หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4207

ยอดเขา

เสียงนกร้องอันไพเราะได้ยินไปทั่วทุกแห่ง

ลมพัดทำให้ใบไม้สีเขียวพลิ้วไหว

สายลมพัดผสานกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้และต้นไม้ต่างๆ ลอยไปทั่ว

นี่ควรจะเป็นภาพวาดทิวทัศน์ที่สวยงาม

แต่จู่ๆ หลินมั่วก็ลืมตาขึ้นด้วยความโกรธ

นั่นเพราะหลินมั่วที่กำลังฝึก ถูกเสียงกรนรบกวนจนไม่มีสมาธิ

ที่นี่มีแค่เขาสองคน ใช้หัวแม่เท้าคิดก็รู้ว่าเป็นหม่าปังเต๋อแน่นอน

เป็นอย่างที่คิดเมื่อหลินมั่วมาถึงที่ที่หม่าปังเต๋ออยู่ เขากำลังนอนหลับอย่างสบายใจ

เมื่อหันหน้าไปทางตะวันตก สามารถเห็นเงาสะท้อนของน้ำลายที่มุมปากของเขา

เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีความคิดที่จะพัฒนาหลินมั่วก็อดโกรธไม่ได้

โอกาสดีๆ เช่นนี้กลับทำให้สูญเปล่า

นี่เป็นสิ่งที่หลินมั่วไม่ทนไม่ได้

แต่ทว่าขณะที่หลินมั่วกำลังจะเตะหม่าปังเต๋อลงเขาก็หยุดกะทันหัน

“กำลังฝึก?”

เมื่อหลินมั่วเข้าไปใกล้เขาก็สัมผัสได้ถึงลมปราณที่ผิดปกติบางอย่างอยู่รอบตัวเขา

แม้ว่ามันจะจางมาก แต่หลินมั่วก็สัมผัสมันได้อย่างชัดเจน

และลมปราณนี้ค่อยเพิ่มขึ้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ท่าทางของหลินมั่วก็ซับซ้อนขึ้นมาทันที

สวรรค์ไม่มีตาถึงเพียงนี้เลยหรือ!

ไอ้นี่ค่อยๆ บรรลุขณะนอน

แม้ว่าความเร็วในการบรรลุของเขาจะทนดูไม่ได้แต่เสถียร

เมื่อเห็นเช่นนี้หลินมั่วไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งขัดสมาธิและสร้างม่านคุ้มกัน

เพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ป่าที่ผ่านมาขัดขวางหม่าปังเต๋อ

เช้าวันรุ่งขึ้น

อาทิตย์ยามเช้าสีทองค่อย ๆ โผล่ออกมาจากขอบฟ้า

เมื่อแสงแดดสาดส่องลงบนตัวหม่าปังเต๋อ เขาก็ตื่นขึ้นในที่สุด

“เอ่อ ทำไมฉันถึงหลับไปล่ะ”

“แต่ฉันไม่ได้หลับสบายขนาดนี้มานานแล้ว!”

ขณะพูดอย่างนั้นเขายืนขึ้นและบิดตัวอย่างแรง

กระดูกทั่วร่างส่งเสียงดังกรอบแกรบ

บนยอดเขามีเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและร้องขอความเมตตา

ฝูงนกตกใจบินหนี!

เมื่อผ่านไประยะหนึ่ง ความสงบก็กลับคืนมา

ขณะนี้ ใบหน้าและจมูกของหม่าปังเต๋อะมีรอยฟกช้ำและบวม โดยเฉพาะเบ้าตาสีดำของเขาทำให้เหมือนแพนด้ายักษ์

"ฮือ คุณทำร้ายฉัน!"

หม่าปังเต๋อะจับแก้มบวมๆ ของเขาแล้วบ่นไม่หยุด

“สภาพผมตอนนี้จะลงไปพบหัวหน้ากองทัพเหล่านั้นได้อย่างไร?”

หลินมั่วมองหันหน้าไปทางอื่นด้วยสายตาเหยียดหยาม

"คุณน่าเกลียดแต่แรกอยู่แล้ว"

"ไม่มีหน้าไปพบใครทั้งนั้น!"

"เอ่อ……"

หม่าบังเต๋อหยุดชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยืนขึ้น

"ฉันโกรธมาก ฉันจะสู้กับคุณ!"

หลังจากตะโกนร้องไห้เสียงดัง เขาก็ฟันดาบไปที่หลินมั่วทันที

แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องตลก แต่เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าวิชาดาบของตนเปลี่ยนไปอย่างน่าเหลือเชื่อ...