หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4232

เมื่อสิ้นเสียงของหลินมั่ว

บรรยากาศทั้งห้องก็เงียบลงในทันที หลังจากที่ผู้นำกองกำลังสบตากัน ก็อดไม่ได้ที่จะเเสดงสีหน้าละอายใจออกมา

พวกเขาอยากชนะสงครามครั้งนี้มากจริงๆ

จนกระทั่งพวกเขาหลงลืมไปว่า ลูกน้องของพวกเขาก็มีครอบครัวเช่นกัน

“คุณหลินของผมพูดถูกแล้ว!”

คนแรกที่เห็นด้วยกับหลินมั่วก็คือ หม่าปังเต๋ออย่างไม่ต้องสงสัย

“ถ้าพวกเราเเพ้สงครามเพราะเวลาเเค่วันเดียว ก็แสดงว่าพวกเรายังแข็งแกร่งไม่พอ”

เมื่อพูดคำนี้ออกมา

ความคิดที่ลังเลของคนอื่นๆก็ตัดสินใจได้ในทันที

“งั้นก็หยุดพักหนึ่งวันเถอะ!”

“พอดีช่วงนี้ฝึกฝนอย่างหนักมาหลายวัน ผมก็จะพักผ่อนด้วย”

ท่ามกลางเสียงเห็นด้วยของทุกคน เรื่องนี้ก็ถูกตัดสินอย่างเด็ดขาด

และเมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป

แนวหน้าทั้งหมดก็ลุกเป็นไฟในทันที

สมาชิกทุกคนตะโกนสรรเสริญความเฉลียวฉลาดของผู้นำกองกำลัง จากนั้นก็รีบกลับไปยังค่ายของตนเอง เก็บข้าวของกันอย่างบ้าคลั่ง

“วู้บปี้ ในที่สุดก็ได้กลับบ้านแล้ว!”

“จะได้ไปดูหน้าลูกชายที่เพิ่งเกิดพอดี!”

“ไม่ได้กินหมูตุ๋นฝีมือแม่มานานมากแล้ว คิดถึงจนน้ำลายไหลแล้ว”

แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงวันเดียว

แต่สำหรับคนที่ผ่านความเป็นความตายจากโรคระบาดมาแล้ว มันมีค่าอย่างยิ่ง

ไม่นานนัก สมาชิกที่เป็นกลุ่มเป็นก้อนก็พากันมุ่งหน้าไปยังแนวหลัง

“พวกเขาดูมีความสุขมากเลยนะ!”

หลินมั่วมองดูแผ่นหลังที่เรียงรายหนาเเน่นแล้วพูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน

คนที่อยู่ข้างๆมองดูภาพตรงหน้าแล้วพยักหน้าเห็นด้วย

“คุณหลิน ทำไมจู่ๆคุณถึงให้พวกเขากลับไปเยี่ยมบ้านละครับ”

“ก็เพราะเเนวหลังตอนนี้ยังคงคึกคักและสงบสุขดีอยู่ไงล่ะ!”

หลินมั่วส่ายหน้าเเละพูดว่า

“ความสงบสุขนี้แลกมาด้วยชีวิตหนุ่มสาวของพวกเขา”

พูดจบทั้งสองคนก็จากไป

หลังจากที่หลินมั่วกลับมาถึงที่พัก พอคิดถึงสงครามที่กำลังจะมาถึง จิตใจก็อดไม่ได้ที่จะหนักอึ้งขึ้นเล็กน้อย

เสวี่ยเหลียนมองแวบเดียวก็เห็นความผิดปกติของเขา แล้วหันมาถามด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรไป ทำไมดูไม่มีชีวิตชีวาเลย”

หลินมั่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เเล้วก็เล่าเรื่องที่ตระกูลลอเร้นซ์กำลังจะเปิดฉากสงครามให้ฟัง

“ตระกูลลอเร้นซ์ที่รวมตัวกันใหม่เเล้ว จะมีความสามัคคีแข็งแกร่งกว่าเดิมเเน่นอน”

“คนของทางพวกเรา เพิ่งจะผ่านการระบาดของโรคติดต่อมา”

“เมื่อฝ่ายหนึ่งแข็งแกร่งขึ้น อีกฝ่ายอ่อนแอลง สงครามครั้งนี้อาจมีคนตายเป็นจำนวนมาก!”

หลินมั่วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

แม้ว่าเสวียเหลียนจะไม่เคยเผชิญหน้ากับสงครามขนาดใหญ่ที่โหดร้าย

แต่พอได้ยินว่าจะมีคนตายเป็นจำนวนมาก สีหน้าก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

“ถ้าอย่างนั้น ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ”

“อย่างเช่น พวกเราปรมาจารย์ลงมือเอง?”

หลินมั่วส่ายหน้าอย่างจนใจ แล้วเล่าเรื่องที่จีตู๋ถ้าเคยห้ามปรมาจารย์เข้าร่วมสงครามบนเกาะนรกให้ฟัง…