หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4233

ครั้งนี้ หลินมั่วกับเสวี่ยเหลียนคุยกันนานมาก

เกือบจะเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งเเต่ที่เขาขึ้นเกาะนรกให้ฟังทั้งหมดอีกครั้ง

หลังจากที่เสวี่ยเหลียนฟังจบ เธอก็เงียบไป

ในเวลานี้ เธอก็เข้าใจเสียทีว่า ทำไมหลินมั่วถึงพูดว่าเกาะนรกนี้คือหนองน้ำที่วุ่นวาย

ศัตรูล้อมรอบทุกด้าน นอกจากจะเผชิญหน้ากับสงคราม ก็ไม่มีทางอื่นให้ไปเลย

และเสวี่ยเหลียนก็เริ่มเข้าใจเเล้วว่า ทำไมหลินมั่วถึงไม่สามารถจากไปได้

ไม่ใช่เพียงเพื่อการพัฒนากองกำลังของตัวเอง แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ เเค่หลินมั่วอยู่ที่นี่

คนในเขตสามเหล่านี้ถึงจะปลอดภัย

“พวกเราไปเดินเล่นกันเถอะ!”

“ไปผ่อนคลายกันหน่อย ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง!”

เสวี่ยเหลียนเสนอขึ้นมาอย่างกระทันหัน

ในขณะที่คำพูดของเธอกำลังจะจบลง

อู๋เหิ่นก็โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้

“พาฉันไปด้วย ฉันไม่สนหรอก!”

“อู๋เหิ้นก็อยากออกไปเดินเล่นเหมือนกัน!”

เมื่อเห็นท่าทางออดอ้อนเอาเเต่ใจของเธอ บรรยากาศที่เคยดูหนักอึ้งอยู่บ้างก็พลันหายไปในทันที

“ดี ไปด้วยกัน!”

หลินมั่วอุ้มอู๋เหิ่นขึ้นมา เเล้ววางไว้ด้านหลังคอของตัวเอง

แล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

เสวี่ยเหลียนที่อยู่ข้างหลังอยากจะเตือนให้พวกเขาระวังอย่าให้หกล้ม

แต่พอคิดถึงพลังระดับปรมาจารย์ของหลินมั่ว เธอก็เลยล้มเลิกความคิดไป

หลังจากทั้งสามคนออกจากห้องไปด้วยความสุขได้ไม่นาน

หม่าปังเต๋อก็รีบรุดมาด้วยความกระตือรือล้น

“คุณหลิน แบบร่างที่คุณให้ผมเตรียมไว้ ผมเอามาให้เเล้วครับ!”

หลังจากเรียกอยู่สองสามครั้ง ก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ

เนื่องจากในบ้านที่หลินมั่วอยู่ ไม่มีคนรับใช้หรือหน่วยอารักขาพิเศษอยู่เลย

หม่าปังเต๋อเห็นว่าไม่มีใครตอบ ก็เลยตัดสินใจที่จะเข้าไปหา

“คุณหลิน…”

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาเดินสำรวจไปรอบๆ ก็ไม่เจอเงาของหลินมั่ว

แต่กลับไปเจอชายชราผมยาวคนหนึ่งในห้องที่ประตูเปิดกว้าง

“ขออภัยที่รบกวนครับผู้อาวุโส”

หลังจากผ่านบทเรียนครั้งก่อนๆมาเเล้ว หม่าปังเต๋อก็ฉลาดขึ้น

หม่าปังเต๋อหน้าเเดง รีบส่ายหน้า

“จะเป็นไปได้ยังไง”

“เพื่อนของผมคนหนึ่ง ใช่ นี่เพื่อนของผมคนหนึ่งมอบให้!”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา

กงซุนเถี่ยก็ยิ้มออกมาอย่างเข้าใจในทันที

“ที่เเท้ก็เป็นเช่นนี้ เพื่อนของพ่อหนุ่มคนนี้เป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ”

ชั่วขณะหนึ่ง หม่าปังเต๋อก็อดไม่ได้ที่จะหน้าเเดง

เขาพลันนึกขึ้นได้ว่า ตอนที่เขาเข้ามาครั้งแรก เสียงตะโกนดังลั่นนั่น ตาแก่ตรงหน้าต้องได้ยินอย่างแน่นอน

ในขณะที่เขากำลังรู้สึกละอายใจจนไม่รู้จะพูดอะไร

กงซุนเถี่ยก็พูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน

“พ่อหนุ่มทางพวกคุณ มีเตาสำหรับตีเหล็กบ้างหรือไม่”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา ดวงตาของหม่าปังเต๋อก็เป็นประกายในทันที

เมื่อรวมกับแบบร่างดาบใหญ่ที่หลินมั่วให้เขาเตรียมไว้

เขาก็เข้าใจได้ในทันที

ตาแก่ตรงหน้าคนนี้ จะต้องเป็นช่างตีเหล็กที่หลินมั่วเชิญมาช่วยตีดาบใหญ่ให้เขาอย่างแน่นอน

“มีมีมี…”