หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4212

ทางด้านเฟิงอู๋ซิ่ว หลังจากได้รับข่าวสารจากหลินมั่ว ก็รีบทิ้งงานในมือ

รีบรุดไปในทันที

“คุณหลิน คุณตัดสินใจดีเเล้วใช่ไหม”

เฟิงอู๋ซิ่วผลักประตูเข้ามา พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น

เพียงเเต่เมื่อเห็นต้นฉบับที่วางเรียงรายเต็มห้อง หลินมั่วกับเสวี่ยเหลียนเเละปีศาจเฒ่ากำลังง่วนอยู่กับการทำงาน เขาก็รู้ว่าตนเองคิดมากไป

หลินมั่วที่กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนหนังสือ เมื่อได้ยินเสียงดังก็เงยหน้าขึ้นมอง

“ผู้อาวุโสเฟิง ในที่สุดคุณก็มาแล้ว!”

เขาพูดพลางส่งสายตาไปให้ปีศาจเฒ่า จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาต่อ

“ท่านผู้เฒ่าเฟิง มา คุณช่วยเขียนข้อมูลทั้งหมดที่คุณรู้เกี่ยวกับวิชากายโบราณมาให้หมด”

เฟิงอู๋ซิ่วมองดูกระดาษขาวปึกหนาเเละปากกาสองสามด้ามที่ปีศาจเฒ่าส่งให้ ก็ยิ่งงงงวย

“นี่จะทำอะไรกัน”

ปีศาจเฒ่าคลึงขมับ สีหน้ามีความทุกข์เล็กน้อย

“การไล่ตามความฝันของคนหนุ่มสาว ช่างเถอะ ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันในตอนนี้!“

“คุณช่วยบันทึกรายละเอียดให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนเถอะ!”!

“ผมเองก็คงจะบ้าไปแล้ว ถึงได้บ้าไปกับพวกเขาด้วย!”

หลังจากพึมพำกับตัวเอง ปีศาจเฒ่าก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“ใช่เเล้ว ผู้เฒ่าเฟิง เมื่อกี้คุณพูดอะไรนะ”

เฟิงอู๋ซิ่วหัวเราะเเห้งๆ รับกระดาษกับปากกามา

“ไม่อะไรหรอก เเค่ทักทายตามปกติเท่านั้นเอง”

เดิมทีเขายังคิดว่าหลินมั่วตัดสินใจรับคำเชิญของเขาเสียอีก

ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องนี้!

ถึงเเม้จะไม่เข้าใจจุดประสงค์ของพวกเขา เเต่ในเมื่อหลินมั่วอุตส่าห์ขอความช่วยเหลือจากตนเองสักครั้ง

เฟิงอู๋ซิ่วก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ขมวดคิ้วครุ่นคิดถึงความทรงจำ เกี่ยวกับบันทึกวิชากายโบราณอยู่พักหนึ่ง

แล้วเขาก็เริ่มลงมือเขียน

ตัวอักษรสีดำเรียงร้อยลงบนกระดาษขาวอย่างรวดเร็ว

เวลาผ่านไป

เมื่อเฟิงอู๋ซิ่วหยุดเขียน กระดาษที่อยู่ตรงหน้าเขาก็สูงท่วมครึ่งตัว

เขาไม่เพียงเเต่บันทึกความทรงจำทั้งหมดที่เคยอ่านเกี่ยวกับวิชากายโบราณเท่านั้น

คำพูดนี้พูดง่าย เเต่เฟิงอู๋ซิ่วกลับตกตะลึงเป็นอย่างมาก

“หมอเทวดาหลิน คุณเเน่ใจจริงๆเหรอ”

วิถีแห่งวรยุทธ์ที่สืบทอดกันมานับพันปี ไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำลายลงได้ง่ายๆ

วิชากายโบราณเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด

เป็นศาตร์ที่เเยกจากการฝึกฝนพลังปราณโดยสิ้นเชิง เป็นเอกเทศ

ถึงเเม้ว่าครั้งหนึ่งจะเคยรุ่งเรืองมาเกือบพันปี เเต่สุดท้ายก็สูญหายไปตามกระเเสประวัติศาตร์เพราะเป็นศาตร์เฉพาะกลุ่มเกินไป

ประกอบกับกระบวนการฝึกฝนทั้งหมดนั้นยากลำบากเกินไป

ส่วนคัมภีร์วรยุทธ์ที่ฝึกฝนกายเนื้อนั้น ก็ค่อยๆหายไปเช่นกัน

จนกระทั่งเมื่อร้อยปีก่อน ก็ไม่มีใครได้พบเจอตำราที่สมบูรณ์อีกเลย

เเละภายใต้ภูมิหลังเช่นนี้ หลินมั่วกลับจะต้องการฟื้นฟูวิชากายโบราณนี้ขึ้นมา

ในสายตาของเฟิงอู๋ซิ่ว หลินมั่วทำเช่นนี้ราวกับกำลังเพ้อฝัน

เมื่อคิดถึงจุดนี้ เฟิงอู๋ซิ่วอดไม่ได้ที่จะตักเตือน

“หมอเทวดาหลิน เรื่องนี้คุณถือว่าเป็นการพักผ่อนหย่อนใจก็เเล้วกัน!”

“อย่าทุ่มเทมากเกินไป เปลืองพรสวรรค์ของตัวเองไปเสียเปล่า…”