หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 423

สวี่ปั้นซย่าโกรธจนหน้าแดงก่ำ และหลังจากกินข้าวเสร็จเธอก็ดึงหลินมั่วออกไปจากบ้าน

สวี่ปั้นซย่านั่งอยู่ในรถและพูดด้วยความโกรธว่า “หลินมั่ว คุณ...ทำไมคุณถึงมอบบริษัทให้พวกเขาล่ะ”

“การให้หวงเหลียงไปดูแลบริษัท คุณก็ยอมถอยให้เยอะมากแล้วนะ”

“ตอนนี้แม้แต่กรรมสิทธิ์ของบริษัทก็มอบให้กับคนอื่นไปแล้ว นี่มันโอเคเหรอ”

หลินมั่วหัวเราะเบาๆ “ปั้นซย่า คุณไม่ต้องตื่นเต้นไป!”

“เรื่องนี้ยังไม่แน่หรอกว่าใครได้เปรียบใครเสียเปรียบ”

เมื่อสวี่ปั้นซย่ามองดูสีหน้าท่าทางของหลินมั่ว เธอก็ถึงบางอ้อทันทีและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเหมือนว่าคุณจะเตรียมการไว้นานแล้วสินะ”

"โอเค งั้นฉันจะไม่พูดแล้ว” 

“จำเอาไว้ว่าคุณจะต้องสั่งสอนพวกเขาให้ได้ ไม่อย่างนั้นหลังจากนี้พวกเขาก็จะหาเรื่องเราทั้งวัน ไม่จบไม่สิ้น!”

หลังกินข้าวเช้าเสร็จ สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็แต่งตัวอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และรีบตรงดิ่งไปที่เซิ่งหยวนกรุ๊ป  

เฉินเซิ่งหยวนนำสัญญาออกมา และเซ็นชื่อทั้งสองฝ่าย แล้วบริษัทนี้ก็เป็นของสวี่เจี้ยนกงทั้งหมด

สวี่เจี้ยนกงถือสัญญาเอาไว้ และมีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข “ประธานเฉิน เรื่องพวกนี้ต้อง ขอโทษที่รบกวนคุณด้วยนะครับ!”

เฉินเซิ่งหยวนยิ้มบางๆ และพยักหน้า  

ฟังฮุ่ยพูดจาปลิ้นปล้อนว่า “นี่มันมีอะไรรบกวนด้วยเหรอ แค่บริษัทบริษัทเดียว สำหรับประธานเฉินแล้วขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก!”

“คราวนี้ประธานเฉินก็จะร่ำรวยมากๆ แล้ว ลงทุนไปเยอะขนาดนั้น อย่างน้อยก็คงทำเงินได้หลายหมื่นล้านเลยใช่ไหมล่ะ”

“หลินมั่วทำเพื่อคุณมากขนาดนี้แล้ว ทำเงินให้คุณเยอะขนาดนี้แล้ว คุณก็ยังจะให้บริษัทที่ล้มละลายเหรอ”

“จิ๊จิ๊ ประธานเฉิน เรื่องนี้คุณใจแคบไปหน่อยนะ!”

สีหน้าของเฉินเซิ่งหยวนเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณกำลังสอนผมว่าผมควรทำยังไงงั้นเหรอ”

ฟังฮุ่ยยังดูไม่ออกว่าเฉินเซิ่งหยวนขุ่นเคือง และยังคงพูดออกไปโดยที่สนใจแต่ตัวเอง ”ฉันจะไปกล้าสอนว่าคุณควรทำยังไงได้ที่ไหนกันล่ะ!”

“เพียงแต่ฉันคิดว่าเรื่องนี้ประธานเฉินไม่เหมาะที่จะทำแบบนี้”

“หลินมั่วทำเงินให้คุณตั้งเยอะขนาดนั้น คุณ...”

เฉินเซิ่งหยวนตบโต๊ะและยืนขึ้นทันที “แล้วไง!”

“ผมลงทุนไปเยอะมาก มีความเสี่ยงที่ต้องแบกรับนะ หรือว่าผมไม่ควรคิดรวมเข้าไปด้วยงั้นเหรอ”

"ถ้าคุณคิดว่าที่ผมให้ไปมันไม่พอ งั้นคุณก็ไม่ต้องรับ”

“บริษัทนี้ผมเอาคืนมาตอนนี้เลยก็ยังได้!”

เฉินเซิ่งหยวนนั่งลงบนขอบโต๊ะ และมองภาพด้านหลังของพวกเขาด้วยความดูถูกเหยียดหยาม  

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าหลินมั่ว ครั้งนี้สองคนนี้จะต้องถูกเขาโยนออกไปแน่นอน  

หลังจากกลับลงไปล่างตึก และนั่งอยู่ในรถ ทันใดนั้นสวี่เจี้ยนกงก็ตบหน้าฟังฮุ่ย และด่าด้วยความโมโห “คุณพูดจาเรื่อยเปื่อยแบบนี้ คุณอยากรนหาที่ตายใช่ไหม”

“คุณรู้ไหมว่าเฉินเซิ่งหยวนเป็นใคร”

“ตามปกติที่คุณพูดจาเยาะเย้ยถากถางคนอื่นน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่คุณกล้าพูดแบบนี้กับ เฉินเซิ่งหยวนได้ยังไง” 

“คุณเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม” 

คราวนี้ฟังฮุ่ยไม่กล้าโต้แย้งเลยสักคำ เธอก้มหน้าลงไม่พูดไม่จา

ช่วงเวลานั้นเธอกำเริบเสิบสานเกินไป และทะนงตัวไปหน่อย คิดว่าสามารถชี้นิ้วสั่งสอนใครก็ได้

ไม่คิดเลยว่าการเจอกับผู้มีอิทธิพลแสนโหดเหี้ยมคราวนี้ เธอจะกลัวจนแทบฉี่ราดจริงๆ

หวงเหลียงนั่งอยู่ข้างหน้า หลังจากได้รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาเองก็กลัวจนเหงื่อแตกไปทั้งตัวเช่นกัน  

“แม่ครับ หลังจากนี้จะพูดอะไรต้องระวังหน่อยนะครับ” 

“เฉินเซิ่งหยวนคนนี้เราไปหาเรื่องเขาไม่ได้จริงๆ!”