หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4200

ความรู้สึกที่ถูกมิงอย่างทะลุปรุโปร่งนั้นมาไวไปไว

หลังจากที่หลินมั่วได้สติกลับมาและสังเกตอีกครั้ง

ความรู้สึกที่ประหลาดนั่นก็หายไปแล้ว

ผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้ายังคงปกติธรรมดาอย่างมาก

“ฮ่าๆๆ ไม่เลว คนรุ่นหลังนี่ไม่เลวจริงๆ!”

“รู้เรื่องกว่าคนไร้ความคิดและวู่วามคนนี้อย่างมาก!”

สีหน้าของหม่าปังเต๋อเปลี่ยนไป “คุณว่าใครไร้ความคิด”

พูดพลางเขาก็จะถกแขนเสื้อขึ้นและเตรียมจะเข้าไปสู้

หลินมั่วรีบลากเขากลับมาอย่างรวดเร็ว

“พี่หม่า อย่าเสียมารยาท!”

เขาหันหน้ามาแล้วส่งสายตาให้กับเขาลับๆ

หม่าปังเต๋อรู้ทันทีแล้วหันหลังไป

“เอาล่ะ ทุกคนกลับไปเลี้ยงบำรุงร่างกายเถอะ!”

“ทางนี้ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว แยกย้ายเถอะ!”

เดิมทีทุกคนก็แค่มาหาความสนุก

เมื่อเห็นว่าหม่าปังเต๋อไล่คนแล้ว ก็หมดอารมณ์ที่จะอยู่รอดูความสนุก

พวกเขาแยกย้ายจากกันไปทีละคนสองคน

เมื่อรู้ว่ารอบๆ ไม่มีใครอยู่แล้ว หลินมั่วจึงได้เอ่ยปากพูดว่า

“ไม่ทราบว่าท่านผู้เฒ่าชื่ออะไรครับ”

“ฉันคือติงเต้าเหริน คนในยุทธภพให้เกียรติจึงเรียกฉันว่าท่านเซียนติง!”

พูดพลางเขาก็ลูบเคราสีขาวโพลนที่ยาวเกือบจะหนึ่งเมตร

“หึ!” หม่าปังเต๋อยิ้มอย่างดูถูก

“แบบนี้เหรอท่านเซียนติง เดี๋ยวนี้คนที่เป็นถึงเซียนไม่มีแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่มันดูดีเลยเหรอ”

“ตลกจริงๆ คุณหลินคิดว่า...”

ตอนที่เขาหันไปมองหลินมั่ว เขาก็หุบปากทันที!

“ถ้าพี่ยังพูดมากขนาดนี้ พี่ก็อย่าอยู่ตรงนี้อีกเลย!”

หลินมั่วพูดด้วยสีหน้าที่มืดมนอย่างมาก ในขณะเดียวกันในใจก็รู้สึกว่าเขานั้นโง่เขลาสิ้นดี

ไอคนนี้มันเป็นวัวเป็นควายหรือเปล่า

ตนเองพยายามช่วยกู้สถานการณ์ แต่เขากลับรนหาที่ตาย

ไม่เห็นว่าตนนั้นเคารพผู้เฒ่าคนนี้มากขนาดไหนเหรอ

หลินมั่วพูดบ่นพลางขอโทษอย่างเคารพ

“ท่านติง ต้องขอโทษจริงๆ ครับ เขาคนนี้มีนิสัยแบบนี้อยู่แล้ว!”

“เขาคนนี้ชอบพูดอะไรไม่คิด หากมีอะไรที่ล่วงเกินอย่าถือสาเลยนะครับ!”

“ไม่ต้องลำบาก!”

ติงเต้าเหรินปฏิเสธทันที

“รบกวนเตรียมน้ำให้ฉันก็พอ”

พูดพลางเขาก็เอาขวดน้ำเต้าที่เอวออกมา

หม่าปังเต๋อเองก็รู้เรื่อง รีบเข้าไปรับไว้ทันที

“ท่านเซียนรอสักครู่นะครับ ผมจะไปเติมน้ำให้เต็มครับ!”

พูดพลางเขาก็วิ่งออกไปทันที

หลินมั่วที่อยู่ที่เดิมก็เริ่มหาบทสนทนา

“ท่านเซียนจะไปที่ไหนเหรอครับ”

“เดินทางไปทั่วทุกสารทิศ ไม่มีจุดหมาย!”

หลังจากที่ติงเต้าเหรินตอบ อยู่ๆ เขาก็ย้อนถามว่า

“หลายปีมานี้ประเทศจีนเป็นยังไงบ้าง มีเรื่องใหญ่ๆ อะไรเกิดขึ้นบ้างไหม”

หลินมั่วย้อนคิดความทรงจำแล้วก็บอกเรื่องทุกอย่างที่ตนเองรู้ให้เขาฟัง

หลังจากที่ติงเต้าเหรินฟังจบก็มีสีหน้าที่น่าสนใจ

“คนรุ่นหลังช่างเก่งจริงๆ ถือว่ามีคนมารับช่วงต่อตาแก่ไซ่หวาถัวคนนั้นแล้ว!”

“ไม่เลว!”