หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4209

กลับถึงที่พัก

ในเวลานี้ทุกคนที่แนวหน้าก็ทยอยตื่นกันหมดแล้ว

ชั่วขณะหนึ่ง บรรยากาศก็กลับมาครึกครื้นอีกครั้ง

หลังจากเเยกทางกับหม่าปังเต๋อ หลินมั่วก็กำลังจะกลับบ้านไปล้างหน้าล้างตา

แต่พลันเหลือบไปเห็นไม่ไกล ร่างสองร่างกำลังวิ่งตามถนนใหญ่อย่างเป็นระเบียบ

และคนที่นำหน้าก็คือหูเฉวียน

ส่วนข้างหลังเขาคือเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก

มู่อีหลังจากตัดสินใจทำตามคำสั่งของหลินมั่ว สองวันนี้ก็ติดตามการฝึกฝนของหูเฉวียนมาโดยตลอด

ไม่ว่าหูเฉวียนจะทำอะไร เขาก็เลียนแบบทุกอย่าง

จนกระทั่งวันนี้ ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว

“หัวหน้าหู พวกเราจะวิ่งไม่หยุดหย่อนแบบนี้ไปอีกนานเเค่ไหน”

หูเฉวียนที่นำหน้าไม่ได้พูดอะไร เพียงเเต่เงียบๆชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

เมื่อมู่อีเห็นดังนั้นก็ถามขึ้นด้วยความหวังว่า “หนึ่งวัน?”

หูเฉวียนไม่ได้ตอบ เพียงเเค่วิ่งไปพลางส่ายหน้าไปพลาง

“หนึ่งเดือน? ก็ไม่ใช่!”

“คงไม่ใช่หนึ่งปีหรอกนะ”

สภาพจิตใจของมู่อีระเบิดในทันที

แต่สิ่งที่ทำให้เขาทรุดหนักกว่าเดิมคือ

หูเฉวียนยังคงส่ายหน้าอย่างเงียบๆ

“วิ่งไปตลอดชีวิต!”

ให้ตายสิ!

มู่อีเกือบจะหลุดคำหยาบออกมาเเล้ว โชคดีที่เขายั้งไว้ได้ในวินาทีสุดท้าย!

ด้วยความรู้สึกหดหู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสงสัย

“พวกเราวิ่งเเบบนี้ไปเรื่อยๆ มันมีความหมายอะไรหรือ”

“ถ้าใช้เวลาวิ่งนี้ไปฝึกฝน น่าจะพัฒนาได้เร็วกว่าไม่ใช่เหรอ”

เดิมทีนี่เป็นเพียงคำพูดจริงจังที่เขาพูดออกมาลอยๆ

แต่หลังจากหูเฉวียนได้ยิน ก็มีประกายในแววตาอย่างเห็นได้ชัด

หลักการเช่นนี้ เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร

แต่ด้วยข้อจำกัดด้านพรสวรรค์ การนั่งสมาธิฝึกฝนเพียงอย่างเดียว เขาไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานเเค่ไหนถึงจะสามารถเลื่อนระดับได้

ในเวลานี้ สิ่งเดียวที่จะทำให้ความเร็วในการฝึกฝนของเขาสูงขึ้นได้ก็คือการวิ่งระยะไกลที่น่าหวาดหวั่นนี้

วิ่งต่อไป!

จนกระทั่งพลังปราณทั้งหมดในร่างกายและพละกำลังหมดลง

สถานการณ์จริงก็เป็นไปตามที่มู่อีคิดไว้

กลุ่มวิ่งต่อไปได้ไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร หูเฉวียนก็รู้สึกวูบดับไปในทันที จากนั้นขาก็อ่อนแรง

ในขณะที่มู่อีกำลังจะยื่นมือเข้าไปช่วย ร่างเงาหนึ่งก็วูบผ่านไป ประคองหูเฉวียนไว้อย่างมั่นคง

เมื่อเห็นผู้มาเยือน มู่อีก็รีบทำความเคารพ

“คารวะคุณหลินครับ!”

หลินมั่วพยักหน้าตอบ จากนั้นก็โบกมือ

“พวกนายไปต่อเถอะ!”

หลังจากกลุ่มเด็กหนุ่มจากไป หลินมั่วก็ใช้นิ้วเเตะไปที่หลังหูเฉวียนเบาๆด้วยมือข้างเดียว

คนที่เมื่อครู่ยังสับสนมึนงงก็พลันรู้สึกตัวขึ้นมาทันที

“คุณหลิน!”

หลินมั่วตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ยังไหวไหม”

“เดินเล่นด้วยกันไหม”

หูเฉวียนกัดฟันตอบกลับด้วยสายตาที่เเน่วแน่

“ไม่มีปัญหาครับ!”

พูดจบก็ยืนตัวตรงอย่างโงนเงน