หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4201

เมื่อหลินมั่วเล่าถึงสิ่งที่ตนประสบพบเจอในประเทศจีน รวมทั้งเรื่องราวน้อยใหญ่ที่ตนได้ยินมาเสร็จสิ้นแล้ว

เขาก็สามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงความปรารถนาดีของติงเต้าเหรินที่อยู่ตรงหน้า

เมื่อคิดได้ว่าอีกฝ่ายอาจไม่ได้กลับมาเป็นเวลานาน หลินมั่วจึงเอ่ยเตือนด้วยความหวังดีว่า

“ท่านเทพติง ที่นี่ก็ไม่ได้ห่างจากประเทศจีนมากนัก!”

“ทำไมไม่กลับไปดูเสียหน่อยล่ะ?”

ใครจะคิดว่า พอติงเต้าเหรินได้ยินคำพูดนั้น อารมณ์ของเขาก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที

“กลับไป? กลับไปทำไมกัน ผมลำบากแทบตายกว่าจะหนีออกมาได้!”

“จะให้ผมกลับไปน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ!”

หนีออกมา?

หลินมั่วจับได้ถึงข้อมูลสำคัญข้อนี้ รีบค้นหาความทรงจำในหัวทันที

แต่เท่าที่เขารู้มา พวกที่มีอำนาจใหญ่ ๆ หรือตระกูลต่าง ๆ ในประเทศจีน ดูเหมือนไม่เคยมีข่าวว่ามีใครหนีออกมาได้เลย

หลินมั่วคิดอยู่พักหนึ่งแต่ก็คิดอะไรไม่ออก สุดท้ายเลยตัดใจเลิกคิด

แต่ตอนนั้นเอง ติงเต้าเหรินก็เหมือนจะมองออกว่าหลินมั่วคิดอะไรอยู่

“ไอ้หนู นายไม่ต้องเสียเซลล์สมองไปเปล่าๆ หรอก!”

“หวังจะสืบเรื่องจากฉันน่ะ ฝันไปเถอะ!”

“แถมบนตัวนายยังกลิ่นอายศิษย์น้องฉันอีก แบบนี้ยิ่งไม่มีทางที่ฉันจะบอกอะไรให้!”

ประโยคนั้นทำให้หลินมั่วรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทันที

ทั้ง ๆ ที่หลินมั่วตั้งใจจะเลิกสนใจเบื้องหลังของติงเต้าเหรินแล้วแท้ ๆ แต่ติงเต้าเหรินกลับเผลอหลุดข้อมูลออกมาอีก

ทำให้ความอยากรู้อยากเห็นของหลินมั่วพุ่งขึ้นมาอีกครั้งในทันที

แต่พอคิดอีกที เขาก็รีบกดมันลงไปทันที

“ท่านเทพติงเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ชอบสอดรู้เรื่องของคนอื่นนักหรอก!”

ติงเต้าเหรินได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมาทันที

“ไอ้หนู นายนี่ก็ฉลาดไม่เบาเลยนี่!”

“จับได้เร็วเหมือนกันนะว่าฉันวางกับดักไว้ให้!”

ที่เขาค่อย ๆ ปล่อยข้อมูลออกมา ก็เพราะอยากจะกระตุ้นความอยากรู้ของหลินมั่ว

กะจะหยอกเล่นสักหน่อย!

หลินมั่วก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้เหมือนกัน

เขารู้ดีว่าติงเต้าเหรินไม่ใช่คนธรรมดา

คำพูดแต่ละคำไม่มีช่องโหว่เลย

แต่เขากลับเผลอหลุดปากออกมา เรื่องนี้ทำให้หลินมั่วรู้สึกแปลก ๆ ยังไงชอบกล

“ช่างเถอะ ๆ ไหน ๆ ก็เอามาแล้ว ฉันก็รับไว้ก็แล้วกัน!”

“ไม่เห็นต้องไปด่าใครให้เสียเรื่องเลย!”

พูดจบ เขาก็หันไปมองหลินมั่วด้วยสายตาที่มีนัยบางอย่างซ่อนอยู่

“ฉันขอขอบใจมาก”

จากนั้นก็ยกน้ำเต้าขึ้น ส่งสัญญาณให้หลินมั่วเล็กน้อย แล้วกระดกเข้าไปคำโต

หลินมั่วก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ แล้วพยักหน้ารับ

ที่จริง สิ่งที่หม่าปังเต๋อทำเมื่อครู่นี้ ล้วนเป็นการจัดการตามคำสั่งของเขาทั้งหมด

คำขอบคุณของติงเต้าเหรินเมื่อสักครู่ ถึงจะดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจพูด แต่ก็แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายรู้ทันถึงแผนการนี้

จากเรื่องนี้ หลินมั่วยิ่งมั่นใจเข้าไปอีกว่าคนคนนี้ต้องเป็นยอดฝีมือแน่ ๆ!

“ฮ่า! แรงถึงใจจริง ๆ!”

ติงเต้าเหรินกระดกสุราร้อยปีลงไป แล้วตะโกนออกมาอย่างสะใจ

“นานแล้วไม่ได้ดื่มอะไรดี ๆ แบบนี้ ไอ้หนูนี่มีน้ำใจจริง ๆ!”

หลินมั่วรีบเดินเข้ามาแล้วพูดต่อทันทีว่า “ท่านเทพติง มีเหล้าแต่ไม่มีกับแกล้ม แบบนี้มันน่าเสียดายไม่ใช่หรือครับ!”

“เดี๋ยวผมให้คนเตรียมมาให้ดีกว่า…”