เข้าสู่ระบบผ่าน

หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4207

ยอดเขา

เสียงนกร้องอันไพเราะได้ยินไปทั่วทุกแห่ง

ลมพัดทำให้ใบไม้สีเขียวพลิ้วไหว

สายลมพัดผสานกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และต้นไม้ต่างๆ ลอยไปทั่ว

นี่ควรจะเป็นภาพวาดทิวทัศน์ที่สวยงาม

แต่จู่ๆ หลินมั่วก็ลืมตาขึ้นด้วยความโกรธ

นั่นเพราะหลินมั่วที่กำลังฝึก ถูกเสียงกรนรบกวนจนไม่มีสมาธิ

ที่นี่มีแค่เขาสองคน ใช้หัวแม่เท้าคิดก็รู้ว่าเป็นหม่าปังเต๋อแน่นอน

เป็นอย่างที่คิดเมื่อหลินมั่วมาถึงที่ที่หม่าปังเต๋ออยู่ เขากำลังนอนหลับอย่างสบายใจ

เมื่อหันหน้าไปทางตะวันตก สามารถเห็นเงาสะท้อนของน้ำลายที่มุมปากของเขา

เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีความคิดที่จะพัฒนาหลินมั่วก็อดโกรธไม่ได้

โอกาสดีๆ เช่นนี้กลับทำให้สูญเปล่า

นี่เป็นสิ่งที่หลินมั่วไม่ทนไม่ได้

แต่ทว่าขณะที่หลินมั่วกำลังจะเตะหม่าปังเต๋อลงเขาก็หยุดกะทันหัน

“กำลังฝึก?”

เมื่อหลินมั่วเข้าไปใกล้เขาก็สัมผัสได้ถึงลมปราณที่ผิดปกติบางอย่างอยู่รอบตัวเขา

ตอนที่ถูกล็อก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะหมอเทวดา