หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4211

คุยกันจนถึงที่สุด

หลินมั่วไม่ได้พยายามเกลี้ยกล่อมหรือให้คำแนะนำใดๆเพิ่มเติม

สำหรับทางเลือกของหูเฉวียน ไม่ว่าจะเป็นไปได้หรือไม่

หลินมั่วก็ให้การสนับสนุนและให้กำลังใจ

การรู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้เเต่ก็ยังทำ เป็นความกล้าหาญอย่างหนึ่ง

“ถ้างั้นคุณก็ต้องพยายามเข้า เส้นทางนี้ในอนาคตจะต้องยากลำบากอย่างเเน่นอน!”

“แต่ตราบใดที่คุณข้ามภูเขาลูกนั้นไปได้ ผู้คนก็จะเห็นร่างของพวกคุณ”

“ทั่วโลกก็จะได้ยินเรื่องราวของคุณ!”

เมื่อหูเฉวียนได้ยินคำพูดนี้ ความรู้สึกใฝ่ฝัน ก็ยิ่งพลุ่งพล่านขึ้น

“คุณหลิน ขอบคุณครับ ผมต้องทำให้ได้!”

“ในอนาคต ผมจะต้องใช้กำปั้นเหล็กคู่นี้ของผม ทลายโซ่ตรวนเเห่งขอบเขตให้จงได้!”

พูดจบ เขาก็เตรียมจะฝึกฝนต่อ

ในขณะนั้นเอง หลินมั่วก็พลันเรียกเขาไว้อีกครั้ง

“เดี๋ยว!”

“นี่คือใบสั่งยาที่ผมเตรียมไว้ให้ ล้วนเป็นยาธรรมดาทั่วไป ตามร้านขายยาจีนทั่วไปน่าจะมี”

“จำไว้ว่าให้ต้มดื่มวันละชาม ไม่อย่างงั้นเป้าหมายของคุณยังไม่สำเร็จ บาดเจ็บภายในที่สะสมไว้อาจจะทำให้คุณทรุดได้”

หูเฉวียนรับใบสั่งยามา ดวงตาก็เเดงก่ำ โค้งคำนับหลินมั่วอย่างลึกซึ้ง

หลินมั่วตบไปที่ไหล่ผอมบางของเขาอย่างค่อนข้างชื่นชม

“ไปเถอะ ให้โลกได้รู้ถึงความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่ของคุณ จงเป็นที่หนึ่งของโลกมนุษย์!”

“ขอบคุณครับ!” หลังจากหูเฉวียนกล่าวคำขอบคุณ ก็รีบจากไป

ณ ที่เดิม หลินมั่วมองตามแผ่นหลังที่แน่วแน่ของเขา ก็อดยิ้มอย่างขมขื่นไม่ได้

ในเวลานี้ ปีศาจเฒ่าที่ซุ่มซ่อนอยู่ข้างๆก็ปรากฏตัวออกมา

เดิมทีเขาติดตามหลินมั่วมาโดยตลอด เเต่เมื่อวานเพียงเเค่อารมณ์เสียชั่วครู่ก็กลับบ้านไปเลย

รอจนเขาออกจากบ้านในวันนี้ ก็ได้รับข่าวที่ทำให้เขาใจสลาย

หม่าปังเต๋อโชคดีมาก ติดตามหลินมั่วเเล้วไม่รู้ว่าไปได้วิชาที่เเข็งแกร่งมาจากที่ไหน!

ด้วยเหตุนี้ ปีศาจเฒ่าถึงกับต้องไปดูด้วยตาตัวเอง

เเละเมื่อเขาได้สัมผัสกับดาบของหม่าปังเต๋อด้วยตัวเองแล้ว ก็ยิ่งอยู่นิ่งเฉยไม่ได้!

วิชานี้ สามารถจัดอยู่ในระดับสูงสุดได้อย่างแน่นอน

หากตนเองได้เรียนรู้ พลังจะต้องเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก่อน คุณพูดว่าอะไรนะ”

ปีศาจเฒ่าชะงักไป ถูกการเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันของหลินมั่วทำให้งงไปหมด

“จะเป็นไปได้ยังไง”

“ประโยคก่อนหน้า!”

“หวังให้มันใช้กำลังกาย ต้านทานปรมาจารย์?”

“ใช่ นี่เเหล่ะ!”

พริบตานั้นเอง ในสมองของหลินมั่วก็เกิดความคิดที่บ้าคลั่งขึ้นมา

ปีศาจเฒ่าดูเหมือนจะเดาอะไรบางอย่างออก ถามด้วยความประหลาดใจ

“คุณคงจะไม่เหมือนไอ้หมอนั่น หลงผิดไปใช่ไหม”

หลินมั่วจ้องเขาเขม็งเเล้วพูดว่า “คุณจะรู้อะไรล่ะ”

“นี่เรียกว่าความฝัน! ช่างเถอะ พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจ!”

“วันนี้คุณช่วยผมดูแลการฝึกฝนของพวกเขาด้วย ผมขอไปทำธุระก่อน”

พูดจบเขาก็รีบจากไปในทันที

ณ ที่เดิม ปีศาจเฒ่ายืนงงมองไปยังทิศทางที่หลินมั่วหายไป…