หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4214

หลังจากเฟิงอู๋ซิ่วฟังหลินมั่วอธิบายจบ

สีหน้าก็พลันซับซ้อนยิ่งกว่าเดิม

เคล็ดวิชาฝึกฝนร่างกายที่ปรมาจารย์สี่คนร่วมกันวิจัยออกมาให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมาตรวจสอบ

นี่มันดูถูกใครกัน หรือว่าหยิ่งยะโสเกินไป

ถึงแม้ว่าเฟิงอู๋ซิ่วจะทึ่งในพรสวรรค์ที่เหนือล้ำของอู๋เหิ่น

แต่การสร้างสรรค์เคล็ดวิชานั้น ยากกว่าการฝึกฝนเป็นร้อยเท่าพันเท่า

อย่างเเรกนั้นไม่เพียงเเต่ต้องมีประสบการณ์ที่เพียงพอ เเต่ยังต้องมีความเข้าใจในวรยุทธ์ที่เหนือกว่าโลกของปรมาจารย์ด้วย

ส่วนอย่างหลังนั้น เพียงเเค่มีพรสวรรค์ที่ดีพอ

ทั้งสองอย่างจึงไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกันได้เลย

เวลานี้เสวี่ยเหลียนก็เดินเข้ามาเกลี้ยกล่อมด้วย

“ให้อู๋เหิ่นดูเถอะ อย่างไรเสียก็คงใช้เวลาไม่นานเท่าไรหรอก”

“ถือว่าเป็นการเปิดหูเปิดตาให้เธอมีประสบการณ์มากขึ้นก็ดี!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เฟิงอู๋ซิ่วจึงได้สงบลง เเละได้ถอยกลับไปนั่งที่เดิม

แต่ในใจเขาก็ยังคงไม่เชื่อว่าเด็กหญิงที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบคนนี้ จะสามารถดูอะไรออก!

ในขณะเดียวกัน

อู๋เหิ่นก็อ่านเคล็ดวิชาฝึกฝนทั้งหมดจบลงอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เธอก็ลืมตาขึ้นอย่างเต็มที่

หลินมั่วเดินเข้าไปลูบศรีษะเธอเบาๆ

“เป็นอย่างไรบ้างศิษย์รัก เคล็ดวิชานี้ฝึกได้ไหม”

เฟิงอู๋ซิ่วในเวลานี้ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เดินเข้าไปกล่าวตรงๆ

“หมอเทวดาหลิน คุณอย่าถามอีกเลย!”

“ผมขอยอมรับว่าอู๋เหิ่นมีพรสวรรค์เหนือกว่าคนอื่น แต่คุณให้เธอตรวจสอบว่าเคล็ดวิชาที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่นี้มีปัญหาหรือไม่!”

“นี่มันไม่ใช่การบังคับให้ทำในสิ่งที่ทำไม่ได้หรอกหรือ!”

ที่เขาพูดเช่นนี้ก็เพราะคนที่เขาเผชิญหน้าคือหลินมั่ว

หากเป็นคนอื่นเฟิงอู๋ซิ่วคงทนไม่ไหวที่จะด่าออกมาเเล้ว

เล่นอะไรกันอยู่

ปีศาจเฒ่าที่อยู่ข้างๆก็คิดเช่นเดียวกัน

สำหรับเรื่องนี้ โดยธรรมชาติเเล้วเขาก็ไม่เห็นด้วยเช่นกัน!

“คุณหลินเวลาไม่น้อยแล้ว เด็กน้อยกำลังอยู่ในวัยเจริญเติบโต”

“ให้เธอไปนอนพักผ่อนก่อนเถอะ พวกเรามาดูกันพรุ่งนี้!”

คำพูดของปีศาจเฒ่า ถึงแม้จะดูเหมือนเป็นห่วงอู๋เหิ่น

แต่จริงๆแล้ว เขาไม่อยากให้หลินมั่วต้องอับอายไปมากกว่านี้

อาจารย์เเละลูกศิษย์ก็หยุด

หลังจากที่หลินมั่วอุ้มอู๋เหิ่นขึ้นมา เขาก็หมุนตัวด้วยความดีใจหลายรอบ

“ศิษย์รัก ยังดีที่มีเธอ!”

“พรุ่งนี้อาจารย์จะพาเธอไปซื้อของอร่อยๆ พาไปซื้อเสื้อผ้าใหม่!”

“เกี่ยวก้อย!” อู๋เหิ่นยื่นนิ้วก้อยออกมาอย่างร่าเริง กลัวว่าหลินมั่วจะหลอกเธอ

หลินมั่วก็ยกนิ้วขึ้นมาเกี่ยวก้อยด้วย

“เอาล่ะ ไปนอนได้เล้ว!”

หลังจากที่เขาลูบหัวเล็กๆของอู๋เหิ่นเเล้ว เขาก็ส่งเธอให้กับมือของเสวี่ยเหลียน

เมื่อสองเฒ่าเห็นดังนั้น ก็รู้สึกว่าเรื่องวุ่นวายนี้ได้จบลงเเล้ว

ในขณะที่ทั้งสองกำลังจะจากไป

จู่ๆหลินมั่วกลับเรียกพวกเขาไว้

“เดี๋ยวก่อน ผู้อาวุโสทั้งสอง คุณไม่ลองดูผลงานของพวกคุณหน่อยหรือ”

เฟิงอู๋ซิ่วส่ายหน้ารัวๆ

“ช่างเถอะช่างเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน!”

“วันนี้เเค่นี้ก่อน พักผ่อนเเต่เช้าเถอะ…”