หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4202

ตั้งแต่หลินมั่วเจอติงเต้าเหรินครั้งแรก เขาก็สัมผัสได้ทันทีว่าคนคนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร

ยิ่งบรรยากาศสงบนิ่งแบบผู้บรรลุธรรมของเขา ยิ่งดูออกได้ชัดว่าเป็นยอดฝีมือที่ปกปิดตัวเองไว้

หลินมั่วเลยอยากจะผูกมิตรด้วย

แต่น่าเสียดายก็คือ

ติงเต้าเหรินกลับปฏิเสธคำชวนของเขาอย่างชัดเจน

“คนอย่างฉัน คงไม่รบกวนพวกนายหรอก!”

“เหล้า ฉันจะรับไว้ ส่วนอย่างอื่นขอไม่รับก็แล้วกัน!”

เขาลุกขึ้นยืน แล้วก็ปัดฝุ่นที่ติดอยู่บนตัว

“การได้พบกันนับว่าเป็นวาสนา ไหนจะยังมีน้ำใจยกเหล้ามาให้อีก งั้นฉันจะทำนายชะตาให้นายสักหนึ่งครั้ง!”

“ถือเป็นการตอบแทนน้ำใจที่ให้เหล้าก็แล้วกัน!”

แม้จะพูดแบบนั้น

แต่หลินมั่วก็รู้ดีว่า แค่เหล้าไหนี้ ยังไงก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ติงเต้าเหรินต้องตอบแทนเขา

น่าจะเป็นเพราะซาบซึ้งที่เขาเล่าเรื่องของประเทศจีนให้ฟังมากกว่า

“ไอ้หนู บอกวันเดือนปีเกิดของนายมา!”

ติงเต้าเหรินพูดไปพลาง ก็นำกระดองเต่าขนาดเท่าฝ่ามือวางลงบนพื้น

ทันทีที่สิ่งนั้นปรากฏ หลินมั่วก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าไท่อาที่เอวเขาสั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย

แต่เพียงแค่ชั่วพริบตา ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบสงบ

เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว

การเคลื่อนไหวผิดปกติของไท่อา ทำให้หลินมั่วยิ่งแน่ใจเข้าไปใหญ่

กระดองเต่าธรรมดา ๆ ตรงหน้านี้ ไม่มีทางจะเป็นของธรรมดาทั่วไปแน่นอน!

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาจึงนั่งยองลงกับพื้น

จากนั้นก็บอกวันเดือนปีเกิดจนครบถ้วน

ติงเต้าเหรินก็เริ่มเขย่ากระดองเต่าทันที

เหรียญทองแดงที่อยู่ข้างในก็เริ่มกลิ้งไปมา ส่งเสียงกระทบกันดังแกร๊งแกร๊งอย่างต่อเนื่อง

หลินมั่วได้ยินเสียงใสกังวานนั้น ก็รู้สึกว่าในจิตสำนึกของตนเริ่มพร่าเลือนขึ้นมา

ความรู้สึกนั้นช่างประหลาด

มันคล้ายกับกำลังอยู่ในความฝัน แต่ขณะเดียวกันก็ยังรู้สึกตัวอยู่

ทว่า พอเขาดึงสติตัวเองกลับมาได้ ก็พบว่าในใจกลับเกิดความหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

กระทั่งเขาได้ปลดปล่อยกลิ่นอายสังหารอย่างเข้มข้นออกมาจำนวนมากโดยไม่รู้ตัว

ขณะที่หลินมั่วกำลังสงสัยอยู่นั้น

เหรียญทองแดงของติงเต้าเหรินได้กระจายหล่นลงบนพื้น

เหรียญทองแดงทั้งสามเหรียญ ต่างก็หงายด้านหลังทั้งหมด

หม่าปังเต๋อถึงกับพูดไม่ออกทันที

หลินมั่วยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปตบไหล่หม่าปังเต๋อเบา ๆ

“ก็แค่เรื่องอันตราย จะกลัวอะไร!”

“ก่อนหน้านี้ที่พลังผมหายไปทั้งหมด ยังเอาตัวรอดมาได้เลย!”

พูดจบ เขาก็หันไปขอบคุณติงเต้าเหรินอีกครั้ง

“ขอบคุณครับ เพียงแต่ตอนนี้ผมมาไกลขนาดนี้แล้ว!”

“จะให้ถอยหลังกลับ คงจะยากแล้ว!”

ติงเต้าเหรินก็ไม่พูดอะไรต่ออีก

“แต่ละคนก็มีชะตาของตัวเอง ในเมื่อนายตัดสินใจแล้ว ฉันก็ไม่ขอพูดอะไรอีก!”

พูดจบ เขาก็ทำท่าจะเดินจากไป

แต่หม่าปังเต๋อกลับร้อนรนขึ้นมา

“เดี๋ยวก่อนท่านอาวุโส แล้วผมล่ะ!”

“ช่วยรบกวนทำนายชะตาให้ผมหน่อยเถอะ!”

ติงเต้าเหรินหัวเราะเบา ๆ แล้วว่า “โชคชะตาเหมือนหมาตัวหนึ่งแบบนาย มีอะไรให้ทำนายนัก!”

“ถ้าเดินตามคนถูก ก็จะมีอนาคตที่ดี!”

“แต่ถ้าตามคนผิดนะ ก็เตรียมตัวจบเห่ได้เลย…”