หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4217

หลังจากกำหนดชื่อเคล็ดวิชาและลงนามหลายชื่อเเล้ว

ในที่สุดวิชาบ่มเพาะร่างกายสี่ปรมาจารย์ก็เสร็จสมบูรณ์แล้ว

ในเวลานี้หลินมั่วก็พบหูเฉวียน

“หยุดฝึกก่อน!”

“ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”

เมื่อหูเฉวียนได้ยินดังนั้น เขาก็รีบหยุดฝึกและลุกขึ้นต้อนรับ

หลินมั่วโบกมืออย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า

“พิธีรีตองพวกนี้ไม่ต้องเเล้ว!”

“ตำรับยาที่ผมให้ไปก่อนหน้านี้ ใช้หรือยัง ได้ผลยังไงบ้าง”

หูเฉวียนพยักหน้าอย่างตื่นเต้นทันที

“ต้องขอบคุณตำรับยาของคุณหลิน บาดเเผลภายในที่ผมได้รับจากการฝึกฝนก่อนหน้านี้หายดีเกือบหมดเเล้ว”

“ตอนนี้ความเร็วในการฝึกฝนก็เร็วขึ้นมากแล้ว”

เนื่องจากปัญหาเรื่องพรสวรรค์ เขาจึงให้ความสำคัญกับการพัฒนาในทุกๆด้านเป็นพิเศษ

เเต่หลังจากที่เขาพูดจบ หลินมั่วกลับพูดขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัวว่า

“เคล็ดวิชาที่ผมให้ไปก่อนหน้านี้ล่ะ!”

หูเฉวียนหยิบเคล็ดวิชาออกมาจากอกอย่างระมัดระวังแล้วส่งให้

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือ

หลังจากที่หลินมั่วรับไป พลังปราณก็รวมตัวขึ้นในมือของเขาอย่างกระทันหัน

เมื่อเขาเหวี่ยงเเขน

เคล็ดวิชาที่หูเฉวียนถือเป็นสมบัติล้ำค่าก็กลายเป็นผุยผงในพริบตา เเละปลิวหายไปตามลม

เมื่อเห็นภาพนี้ หูเฉวียนก็ตาเเดงด้วยความตกใจ

“คุณหลิน นี่…มันเกิดอะไรขึ้น”

ความหวังที่เขาเพิ่งเห็นก็พังทลายลงอย่างง่ายดาย ทำให้เขารู้สึกเศร้าใจอย่างมาก

ขณะพูดก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเล็กน้อย

หรือว่าคุณหลินก็คิดว่าพรสวรรค์ของผมเเย่เกินไป เเละกำลังจะทิ้งผมไปแล้วหรือเปล่า

ในขณะที่เขากำลังคิดฟุ้งซ่าน หลินมั่วก็พูดขึ้นมาอย่างกระทันหันว่า

“ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้บอกคุณเหรอว่า ตั้งใจจะให้คุณเดินบนเส้นทางการฝึกฝนที่เเตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง”

หูเฉวียนพยักหน้าอย่างงุนงง

หลินมั่วจึงพูดว่า “ก่อนหน้านี้คุณได้ตัดสินใจเลือกไปแล้ว”

“ตอนนี้ผมจะช่วยเหลือคุณเอง!”

พูดจบเขาก็นำเคล็ดวิชาบ่มเพาะร่างกายแห่งสี่ปรมาจารย์ออกมา

หูเฉวียนงุนงง ไม่เข้าใจว่าทำไมหลินมั่วถึงต้องเน้นย้ำเรื่องเหล่านี้อย่างจริงจัง

แต่เมื่อหลินมั่วพูดแล้ว หูเฉวียนก็ไม่มีความคิดที่จะคัดค้านเเต่อย่างใด

“คุณหลิน ผมเข้าใจเเล้ว!”

พูดจบ เขาก็ทำได้เพียงประคองคัมภีร์แล้วโค้งคำนับขอบคุณหลินมั่ว

หลังจากที่หลินมั่วกำชับเสร็จ ก็ไม่ได้อยู่ต่อ เพียงเเต่ให้ตำรายาสมุนไพรที่ใช้ร่วมกับเคล็ดวิชาบ่มเพาะร่างกายโดยเฉพาะอีกชุดหนึ่ง

เเน่นอนว่าสมุนไพรเหล่านั้นก็เป็นของธรรมดาทั่วไป

ระหว่างทางกลับ

ปีศาจเฒ่าทนความสงสัยไม่ไหว จึงเอ่ยปากถามขึ้นมาอย่างกระทันหัน

“คุณหลิน ในเมื่อคุณให้ความสำคัญกับเขามากขนาดนี้ เเละยังทุ่มเทเเรงกายเเรงใจช่วยเขาเรียบเรียงวิชาฝึกร่างกาย”

“ทำไมถึงไม่รับเขาไว้ในสำนักของคุณล่ะ”

“หรือเพราะพรสวรรค์?”

หลินมั่วเหลือบตามองเขาอย่างไม่พอใจและพูดว่า

“คุณคิดว่าผมเป็นคุณหรือไง ที่ให้ความสำคัญกับพรสรรค์มากขนาดนั้น!”

“ที่ผมทำเช่นนี้ย่อมมีแผนการอยู่เเล้ว!”

“คุณอย่ายุ่งให้มันมากเลย…”