หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4198

หลินมั่วมองดูใบหน้าของพวกเขาที่เต็มไปด้วยฝุ่นและความเหนื่อยล้า ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ทันที

“อย่าบอกนะว่าช่วงนี้พวกคุณไม่ได้นอนพักผ่อนเลย”

จางหงอวิ๋นส่ายหัวอย่างนิ่งๆ

“นอนบ้าง เคยนอนหลับอยู่ในห้องผลิตยาอยู่!”

พูดพลางเขาก็โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

“เมื่อเทียบกับการช่วยเหลือชีวิตกว่าล้านชีวิต เรื่องเล็กๆ ของพวกเรามันไม่สำคัญอะไรหรอก!”

“จริงสิ คุณหลิน ยังต้องการให้พวกเราผลิตอะไรอีกไหม”

หลินมั่วตะลึงอยู่สักพักแล้วรีบส่ายหัว

“ตอนนี้ไม่จำเป็นชั่วคราว!”

“พวกคุณไปพักผ่อนก่อนสักวันเถอะ!”

จางหงอวิ๋นได้ยินแบบนี้ ร่างกายที่เกร็งอยู่ก็ผ่อนคลายลงทันที

“คุณหลิน ขอยืมระเบียงทางเดินนี้ของคุณหน่อยได้ไหม”

หลินมั่วพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

วินาทีต่อมา ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของเขา

จางหงอวิ๋นโบกมือ “ศิษย์น้องทุกคน พวกเราพักผ่อนอยู่กับที่!”

ตุบ!

ทันทีที่พูดแบบนี้!

แพทย์หลายคนที่มาพร้อมกับเขาในตอนแรกนั้นต่างพิงกำแพงและค่อยๆ ทิ้งตัวลง

เมื่อก้นของพวกเขาสัมผัสกับพื้น หลินมั่วยังไม่ทันจะพูดอะไร

พวกเขาก็นอนหลับสนิททันทีทันใด

พฤติกรรมที่ทำอย่างคุ้นชินนี้ช่างน่าสงสาร

ในห้องอีกห้องหนึ่ง

เสวี่ยเหลียนที่ได้ยินเสียงก็เตรียมจะเดินออกมาตรวจดู

เมื่อเห็นพวกของจางหงอวิ๋นนอนระเนระนาดอยู่ที่ระเบียงทางเดิน เธอเองก็ตกตะลึงอย่างมาก

“พวกเขาเป็นอะไรเหรอ”

หลินมั่วยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก “นี่มันจะต้องเป็นเรื่องที่พี่หม่าทำแน่นอน!”

“มีใครอยู่ไหม ไปเรียกเขามาหน่อย!”

ไม่นาน หม่าปังเต๋อได้รับการเรียกตัวของหลินมั่ว คิดว่าจะมีอะไรให้ตนเองเป็นพิเศษ

เขาหยุดการฝึกลงและมาหาอย่างตื่นเต้น

เพียงแต่เมื่อทั้งคู่เจอหน้ากัน หลินมั่วก็ซักถามเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“นี่พวกเขาเป็นอะไรกัน”

“นี่พี่เป็นคนทำอีกแล้วใช่ไหม”

หม่าปังเต๋อรีบส่ายหัว

ที่แท้เป็นเพราะหม่าปังเต๋อนี่เอง

ทีมแพทย์ของเขตห้านี้ แม้จะมีความอวดดี จิตใจไม่สงบ

แต่ก็มีจรรยาบรรณแพทย์อย่างมาก

การที่หม่าปังเต๋อทำเรื่องแย่ๆ แบบนี้ พวกเขาจะไปนอนหลับได้ยังไง!

ดังนั้น พวกเขาจึงได้เร่งผลิตยาทั้งสองอย่างที่หลินมั่วสั่งอย่างไม่รู้วันรู้คืน

“คุณหลิน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน!”

หม่าปังเต๋อลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นบนตัว จากนั้นก็ถามอย่างไม่ค่อยพอใจ

“พี่ยังกล้ามาถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น”

หลินมั่วขมวดคิ้ว

“นี่พี่คิดว่าพวกเขาเป็นลาหรือไงกัน!”

“ต่อให้เป็นลาจริงก็ต้องมีเวลาพักผ่อน!”

หม่าปังเต๋อมีสีหน้าที่ไม่ใส่ใจ แถมยังพูดอย่างน้อยใจว่า

“ฉันก็แค่อยากจะฝึกจิตของพวกเขาเท่านั้นเอง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกสนใจขึ้นมาทันที

“คุณหลิน คุณรู้ไหมว่าหลายวันมานี้พวกเขาเปลี่ยนไปมาก”

“เมื่อฉันทำแบบนี้แล้ว รับรองว่าจากนี้ไปพวกเขาจะไม่ใจร้อนวู่วามแน่นอน...”