หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4203

ติงเต้าเหรินไม่พูดยังจะดีเสียกว่า

พูดทีก็มีแต่โชคชะตาเหมือนหมา มีอนาคตที่ดี หรือไม่ก็จบเห่

เล่นเอาหม่าปังเต๋อใจสั่นกระสับกระส่ายไปหมด

“ท่านเทพติง อธิบายหน่อยได้ไหมครับ!”

ติงเต้าเหรินส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

“โชคชะตาดีขนาดนี้แท้ ๆ แต่กลับใช้ไปโดยเสียเปล่า!”

“เป็นถึงคนที่ปัญญาเปิดแล้วแท้ ๆ ทำไมไม่รู้จักใช้สมองหน่อยล่ะ?”

“ไม่งั้นนายคิดว่าโชคชะตาซวย ๆ แบบนี้ จะมีวาสนาที่ดีได้ขนาดนี้เหรอ”

“ทั้งทะลวงพลัง ทั้งปัญญาเปิด แถมยังเอาตัวรอดจากความตายได้อีก!”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุด ไม่พูดอะไรต่ออีก เพราะถ้ายังไม่เข้าใจอีก เขาก็ไม่อยากยุ่งแล้ว

พอหม่าปังเต๋อโดนพูดตรง ๆ แบบนี้ ก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาทันที

และในวินาทีนั้นเอง เขาก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า

คุณหลินมั่วนี่แหละ คือดาวนำโชคของเขา!

“เอาล่ะ ที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว ไม่ควรพูดก็เผลอพูดไปแล้วเหมือนกัน!”

“ได้เวลาแล้ว ฉันต้องเดินทางต่อแล้ว!”

ว่าเสร็จ เขาก็เก็บกระดองเต่าขึ้นมา

“การพบกันคือวาสนา ก่อนจะจากกัน ฉันขอมอบของขวัญชิ้นสุดท้ายให้พวกนาย!”

ทันทีที่พูดจบ

หลินมั่วยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ก็รู้สึกว่าเบื้องหน้าพลันมืดลง

ภาพรอบตัวหายไปอย่างประหลาด

สิ่งเดียวที่ยังเห็นอยู่ มีเพียงหม่าปังเต๋อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เท่านั้น!

ขณะที่หลินมั่วยังตกใจอยู่นั้น ก็เห็นธงทำนายชะตาขนาดใหญ่กำลังพุ่งตรงมาทางเขาทั้งสองด้วยความเร็วจากที่ไกลลิบ

เมื่อเผชิญหน้ากับผืนธงผืนนั้น หลินมั่วก็รู้สึกได้ในทันทีว่าตัวเองมีร่างกายที่เล็กจ้อยราวกับมดตัวหนึ่ง

เล็กจนน่าสงสาร

ส่วนธงทำนายชะตานั้น ก็เหมือนช้างตัวใหญ่มหึมาที่กำลังพุ่งเข้ามา

ขนาดของทั้งสอง ราวกับอยู่กันคนละมิติ

โดยเฉพาะแรงกดดันอันน่าสะพรึงที่แผ่ออกมาจากธงผืนนั้น

แม้แต่หลินมั่วก็ยังรู้สึกตกใจขึ้นมา

ส่วนหม่าปังเต๋อที่อยู่ข้าง ๆ ก็ถึงกับร้องลั่นด้วยความตกใจ

“อ๊า! จะตายแล้ว คุณหลินช่วยผมด้วย!”

“ผมขยับไม่ได้เลย!”

เมื่อเห็นผืนธงยักษ์พุ่งตรงมา เขาก็หน้าซีดเผือดไปทันทีด้วยความกลัวสุดขีด

และในจังหวะที่เสียงเขาเปล่งออกมา หลินมั่วก็พบว่า ตัวเองก็ขยับไม่ได้เช่นกัน

ไม่ใช่เพราะเคลื่อนไหวเร็วจนทำให้มองไม่ทัน แต่เป็นการหายตัวไปจริง ๆ

ราวกับฉีกทะลุมิติออกไป

ในที่ตรงนั้นไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยของติงเต้าเหรินอีกเลย

“นี่มันเป็นวิชาที่ลึกล้ำจริง ๆ!”

หลินมั่วอุทานออกมา!

และในขณะนั้นเอง เขาก็พลันสังเกตเห็นว่าในมือของตัวเอง มีใบไม้แห้งเพิ่มขึ้นมาหนึ่งใบไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร

บนใบไม้นั้นยังมีตัวหนังสือเล็ก ๆ เขียนอยู่ด้วย

“ทางรอด… วังจักรพรรดินี?”

หลินมั่วทวนคำออกมาช้า ๆ พลางเต็มไปด้วยความงุนงง

แม้เขาจะมั่นใจว่าสิ่งนี้ต้องเป็นของที่ติงเต้าเหรินทิ้งไว้ให้แน่ ๆ แต่เขาก็ไม่เข้าใจเลยว่ามันหมายความว่ายังไง

หรือว่าวังจักรพรรดินีจะเป็นชื่อขององค์กรอะไรบางอย่าง?

แต่เขากลับไม่เคยได้ยินชื่อแบบนี้มาก่อนเลย!

คิดอยู่นานก็ยังหาคำตอบไม่ได้

ในขณะที่กำลังจะหันไปถามหม่าปังเต๋อ หลินมั่วก็ถึงกับตกใจจนต้องถอยหลังกรูด

“คุณทำอะไรเนี่ย?”

หลินมั่วเห็นสายตารุ่มร้อนกำลังจ้องเขานิ่ง ก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที…