หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 4237

สำหรับตัวตนของกงซุนเถี่ย สุดท้ายแล้วหลินมั่วก็ไม่ได้บอกความจริงกับหม่าปังเต๋อจนหมด

เเค่เเจ้งให้ทราบว่า เรียกว่าปรมาจารย์ก็พอ

ก็ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจหม่าปังเต๋อ

แต่เรื่องนี้ยิ่งคนรู้มากเท่าไร ก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น

หลังจากที่หม่าปังเต๋อได้ดาบใหญ่เล่มใหม่เเล้ว เขาก็ไม่สนใจความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่แขนอีกต่อไป

เขาลองใช้ดูสักพักกับวิชามีดไร้นามที่เคยเข้าใจจากภูเขาและแม่น้ำ

“ผ่าภูผาธารา!”

พร้อมกับเสียงตะโกนดังลั่นของเขา เงาดาบใหญ่ยาวเกือบสิบเมตรก็พลันปรากฏขึ้นตรงหน้าในทันที

ตูม!

พร้อมกับเสียงกระแทกอันดังสนั่น

เนินเขาเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลถูกตัดยอดออกไปในทันที

บางทีอาจเป็นเพราะดาบใหญ่หมื่นหัว การโจมตีครั้งนี้เเข็งเเกร่งกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด

ที่สำคัญที่สุดคือ ครั้งนี้ดาบใหญ่ยังคงมั่นคงเหมือนเดิม

“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณหลิน คุณเห็นหรือยัง”

“หม่าคนนี้บัดนี้เเข็งเเกร่งถึงเพียงนี้แล้วนะครับ…”

โครม!

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ล้มลงกับพื้นทันที

“นี่…” กงซุนเถี่ยพูดขึ้นด้วยความกังวลเล็กน้อย

หลินมั่วกลับโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ แสดงว่าไม่ต้องเป็นห่วง

“หมอนี่ตีเหล็กมาทั้งคืน ร่างกายเหนื่อยล้ามากแล้ว”

“ตอนนี้ยังกล้าใช้ท่าไม้ตายอย่างไม่ยั้งคิด ก็สมควรแล้ว”

“ปรมาจารย์คุณไม่ต้องสนใจเขา ปล่อยให้หมอนี่นอนหลับไปก็พอแล้ว!”

เมื่อเป็นเช่นนี้ กงซุนเถี่ยก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

รอจนกระทั่งหลินมั่วสั่งให้คนรับใช้พาหม่าปังเต๋อไปพักผ่อน

ทางเสวี่ยเหลียนก็ส่งข่าวมา

ยาบำรุงที่ให้เฟิงอู๋ซิ่วเตรียมไว้มาถึงแล้ว

กลับมาถึงที่พัก

เสวี่ยเหลียนก็พาอู๋เหิ่นรอพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูแล้ว

“พวกนี้เป็นของที่เฟิงอู๋ซิ่วให้คนเอามาส่ง”

เสวี่ยเหลียนยกนิ้วชี้ไปที่กองยาสมุนไพร ที่กองเป็นภูเขาเล็กๆในห้องโถงแล้วพูดว่า

กงซุนเถี่ยย่อมรู้ว่าหลินมั่วพูดล้อเล่น

แค่ดาบยาวที่เอวของเขาที่แผ่กลิ่นอายโบราณออกมา ก็เป็นของหายากแล้ว

แล้วจะให้เขากงซุนเถี่ยมาตีให้ได้อย่างไร

“ได้เลย ต่อไปแค่คุณเอ่ยปาก ผมจะตีให้คุณฟรีๆ”

หลังจากหยอกล้อกันเสร็จ

หลินมั่วก็เตือนอีกครั้งถึงรายละเอียดที่ต้องระวังหลังจากแช่น้ำยา

จากนั้นก็พาเสวี่ยเหลียนออกจากที่นี่ไป

“เมื่อคืนพวกคุณไปทำอะไรมาเหรอ”

เสวี่ยเหลียนถามด้วยความสงสัย

หลังจากได้รับข้อความจากหลินมั่วว่าท่านผู้เฒ่าปลอดภัยดี เธอก็กลับไปที่พักเพื่ออยู่เป็นเพื่อนอู๋เหิ่นทันที

แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมคนแก่คนหนึ่งกับคนหนุ่มคนนี้ ถึงไปอยู่ที่โรงตีเหล็กตลอดทั้งคืน

“พวกเราน่ะ ไปดูท่านหม่าที่โรงตีเหล็กมาทั้งคืนเลยล่ะ!”

หลินมั่วเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนด้วยความสนใจ

“สนุกมากเลยล่ะ!”

“เธอไม่รู้หรอก แขนทั้งสองข้างของท่านหม่ามันบวมจนเกือบจะหนากว่าต้นขาของฉันซะอีก…”