หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4208

"ในที่สุดก็พบแล้ว?"

หลินมั่วยิ้มและส่ายหัว

ต้องยอมรับว่าหม่าปังเต๋อมีบุญจริงๆ

เขาคิดอย่างหนักกว่าจะคิดได้และบรรลุกระบวนท่าที่น่าสะพรึงกลัวของอาจารย์เต๋าติง

แต่ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาก็บรรลุอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเพียงแค่หลับบนยอดเขา

ไม่มีการเปรียบเทียบก็จะไม่มีการทำร้าย

นี่คือเหตุผลที่หลินมั่วตัดสินใจเดินเส้นทางหม่าปังเต๋อโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา

เพียงแค่ต้องการระบายความหงุดหงิดของตัวเอง

แน่นอนว่าหม่าปังเต๋อยังไม่รู้เรื่องนี้

ตอนนี้เขายังคงประหลาดใจกับวิชาดาบที่เปลี่ยนไปของตน

ความรู้สึกสดชื่นราวกับได้รับลมเย็นในฤดูใบไม้ผลิ ทำให้รูขุมขนทั่วร่างกายผ่อนคลายขึ้นมาทันที

ทันใดนั้นธงทำนายชะตาที่ปกคลุมท้องฟ้าก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง

“ฮ่าๆๆ คุณหลิน แม้ว่าคุณจะมีความสามารถมากแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่ด้อยไปกว่า!”

"ระวังตัวไว้ ลองกระบวนท่านี้ของฉัน!"

หลังจากรู้ว่าตนบรรลุกระบวนท่านิรนามของอาจารย์ติงเต้าแล้วเขาก็รู้สึกภาคภูมิ

หลินมั่วยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก ถอยหลังหนึ่งก้าวและดึงไท่อาออกจากเอว

"ดูแล้ววันนี้น่าจะยังสู้ไม่พอ!"

ขณะที่เขากำลังพูดก็มีเงาดาบขนาดใหญ่ยาวกว่าสิบฟุตตกลงมาบนหัว

ขณะเดียวกัน พลังที่มองไม่เห็นก็ปรากฏขึ้นรอบๆ หลินมั่วและล็อคเขาไว้

ความรู้สึกที่ถูกควบคุมนี้แทบจะเหมือนการโจมตีนิรนามของติงเต้าเหรินทุกประการ

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือพลังที่อ่อนกว่าหลายเท่า

หลินมั่วแค่ขยับตัวเพียงเล็กน้อย แรงที่ล็อกร่างเขาไว้ก็สลายไปทันที

จากนั้นเขาก็ยกไท่อาขึ้นช้า ๆ และถือมันไว้เหนือหัว!

ติ๊ง!

พร้อมด้วยเสียงกระทบอันคมชัด

เกิดพายุขึ้นมาทันที!

และทันใดนั้นต้นไม้โดยรอบก็ล้มลงทีละต้น

ไม่เพียงเท่านั้น ต้นไม้ที่เคยเขียวชอุ่มและเจริญงอกงามตอนนี้ไม่เหลือใบแล้ว

เขาเอื้อมมือตบไหล่ปลอบใจหม่าปังเต๋อ

เดิมทีหม่าปังเต๋อสนุกสนานร่าเริง แต่ตอนนี้เขากลับเศร้า

เขาเข้าใจเรื่องนี้ แต่ถึงอย่างไรมันก็เป็นอาวุธคู่กายที่อยู่กับเขามานานกว่ายี่สิบปีแล้ว

มันแตกสลายต่อหน้าต่อตา

เป็นใครก็เสียใจ

"ตอนนี้มันหักแล้ว ไม่มีทางซ่อมได้แล้ว!"

หลินมั่วเตือน

"กลับไป ฉันจะให้คนหาดาบดีกว่ามาให้!"

หม่าปังเต๋อพยักหน้าและเงียบผิดปกติ

เขานั่งยองๆ และถอดเสื้อคลุมออก

จากนั้นเก็บชิ้นส่วนดาบที่หักเป็นชิ้นๆ อย่างระมัดระวัง

หลังจากห่อเสร็จแล้ว เขาก็ยืนขึ้น!

หลินมั่วไม่ได้พูดปลอบใจอะไรอีก

เขารู้ว่าเมื่อความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น บางสิ่งบางอย่างก็ต้องทิ้งไป!