฉันเรียกหมอที่ด่านหน้ามาดูให้พวกคุณหน่อยไหม”

ทันทีที่พวกของทู่อีได้ยินแบบนี้ก็ตัวสั่น สีหน้าที่เจ็บปวดก็ชะงักไป

เขาอดทนกับความรู้สึกเจ็บปวดของช่วงล่างไว้แล้วพูดอย่างดื้อรั้นว่า

“ไม่เป็นไร ไม่จำเป็น!”

“ก็ได้!”

หลังจากที่หูเฉวียนจัดการตนเองแล้ว เขาใช้มือทั้งสองข้างยันที่พื้นแล้วลุกขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าการฝึกด้วยท่านี้มาทั้งคืน เขาเองก็ไม่ได้สบายอะไร

“ฉันจะไปฝึกต่อ พวกคุณจะตามมาด้วยไหม”

มู่อีจะไปยอมได้ยังไง “ไป ไปด้วยกัน!”

พูดจบขาของเขาก็อ่อนแรง

หากไม่ใช่เพื่อนที่อยู่ข้างๆ นั้นมือไว

ตอนนี้เขาคงจะล้มไปแล้ว

เพียงเวลาสั้นๆ นี้ หูเฉวียนก็วิ่งออกไปอย่างช้าๆ แล้ว

“ลูกพี่ พวกเราจะตามไปด้วยไหม”

ตอนนี้ช่วงล่างของพวกเขาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลย

หากตามไปวิ่งด้วย คงจะแย่เอาได้

สู่อีกัดฟันแล้วพูดอย่างโหดๆ ว่า

“ตามสิ ทำไมไม่ตาม!”

“หรือพวกเราสู้ไม่ได้แม้กระทั่งหูเฉวียนคนนี้เหรอ”

พูดพลางเขาก็กระทืบเท้าอย่างแรง

ทันใดนั้นความปวดความชาก็ลามไปทั่วตัว

ความรู้สึกเจ็บปวดนี้มันทำให้มู่อีถึงกับน้ำตาคลอ

หากไม่ใช่พยายามอดทนไว้ ตอนนี้คงน้ำตาไหลออกมาแล้ว

จากนั้นพวกเขาก็ร้องโหยหวนพลางวิ่งตามหูเฉวียน การวิ่งอันยาวนานก็ได้เริ่มขึ้น

อยู่ๆ ก็มีคนมาเคาะประตูห้องของหลินมั่ว

ผู้ที่มานั้นคือทีมแพทย์จากเขตห้าที่มาให้ความช่วยเหลือเขตสาม

หลังจากที่หลินมั่วเปิดประตูก็ถึงกับตกใจ

“คุณคือจางหงอวิ๋นเหรอ”

ไม่เจอกันหลายวัน คนพวกนี้เปลี่ยนไปราวกับคนละคน

ความรู้สึกสง่าหรูหราของก่อนหน้านี้มันหายไปจนสิ้น

ตอนนี้พวกเขาราวกับผู้ลี้ภัย ไม่เพียงแต่ดูอ่อนเพลีย เสื้อผ้าเองก็เปื้อนเลอะเทอะ

เพียงแต่จางหงอวิ๋นนั้นไม่สนใจ

เขาใช้ฝ่ามือที่ดำๆ นั้นเช็ดหน้าแล้ว เขาก็รายงานอย่างตื่นเต้นว่า

“คุณหลิน ยาบำรุงพลังและยาบำรุงกายที่คุณให้พวกเราเตรียม ตอนนี้เตรียมพร้อมแล้วครับ”

“สามารถให้พวกเขาใช้ได้ทุกเมื่อครับ!”

หลินมั่วตะลึงไปสักพัก สายตาของเขานั้นประหลาดใจอย่างมาก

“เร็วขนาดนี้เลยเหรอ”

ตามเวลาที่เขาคิดไว้ หากอยากจะผลิตยาให้คนจำนวนเป็นล้าน

อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาสองสามวัน

คิดไม่ถึงว่าทีมแพทย์ของจางหงอวิ๋นจะมีประสิทธิภาพขนาดนี้...